Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

ﺳﺮاﯾﺶ اﺛﺮی ﻫﻢ ﻃﺮاز آن در ادب ﻓﺎرﺳﯽ آﻓﺮﯾﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ. داﺳﺘﺎﻧﯽ اﺳﺖ از ﺑﺎﺳﺘﺎن ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ از آن ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺷﻌﺮ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮده اﺳﺖ:

در اﻧﺪ

ﺑﺪاﻧﺴﺘﻢ آﻣﺪ زﻣﺎن ﺳﺨﻦ ﮐﻨﻮن ﻧﻮ ﺷﻮد روزﮔﺎر ﮐﻬﻦ ...

ﮐﻨﻮن ﺑﺸﻨﻮ از ﻣﻦ ﯾﮑﯽ داﺳﺘﺎن ﮐﺰﯾﻦ ﮔﻮ ﻧﻪ ﻧﺸﻨﯿﺪی از ﺑﺎﺳﺘﺎن

«

ﺰ ن آن ﭼﯿ ی داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺘﺮ از آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺑﺪاع »

اﯾﻦ ﮔﻮﻫﺮه ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ را ﺗﻮا ﻣﯽ

ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ اﺑﺪاع را ﺗﻮا ﻣﯽ ن در ﺑﯿﺖ زﯾﺮ ﯾﺎﻓﺖ:

اﺑﺪاع و

ﯾﺎد ﮐﺮدﯾﻢ. اﺳﺎس اﯾﻦ

ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ

ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﮕﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﺧﺘﻦ ﺎﺳ ای ﺑﺮ ﺷﺎخ آن ﺳﺮو ﺳﺎﯾﻪ ﻓﮑﻦ؟

ﻣﺎ در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺷﺮط ﻻ زم ﻫﺮ اﺑﺪاﻋﯽ در ﺳﺨﻦ در ﻗﺎﻟﺐ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺶ روﺑﺮوﯾﯿﻢ. ﺳﺎﯾﻪ ﺳﺮو ﻓﮑﻦ اﺳﺘﻌﺎره ای ﻓﺮادﻫﺸﯽ ﭘﯿﺸﯿﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﯽ ﻧﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﺗﻨ آن یﻪ ﭘﺎﯾﻪ رﯾﺰی ﺷﻮد : ﺳﺨﻨﯽ

از ﻧﻮ ﺑﺮ

ﺗﺎ ﻫﺴﺖ ﮔﯿﺘﯽ ﮐﻬﻦ « ﻫﻢ در آن ﺣﺎل ﮐﻪ واﻣﺪار ﮔﺬﺷﺘﻪ

ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺧﻮد ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮ اﺳﺖ »

اﺳﺖ: اﺑﺪاع ) invention ( ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﮐﺎ ﻣﻞ ﮐﻠﻤﻪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﻮا ﻣﯽ

ﺳﺨﻦ ﻫﺮﭼﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﻪ

ﺑﺎغ داﻧﺶ ﻫﻤﻪ اﻧﺪ رﻓﺘﻪ

٨٧