Goriz Nakhasteh

ﻣﺴﺎﻓﺮان ﻧ ﺑﻮدﻧﺪ ﯿﺎﻣﺪه . ﻟﺤﻈﺎﺗ

ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ، رﻓﺘﻢ و در ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ . ﺳﺎﻟﻦ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻪ ﻫﻢ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪ و ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ در ﮔﻮﺷ از ﺳﺎﻟﻦ رو ﺑﻌﺪ

ﯽ

ی

ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻪ ﯿﺘﯽﮔ .

ﯽﻣﭼﺮ ﯽﻣﺒﻠ ی

یاﻪ

ﻓﺮاﻣﺮز

: ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ

دﺧﺘﺮ زﺷﺖ و

ﮐﺮدﻧﺪ ﯾﮏ؟

و ﭼﻄﻮر ﺑﺎ

 وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻓﺮودﮔﺎه ﺷﺪم ﮐ

ﯽرﺳز

ﯽ

ﯽوﻗﺘ داﻧﯽﯽﻣ

-

ﻃﻮر ﺑﻪ داﺷﺖ، و ﻓﻘﻂ ﺻﻮرت زﺷﺘﺶ و دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ از ﻣﭻ ﺗﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن از آن ﮐﯿﺴﻪ ی ﮔﺸﺎد و ﺳﯿﺎه ﭼﺎدرش ﺑ ، ﺑﻮد ﯿﺮون ﻣﺮا ﺑﺎزرﺳ ﯽ . ﮐﺮد ﯽﺑﺪﻧ ﺑﻌﺪ ﭼﻮن ﺻﻮرت و ﻗ یﯿﺎﻓﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ آن ﻧﻮع ﭘﻮﺷﺶ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎﻧ ، ﻫﺎ داﺷﺖ ﯽ : ﮔﻔﺖ - ،ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﺧﺎرﺟ «؟ ﻫﺴﺖ» ﯽ و ﻣﻦ آرام و ﺧ ﯾﮏﻧﺰد ﯿﻠﯽ و ﺧﻮدﻣﺎ : ﮔﻔﺘﻢ ﯽﻧ - ؛ﻧﻢﺎ ﻧﻪ ﺟ ؟ﺮ ﭼﻄﻮر ﻣﮕ - ﮔﻔﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺻﻮرت و ﻟﺒﺎس ﻫﺎ وروﺳﺮی ﺑﺰرگ ﺷﻤﺎ ﺷ ﺒﯿﻪ ﺧﺎرﺟﯽ ﻨﻈﻮرش ﻣ . ﻫﺎﺳﺖ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎﻧﯽ - ﺑﻮد. ﻫﺎ - ﯾﻦا ؛ ﯾﺰم ﻋﺰ ،ﻧﻪ ی روﺳﺮ ﻣﺎل ﮔﺮﮔﺎن ﺧﻮدﻣ اﺳﺖ ﺎن . و ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺧﺎرﺟﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﺑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺻﻄﻼح ﯽ ﺧﺎرﺟ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﮔﻔﺖ : ، ﺑﻔﺮﻣﺎ » و «. ﺧﻮاﻫﺮ اﺟﺎزه .داد ﻋﺒﻮر ی ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺑﺎزرﺳﯽ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ را ﻫﺎ ﺑﺮاﯾﺶ ﮔﻔﺘﻢ آﻓﺘﺎﺑ یدود ﯿﻨﮏﻋ . ﯿﻤﺘﯽ ﻗﯽﺑ ﯽ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻢ ، ﯽوﻟ ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻦ در ﺳﺎﻟﻦ ﯾﮕﺮی د یﯿﺠﻪ ﻧﺘ ، ﺷﮏ ﯾﺠﺎد ﺟﺰ ا ، ﻧﺪاﺷﺖ را ﺶﮑﻨﯿ ﻫﻢ ﻋ ﯿﺘﯽﮔ . ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد . ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ وارد و ﺑ ﺷﺪﻧﺪ ﯽﻣ ﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮ و ﭼﺸﻢ ﯽ ﻧﮕﺎﻫ ﯿﻢﻧ ﯽﮔﺎﻫ ، ﺑﻪ ﻣﺎ . ﯿﻔﺘﺪ ﻧ ﺑﻪ ﻣﺎ ﯽ ﻧﮕﺎﻫ ﯿﭻﻫ ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻣ دﻟﻢ . ﮐﺮدﻧﺪ ﯽﻣ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ا ﯾﻢ ز ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و در ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﯽﯾﻫﺎ ﺑﻪ ﻣ ﯾﺪ ﮐﻪ د یﺤﻮﻃﻪ ﭘﺮواز ﻓﺮودﮔﺎه داﺷﺖ ، ﻗﺪم زدم . در دو ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ی ﻓﺮودﮔﺎه ﻧﺎم دو ﻧﻔﺮ از ﻣﺴﺎﻓﺮان را ﺑﺮد و آن از ﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ، ﻗﺒﻞ از ﺳﻮار ﺷﺪن ﺑﻪ ﻫﻮاﭘ ﯿﻤﺎ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ اﻃﻼﻋﺎت ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻨﺪ . ﺗﻤﺎم ﻫﺮاﺳﻢ در آن ﻟﺤﻈﺎت ا ﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔ ﻫﺮ ﯾﺎ ﻣﺮا ﯾﺎ ﯿﺘﯽ دو را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑ ﯾﺎ ﺧﻮدﻣﺎن و ﻪ ﻧﺎم ﻣﻨﺪرج در ﺑﻠ ﺖﯿ ﻫﺎﯾﻤﺎن ﺻﺪا ﮐﻨﻨﺪ . ﺑﺎ ﻫﺮ ﻟﺤﻈ ﯽﻣﮐﻪ یاﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣ ﯿﮑﺮﻓﻮن ﺳﺎ ﮐﺖ و آرام ﺑﻮد ﺧﺪا ، ﮐﺮدم دﻗﺎ ﯽﻣﺧﺪا ﯾﻖ آﺧﺮ زودﺗﺮ ﺑﮕﺬرد . ﺑﺎﻻﺧﺮه، ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ رﺳ ﯿﺪ و در ورود ﺑﻪ ﻫﻮاﭘ ﯿﻤﺎ ﺑﺎز ﺷﺪ . : ﮔﻔﺖ ﯿﺘﯽﮔ - داﻧﯽﯽﻣ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ؟ﮐﻨﻢﯽﻣ - ؟ﻪ ﺑﻪ ﭼ - اﯾﻦ ﮐﻪ از ﺑﺪ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﻣﺎ ﯾﺒﺎز ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار ﻫﻮاﭘ ﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻤﯿ . ﻣﺴﻠﻢ ﮐﻢ ﺳﻮاد و ﺟﻨﻮب ﺷﻬﺮ ی ﮐﻪ ﭼﺎدری ﺳﯿﺎه ﺑﺮ ﺗﻦ

۱۱۹