Goriz Nakhasteh
ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ ﭼﻨﺪ و
اﻧﺘﻈﺎر، را ﻫﺎ ﺳﺎ ک
درﯾﺎﻓﺖ از ﭘﺲ. رﻓﺘﯿﻢ ﻫﺎ ﭼﻤﺪان
ﻣﺤﻞ ﺳﻮی ﺑﻪ ﺷﺪﯾﻢ،
دﻗﺎﯾﻘﯽ
ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﺎﺟﻮری ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ و از ﻓﺮودﮔﺎه ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ. ﻫﻨﻮز در ﭘﯿﺎده رو ﻧﯿﺎﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺟﻮاﻧﯽ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﺳﺆال ﮐﺮد ﮐﺠﺎ ﻣﯽ روﯾﻢ. ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎ ک ﻫﺎ را در ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﺬارد و اﻧﻌﺎﻣﯽ ﺑﮕﯿﺮد. ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ٧ oNNo, ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﯿﭽﺎره دادﯾﻢ. د اﺷﺖ ﻣﺎ را ﻫﺎج و واج ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﯾﮏ دﻓﻌﻪ را در آﻏﻮش ﺟﻮاﻧ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮدن
ﻧﮕﺎه
ﯽ
ﻓﺮاﻣﺮز
ﺑﺎ دو دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺑﺎزوﻫﺎ زﻧﺪ و ﯽ او ﻣ ی
ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻮﺳﻨﺪ ﯽرا ﻣ ﻓﺮاﻣﺮز و
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﯾﺪمد
: ﮔﻮﯾﺪ ﯽﻣ
رﺿﺎ ﺟﺎن!
ﺟﺎن!
رﺿﺎ
-
ﺟﺎن را ﮐﻪ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﺴﺖ، ﺑ و ﻧﻪ ﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻗﺎﻣﺘﯽ ﮐﻮﺗﺎه، ﺻﻮرﺗﯽ روﺷﻦ، ﺑﯿﻨﯽ ﻋﻘﺎﺑﯽ، ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺳﯿﺎه و رﯾﺰ و ﮔﺮد و اﺑﺮواﻧﯽ ﭘﺮﭘﺸﺖ ﺑﻮد، و در ﻣﺠﻤﻮع ﻗﯿﺎﻓﻪ و ﺻﻮرﺗﯽ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ داﺷﺖ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد. ﺟﺎن ﭼﺴﺖ و ﭼﺎﻻک، ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻮرﺳﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪی را ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه آورده ﺑﻮد، ﺑﺎﻻ زد و ﺳﺎ ک ﻫ ﺎ را درون آن ﺟﺎی داد. ﮔﯿﺘﯽ و ﻣﻦ ﯾﯽﺧﺪا و در ﺻﻨﺪﻟ ﻋﻘﺐ
رﺿﺎ
رﺿﺎ
ﯽ
ﺧﺒﺮ داﺷﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺻﻮرﺗ از ا ﯽ و ﻓﺎﻣﯿﻠﺸﺎن ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺷﺎدی ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ
ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ. رﺿﺎ ﮐﻪ ﮐﻢ و ﺑ
در ﺻﻨﺪﻟ و ﺧﻮد ﺑﭽﻪ ﺗﻬﺮان ی
ﻧﺸﺴﺘ ﻓﺮاﻣﺮز و ﯿﻢ
ﯾﺮان
ﯿﺶ
ﯽ
و از دوﺳﺘﺎن
ﯾﻢ، ا ﺧﺎرج ﺷﺪه
ﻓﺮاﻣﺮز
در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: - ﺧ ﻮب، ﺧﻮب، ﻣﺎ د ﯾﻢ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪ . ﺧﻮب، ﺧ
ﺧﻮب ﺷﺪ. ﺧﻮب ﺑﺮادرت
ﻓﺮﻫﺎد ﭼﻄﻮر
ﯿﻠﯽ
ﯾﺮوز
ﮐﻨﻪ؟ﯽ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣ
اﺳﺖ ﯿﺪ ﻓﺮﺷ ؟
. از ا
از ﻫﻤﻪ ﭼ ﯾﺪ ﺑﮕﻮ ﯿﺰ
ﻫﻢ ﺳﺮ ﺷﻮق آﻣﺪه ﺑﻮد و در ﺟﻮاب او ﺑﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻣ ﯾﺪه ﺑﺮ ﯾﺪه ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮده و ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد، ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: - رﺿﺎ آﻗﺎ
ﯾﻦ
ﻓﺮاﻣﺮز
، ﻣﻤﻨﻮن از ﻫﻤﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎﯾﺖ؛ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺑﺮی؟
- ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻌﺪ ﺻﻼح ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﻣ ﯽ - ﯾﻢرو ﻣﻨﺰل دﮐﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد. دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ. در اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اﺳﺖ. از اﻋﻀﺎ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠ ﯿﺎﯾﻨﺪ ﺑ ﯽ ﻓﺮودﮔﺎه، وﻟ
ﯽ
ی
ﯾﮑﯽ
ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ:
ﻓﺮاﻣﺮز
ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﭽﻪ ﻋﻔﺖو رﺿﺎ ... یآﻗﺎ یﻫﺎ
و دﮐﺘﺮ را در
ﻋﻔﺖو رﺿﺎ
ﺗﻬﺮان
ﺻﺤﺒﺖ
-
و داﻣﺎد ﻫﻤﮑﺎر ﺑﺎﺑﺎﺳﺖ.
ﻋﻔﺖ ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮ
ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎری ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. آﻗﺎی دﮐﺘﺮ
ﻣﺴﻌﻮد
و از آﻧﭽﻪ در اﻧﺘﻈﺎر
ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣ ﮐﺮدﯾﻢ ﯽ
را در ﻣﺴ رﻓﺘﯿﻢ، ﯽﮐﻪ ﻣ ﯿﺮی
از ﺷ ﯿﺸﻪ ﯿﻦ ﻣﺎﺷ ﻫﺎی
ﯽ ﺷﻬﺮ ﮐﺮاﭼ
و وارد آن ﺷﺪ . ﯾﻢ
دﮐﺘﺮ رﺳ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ
ﯿﻢ داﺷﺘ آﻧﺠﺎ را ﺑﻬﺘﺮ ﻣ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ ﯽ
ﯿﺪﯾﻢ
ی
۷ ﻧﻪ ﻧﻪ،
۲۱٤
Made with FlippingBook Annual report