Goriz Nakhasteh

ﻫﻨﻮز ﺟﻮاب ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺣﺎل ﻣﻦ و دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ اش را درﯾﺎﻓﺖ ﻧﮑ ﺮد ه ﺑﻮد ﮐﻪ دور ﺷﺪ و ﻣﺮا از آن ﻫﻤﻪ وﺣﺸﺖ و ﺗﺮس ﺧﻮدش در ﺣﯿﺮت ﮔﺬاﺷﺖ . ﮐﻪ م ﭼﻨﺪ ﻗﺪ از ﻣﻦ دور ﺷﺪه ﺑﻮد ، ﺑﺎ ﺻﺪا ی ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ : ﮔﻔﺘﻢ ی «!ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺑﺎن » ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد و ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن اﺻﺮار ﺑﻪ ﻣ ﺎﻧﺪن ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﮐﺮد ﮐﻪ ﯽﻣ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﭙﺬ ﯾﺮﻓﺘﻢ ﻟﯽ ﺗﺎ و. ﺑﺮود ﭘﺎﻟﺘﻮ را ﺑﯿﺎورد ایﻪ دﻗﯿﻘ ، ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﻤﻨﻮن از ﻣﺤﺒﺘﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻪﺑ» : زودی ﭘﺲ آورم ﻣﯽ ﺑﺎز « ! ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ : یﺑﺮا ؛ ﻮردﺧﯽﻧﻤﮐﻪ ﯿﺪﺳﻌ درد ﻪ ﺑ» او ﺗﻨﮓ و ﮐﻮﭼﮏ اﺳﺖ .« راﺳﺖ . ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﯾﯽدا و ﺑﺎ ﮐﺮدم ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻣﺪم ﯽوﻗﺘ . ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ، ﯿﺪم رﺳ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻼه ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧ ﯾﻦا . ﯿﺴﺖ ﮐﻼه در ﯾﻦا ﻣﺪت ﻫﻢ ﺳﺮم را از ﺳﺮﻣﺎ و ﺑﺎد ﻣﺤﻔﻮظ ﻧﮕﺎه ﯽﻣ داﺷﺖ و ﻫﻢ در ﯿﯿﺮ ﺗﻐ ﺷﮑﻞ و ﻗ ﯿﺎﻓﻪ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮد . اﺑﺘﺪا رﻓﺘﻢ رو ی ﯿﻦ ﻣﺎﺷ یﻫﺎﯽﺻﻨﺪﻟ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮔﺸﺘﻢ. آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد ﯿﺮﯾﻦﺷﺑﻪ . ﺗﻠﻔﻦ زدم . او ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﮋده داد ﮐﻪ ﮐ ﻼﻫﻢ ﻧﺰد آن ﺑﺮوﯾﻢ » : ﮔﻔﺖ ﯾﯽدا . ﻫﺎﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ .« راه ﭼﻮن دور ﺑﻮد و وﻗﺖ ﮐﻢ و ﺑﻨﺰﯾﻦ ﻧﺎدر و راﻧﻨﺪﮔ او یﺑﺮا ﯽ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ » : ﮔﻔﺘﻢ ، ﻣﺸﮑﻞ «. ﺑﻪ ﺷﻬﺮک ﻣﺤﻞ اﺧﺘﻔﺎ ﯾﺎ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﻧﺰدﯾﮏ . ﺷﺪﯾﻢ ﻣﯽ » : ﺶ ﮐﺮد ﻫﺧﻮا ﻣﺴﻌﻮد ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻧﺎﻣﻪ را ﻓﻮری ﺑﺮای ﮔﯿﺘﯽ ﻧﮕﻮ ؛ ﺑﮕﺬار اول ﻧﺎﻣﻪ ی دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮش را ﺑ و ﻮاﻧﺪﺨ ﻋﮑﺲ ﭘﺴﺮش را ﺑﺒ ﯿﻨﺪ و ﻟﺬت ﺑﺒﺮد .« ﻋﮑﺲ رﺳﯿﺪه از ﭘﺴﺮ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﮔﯿﺮه ﯿﺰﻣ یآﯾﻨﻪ ی ﺗﻮاﻟﺖ ﻣﺤﻘﺮ ی ﮐﻪ در اﺗﺎق ﻧﮕﺎه ﺑﻮد، داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﯿﺸﺘﺮ ﺑ از ﻫﺮ ﺟﺎ در ﺟﻠﻮ ﻧﻈﺮﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ . ﻋﮑﺲ د ﯾﮕﺮی از او و دﺧﺘﺮﻣﺎن ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺳﻦ اﺧ ﯿﺮﺷﺎن ، ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺪاﺷﺘ ﻫﻢ ﺲﻋﮑ ﯾﮏ .ﯿﻢ از زﻣﺎن ﻃﻔﻮﻟ ﯿﺖ ﻫﺮ ﮐﺪام در ﮐ ﯿﻒ ﺑﻐﻠﻢ ﺟﺎ داﺷﺖ یﺷﺎد . ﻟﺤﻈﺎﺗﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻋﮑﺲ او ﺑﻮد و ﮐﻪ ﯾﻦا از آن ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻮدﮐ ﯽ ، ﺧﺎرج ﺷﺪه رﺷﺪ ﮐﺮده ﯾﺶ ﭘﺎﻫﺎ ، ﯽ ﻋﻀﻼﻧ و از رو ﯾﯿﺪ .ﺷﺪه ﯿﺎهﺳ ن ﻣﻮ از ﺧﻮردم ﯽﻣ ﺣﺴﺮت اﯾﻦ ﮐﻪ دﯾﺪار او و اﻫﺮش د ﺧﻮ ﯿﺴﺮﻣﺎن ﻣ ﯾﮕﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮ ﻣ آن ی ﻤﺎن ﺑﺮا ﻫﺎ ﭼﻪ داغ و رﻧﺠ ﯽ ﻓﺮاﻫﻢ ﺧﻮ ا . ﻫﺪ آورد ﯾﮏدر آنﺑﻪ ﯾﺪﺑﺎ ﯾﮕﺮ د ﯽﺗﻠﻔﻨ ی ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﯿﻢ ﮔﻔﺘﯽﻣﻫﺎ ﮐﺠﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﯿﺘﯽﮔ . ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد از اﺑﺘﺪا ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم د ﮐﻪ آ رس ﺻﻨﺪوق ﭘ ﯽﺘﺴ دوﺳﺘﻢ را ﺑﻪ آن ﯿﺢﺤو ﺻ ،مداد ﻫﺎ ﺗﺮ آن ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﻫﺎ ﺑﻪ آدرس ﻣﻨﺰل اﺻﻠ ﯽ ﺎ ﺧﻮدﻣ ﻧﺪدداﯽﻣ ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻬﺮان ن در و ﺧﻮاﻫﺮم آن ﻫﺎ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﯽﺣﺘ ﮐﻪ ﯾﻦا . ﺑﺎ ﺪﻧ رﺳﺎ ﯽﻣ ﻗﺒﻞ از وﻗﻮع آ ن ﺣﺎدﺛﻪ و ﺗﺮک ﺧﺎﻧﻪ ﺑﭽﻪ ، ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ یﻫﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ آدرس یﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدر ﮔ ﯿﺘﯽ ﭘﺴﺖ ﺮدﻧﺪ ﮐﯽﻣ ﺒﻃ ﹰ اداﻣﻪ ﻌﺎ ی ارﺳﺎل ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ آدرس ﻣﺎدر ﻫﻢ دور اﺣﺘ زا ﯿﺎط ﺑﻮد و ﺑﺮا ی آن ﺧﻮد ﻫﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺸﻮ و ﯾﺶ ﻧﺎراﺣﺘ ﯽ و ﻋﺬاب . ﻣﺜﻞ ﻫﻤ ﯿﺸﻪ ﻣﺴﻌﻮد ﺪﺷ ﮐﺎرﺳﺎز آن از راﺣﺖ» : و ﮔﻔﺖ ﺑﺨﻮاﻫ ﻫﺎ ﯿﺪ ﺑﻪ آدرس ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﻫﻨﺪ اﺗﻔﺎﻗ ﯿﭻﻫ ؛ «. ﻓﺘﺪاﯽﻧﻤﻫﻢ ﯽ در ﯾﮏ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮای آن ﻫﺎ ﻣﻄﻠﺐ را ﻧﻮﺷﺘﻢ و آدرس ﺟﺪﯾﺪ را . دادم زﻧﺪﮔﯽ اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖﯽﻣ ﺑﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﮔﺬ ران ﺳﺎﻋﺎت ﻣﺜﻞ د ﯾﮕﺮ روزﻫﺎ و ﺷﺐ ﺑﻪ ﯾﺴﺖ ﺑﺎ ﯽ ﺗﺎ ﮐ ! ﻫﺎ اﻧﺘﻈﺎر ؟ﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪﯽﻣ ﺑﺎﻻﺧﺮه ا ﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮدن ﺗﺎ ﻣﺪﺗ ﯽ ﯾﺪار د ﯾﮏ ﯽﻟو ، ﺑﻮد درﺳﺖ و ﻣﻼﻗﺎت اﺗﻔﺎﻗ ﺑﺎ ﯽ آﺷﻨﺎ ﯾﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﭼ ﯿﺰ را ﺧﺮاب ﮐﻨﺪ . ﺑﺎر ﭼﻨﺪ ﺑﻮد ا ﯾﮏﻧﺰد ﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑ . ﯿﻔﺘﺪ دوﺳﺖ و آﺷﻨﺎ ﯾﯽ

٦۱