Munireh Baradaran - Simple Truth

200 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺰرﮔﯽ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ. در زﻧﺪان دﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻣﺴﺌﻮل ﺷﺎن ﺣﺎﻻ ﺑﺎزﺟﻮی آن ﻫﺎﺳﺖ. و ﺗﻤﺎم رﻓﺘﺎر و ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﺸﺎن و ﺣﺘﺎ دﺳﺖ ﺧﻂ ﺷﺎن در دادﺳﺘﺎﻧﯽ ﺿﺒﻂ اﺳﺖ. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ از اﯾﻦ ﺣﺎدﺛﻪ دﭼﺎر ﯾﺄس و ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ ﺷﺪه و اﻇﻬﺎر ﻧﺪاﻣﺖ را ﭘﺬﯾﺮﻓ ﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﺸﮑﯿﻼت ﻧﻔﻮذی دادﺳﺘﺎﻧﯽ ﺣﺘﺎ ﮔﺎه از اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺑﺮای ﺧﺎرج ﮐﺮدن ﺷﺎن از ﮐﺸﻮر ﭘﻮل ﹺ ﻓﺮار، زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﻫﺎی ﮐﻼﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﭘﯿﺶ از ﻗﺮار ﻣﯿﻨﺎ، ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ اﺳﺘﻮار و ﻣﻘﺎوم داﺷﺖ، دﭼﺎر ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ و ﯾﺄس ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﯾﮑﯽ از ﺗﺎزه واردﯾﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ از آن د ر ٣٠ ﺧﺮداد ٦٠ در ﺧﯿﺎﺑﺎن دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﹺ آﺧﺮ را در ﯾﮏ ﺳﻠﻮل ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل زﻧﺪان ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد. او دو ﺳﺎل اﻧﻔﺮادی در ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد. ﺳﺎ ﮐﺖ و ﻣﻨﺰوی در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ. ﹰ ﻫﻤﺎن ﺗﺼﺎدﻓﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ راﺑﻄﻪ ﯾﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ. ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﮐﻪ از دﯾﮕﺮان ﺑﺸﻨﻮم ﺗﻌﺎدل روﺣﯿﻪ اش را از دﺳﺖ داده، ﻋﻼﯾﻢ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺷﺪﯾﺪی را در او ﻣﯽ دﯾﺪم. ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زد. ﺑﻪ ﺗﺠﻮﯾﺰ ﭘﺰﺷﮏ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻗﺮص ﻣﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ در ﺷﺴﺖ وﺷﻮی ﻟﺒﺎس و ﮐﺎرﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﻪ او ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽ داد. ﭼﻨﺪﺑﺎر دﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﯿﻨﺎ ﺑﺎ او ﻗﺪم ﻣﯽ زﻧﺪ. ﺷﺎﯾﺪ او ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ روﺣﯿﻪ ﻗﻠﺒﺶ اﻣﯿﺪ و زﻧﺪﮔﯽ را در اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺳﺮﺧﻮرده ﺑﻪ  ش ﺷﺎد و ﮔﺮﻣﯽ وﺟﻮد آورد. ﺷﺒﯽ در اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ، ﮐﻪ ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﺳﺮاغ ﺟﻌﺒﻪ ی داروﻫﺎ رﻓﺖ و در ﯾﮏ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ زدن ﻣﺸﺘﯽ ﻗﺮص در دﻫﺎن رﯾﺨﺖ. ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ دوﯾﺪﯾﻢ و دﯾﺪم ﮐ ﻪ ﻫﻨﻮز در ﻣﺸﺘﺶ ﻗﺮص دارد. ﻣﺘﺸﻨﺞ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. ﺑﺎ آراﻣﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻗﺮص ﻫﺎ را از دﺳﺘﺶ ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ی اﺗﺎق دﺧﺎﻟﺖ ﮐﺮد و ﺑﺎﺧﺸﻮﻧﺖ او را زﻣﯿﻦ زد و ﻗﺮص ﻫﺎ ﹺ او ﺑﻪ را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻓﺤﺎﺷﯽ ﮐﺮد. رﻧﮓ ﺷﺪت ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم آراﻣﺶ ﮐﻨﻢ. ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ی اﺗﺎق ﺑﺎ ﺣﺮف ﻫﺎی ﺑﯽ رﺑﻄﺶ وﺿﻌﯿﺖ را ﻣﺘﺸﻨﺞ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮا از آن ﺟﺎ دور ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ » ﮐﺮد: ﻣﻨﺎﻓﻖ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎری زده ﺗﺎ آزادش ﮐﻨﻨﺪ. « ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻬﺎر ﺧﻮدم را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻢ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻣﻌﺘﺮض ﺑﻪ او ﭘﺮﺧﺎش ﮐﺮدم ﮐﻪ:

ﺧﻮرد.

ﻣﻦ و او ﻫﻢ ﮐﺎﺳﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﯾﻌﻨﯽ ﻏﺬای ﻣﺎ را در ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎب ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻨﺪ. ﭘﯿﻮﻧﺪﻣﺎن در ﺳﮑﻮت ﺑﻮد. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ در زﻧﺪان ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﺑﻮده ام. ﮑﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ  ﹶﻤ ﭼﻨﺪﺑﺎر ﺑﺎ ﻫﻢ در ﺣﯿﺎط ﻗﺪم زدﯾﻢ و ﮐ وﮔﻮ ﮐﺮدﯾﻢ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﮔﻔﺖ از زﻧﺪان ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺣﮑﻢ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ اش ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﻣﯿﺪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ آزاد ﺷﻮد.