Munireh Baradaran - Simple Truth

207 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻮد، ﺗﻮاﺑﯽ ﻧﺒﻮد، ﺧﻮد را از ﺑﻘﯿﻪ ی اﺗﺎق ﻫﺎ آزادﺗﺮ ﻣﯽ دﯾﺪم. ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﺮرات دﺳﺖ وﭘﺎ ﮔﯿﺮ ﺗﻦ دﻫﯿﻢ ﯾﺎ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻧﺪاﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ. در ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﺷﺶ ﮐﻮدک زﻧﺪا ﻧﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ. ﭼﻮن اﯾﻦ ﺑﻨﺪ از ﻫﻮاﺧﻮری ﻣﺤﺮوم ﺑﻮد، ﺑﯿﺶ ﹺ ﮐﻮدﮐﺎن را ﺑﺎ ﻣﺎدرﺷﺎن ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺗﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﻧﻮزاد ﭼﻨﺪﻣﺎﻫﻪ ﯾﯽ در اﺗﺎﻗﻤﺎن داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﺎدرش او را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻮاده اش. ﻣﻬﺪی، ﭘﺴﺮک ﭼﻬﺎرﺳﺎﻟﻪ ، ﻫﻢ در ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﯽ ﻣﺎ در اﺗﺎق ﭘﻨﺞ، زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮد. روزﻫﺎی اول ﮐﻪ وارد ﺑﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻣﺮا ﺻﺪا ﻣﯽ « ﺟﺪﯾﺪی » ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﻣﯽ اﺗﺎق » ﮔﻔﺖ «. ﺷﺸﯽ ﺑﻪ او ﯾﺎد داده ﺑﻮدﻧﺪ از اﺗﺎق ﭼﻬﺎر و ﺷﺶ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮد و ﺑﺎ ﻣﺎ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﺪ. ﻣﻬﺪی ﭘﺴﺮی دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎﻫﻮش و زﯾﺮک ﺑﻮد. روز اول ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ او را ﺑﺒﻮﺳﻢ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﮑﺸﻢ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ او را از ﻣﻦ دور ﮐﺮد. در ﯾﮏ درﮔﯿﺮی ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﻬﺪی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﻮدش ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. اﺟﺴﺎد ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﻣﻬﺪی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ را ﺑﻪ زﻧﺪان آورده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻮاﺑﯽ ﺳﭙﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ از او ﻣﺮاﻗ ﺒﺖ ﮐﻨﺪ. ﻧﺎم ﻣﻬﺪی را ﻫﻢ ﺧﻮد دﺧﺘﺮ ﺑﺮاﯾﺶ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪی ﺑﻪ او ﻣﺤﺒﺖ داﺷﺖ. ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮﻫﺎی ﺟﻮان اﺗﺎق ﻣﺎ ﮐﻪ ﻋﻼﻗﻪ ی زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺑﭽﻪ داﺷﺖ، ﮐﻮﺷﺶ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺪی راﺑﻄﻪ ی ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﺪ. اﻣﺎ ﻣﻬﺪی در ﻏﯿﺎب ﻣﺎدرﺧﻮاﻧﺪه اش ﻫﻢ از ﻣﺎ ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧ ﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﻢ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ از زﻧﺪان و اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﻫﺎ و ﻣﻔﻬﻮم اﺗﺎق ﺷﺶ و ﻧﺠﺴﯽ » « در ﺳﺮش ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﺬرد. ﻣﺎدرﺧﻮاﻧﺪه و دو ﺧﻮاﻫﺮ او ﮐﻪ آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺎ ﻣﻬﺪی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎزی ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و او را ﺑﻐﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﻗﺒﺖ و ﻣﺤﺒﺘﺸﺎن ﺑﺎز ﻫﻢ راﺑﻄﻪ ی ﺧﺸﮏ و ﺟﺪی ﺑﺎ او داﺷﺘﻨﺪ. ﭼﯿﺰی را از او درﯾﻎ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻨﺪ، اﻣﺎ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ او را ﺑﺒﻮﺳﻨﺪ. روزی ﻣﻬﺪی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ را از ﺑﻨﺪ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ او را ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮاده ی ﺷﻬﯿﺪ ﺣﺰب اﻟﻬﯽ ﺳﭙﺮده اﻧﺪ. ﻣﺎدرﺧﻮاﻧﺪه اش ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ در ﻇﺎﻫﺮ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺧﻮش ﺑﺨﺘﯽ ﻣﻬﺪی ﺑﮕﺬارد، اﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻏﺼﻪ ﺧﻮرد. ﺣﺘﺎ ﺷﻨﯿﺪم ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻫﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻬﺪی را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪی ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ. اﻣﺎ ﻣﻬﺪی ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.  ﯾﯽ ﮐﺎﻣﻼ در اﺗﺎق ﺷﺶ دو ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﻣﺎدرﺷﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮدن دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرگ ﺗﺮ وارد ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. او را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻮاده ی ﻣﺎدرش. اﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ، روﻓﯿﺎی ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ و ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ، ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. در ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﺳﯿﺎه و ﮔﯿﺮاﯾﺶ ﮐﻨﺞ ﮐﺎوی و ﺷﯿﻄﻨﺖ