Munireh Baradaran - Simple Truth

ﺑﻨﺪ

ﺑﻌﺪ از ﭘﺮﺳﯿﺪن اﺳﻢ و ﻣﺸﺨﺼﺎت، ﻣﺎ را در اﺗﺎق ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر را ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ اﺗﺎق ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﺑﺎ ﺷﻮر و اﺿﻄﺮاب وارد اﺗﺎق ﺷﺪﯾﻢ. اﻣﺎ ﯾﮑﻪ ﺧﻮردم. ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﻬﺮه ﻫﺎی اﺗﺎق ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدم ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﺨﺶ زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﻏﯿﺮﺳﯿﺎﺳﯽ ﻓﺮﺳ ﺘﺎده اﻧﺪ. واﺧﻮرده در ﮔﻮﺷﻪ ﹺ اﺗﺎق ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دورﺗﺎدور ﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ. در ﹰ ﻣﺴﻨﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ اﺗﺎق زﻧﺎن ﻧﺴﺒﺘﺎ زودی ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﹺ آن ﺗﺮ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺮاﯾﻢ ﻣﺎﻟﯽ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ دﻻﯾﻞ ﺳﯿﺎﺳﯽ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه اﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورودم زﻧﯽ ﺗﻮﺟﻪ ام را ﺟﻠﺐ ﮐﺮد. ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد. ﻣﻮﻫﺎی رﻧﮓ ﺮﺧﻮرده  ﺷﺪه و ﻓ اش ﺗﺎ ﮐﻤﺮ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮓ ﺑﻮد. اﻣﺎ رﻧﮓ ﺗﯿﺮه ی اﺻﻠﯽ از ﻓﺮق ﺳﺮش ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺑﻮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻏﻀﺐ آﻟﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر اﻧﺪاﺧﺖ. ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ آﻣﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻓﺤﺶ دادن. ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ ﻧﺎﻣﺮﺑﻮط ﺑﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺤﺶ ﻣﯽ د  دﻫﺪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﮐﺲ ﯾﮕﺮی. ﮐﻤﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﻤﺎن را ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻤﺎ و اﺷﺎره ی دﯾﮕﺮان ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ دﯾﻮاﻧﻪ اﺳ ﺖ. او رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﺧﻤﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺑﻮد و اﻧﮕﺸﺖ ﺗﻬﺪﯾﺪش را ﺑﻪ ﹰ ﺑﻨﺎی ﻧﺎﺳﺰا را ﮔﺬاﺷﺖ. ﻃﺮف او ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺠﺪدا ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ از دﯾﺪن ﭘﺎﻫﺎی ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺷﺪه و ﻃﺮف ﻓﺤﺶ او ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴ ﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﯾﻦ روز اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﹺ اﺗﺎق ﺑﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﯽ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم در ﺗﻮاﻧﯿﻢ در راه رو رﻓﺖ وآﻣﺪ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﺎ ﺧﻮش ﺣﺎﻟﯽ و ﻟﻨﮓ ﻟﻨﮕﺎن از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون آﻣﺪم. راه رو ﭘﺮ از زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮد. ﻫﻤﮕﯽ دﺧﺘﺮان ﺟﻮان ﺑﻮدﻧﺪ و ﮔﺎه در ﺑﯿﻦ ﺷﺎن ﭼﻬﺮه ﻫﺎی ﻣﺴﻦ ﻧﯿﺰ دﯾﺪه ﻣﯽ آن ﺷﺪ. ﻫﺎ ﺧﺎﻃﺮه ی ﻣﺎدرم را زﻧﺪه ﻣﯽ اﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻼم ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. از ﺑﺮﺧﻮرد و رﻓﺘﺎرﺷﺎن ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﻪ اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺳﯿﺎﺳﯽ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه اﻧﺪ. ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﭘ ﹺ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺲ، در ﺑﻨﺪ ﻫﺎ ﺑﻮدم. از ﮐﺴﯽ ﺟﺎی دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ را ﺳﺆال ﮐﺮدم. ﺻﻔﯽ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد و درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻫﺎﯾﻢ اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ: » اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﺧﺎرج از ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺮوی. اﻣﺎ ﻣﻦ « ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم در ﺻﻒ ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ. ﻋﺠﻠﻪ ﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻬﺮه ﻫﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ زودی ﭼﻬﺮه ﯾﯽ آﺷﻨﺎ دﯾﺪم. ﺷﻬﺮه، آﺷﻨﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﻮد، او را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. از دﯾﺪﻧﺶ و اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اﺳﺖ، ﺧﯿ ﻠﯽ ﺧﻮش ﺣﺎل ﺷﺪم و ﺑﺪون ﻣﻼﺣﻈﻪ ی زﻧﺪان در آﻏﻮش اش ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﻻﻏﺮ و ﭼﺎﻻک ﺑﻮد. ﯾﮏ ﭘﻮﻟﯿﻮر

اﻧﺪ.

ﮐﺮدﻧﺪ.