Munireh Baradaran - Simple Truth

37 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺮای ﻧﺸﺴﺘﻦ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪ. ﺗﻌﺪادی دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﻧﯿﻤﯽ از ﺻﻮرﺗﺸﺎن ﹺ ﺳﯿﺎه ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ را ﺑﺎ ﭼﺎدر ی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺧﻮد ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. ﺑﺎ دﯾﺪن ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﺴﺮﯾﻦ ﮔﺸﺖ. او را در ﮔﻮﺷﻪ ی اﺗﺎق ﮐﻪ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ. دﺧﺘﺮ ﻫﻔﺪه ی داﻧﺶ ﺳﺎﻟﻪ آﻣﻮزی ﭼﻬﺮه  ﺑﻮد. ﺣﺠﺐ و زﯾﺒﺎﯾﯽ اش، اﻣﺎ در ﻧﻈﺮم ﻓﺮورﯾﺨﺖ. آﻧﺎن از ﮔﺬﺷﺘﻪ ی ﺧﻮﯾﺶ و ﻣﺒﺎرزه ﻋﻠﯿﻪ ﻧ ﻈﺎم اﺑﺮاز ﻧﺪاﻣﺖ ﮐﺮده، از ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ ﻃﻠﺐ ﻋﻔﻮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ در زﻧﺪان ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻧﯿﺴﺖ و آﻧﺎن داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ راﺿﯽ ﺷﺪه اﻧﺪ. ﻋﺠﯿﺐ آن ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ در اﺗﺎق زﻧﺎن، در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻣﺮاﻗﺐ ﻣﺎ ﺑﻮد و روزاﻧﻪ ﺷﺎﻫﺪ آن ﻫﻤﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ! در آن زﻣﺎن، در ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻌﺪاد اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎری ﺗﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺻﺒﺢ ﻫﺎ آﻣﻮزش اﺳﻼم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. آن ﻫﺎ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﺑﺎ دﻓﺘﺮ و ﻗﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ در اﺧﺘﯿﺎر آﻧﺎن ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ، در ﮐﻼس ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. از اﺗﺎق ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ در آن ﮐﻼس ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. او داﻧﺶ آﻣﻮزی ﺑﻮد ﻫﻮادار ﯾﮑﯽ از ﮔﺮوه ﻫﺎی ﭼﭗ. ﭘﺪرش او را ﺑﻪ اوﯾﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼح ﺷﻮد. آزادﯾﺶ ﻣﺸﺮوط ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ در اﯾﻦ ﮐﻼس

ﻫﺎ ﺑﻮد.

در آن زﻣﺎن ﻫﻨﻮز ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ اﻣﻮر ﺑﻨﺪ در دﺳﺖ ﺗﻮاب ﻫﺎ ﻧﺒﻮد. ﺗﻮاب ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﭘﺪﯾﺪه ﹰ ﹺ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﺪﺗﺎ ی ﺟﺪﯾﺪی در زﻧﺪان ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﻌﺪادی از زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻃﻠﺐ ﺑﻮدﻧ ﺪ، ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻏﺬا و دارو ﺑﻮدﻧﺪ. اﯾﻨﺎن ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺰاﺣﻤﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﺎ اﯾﺠﺎد ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﺑﻞ ﹰ راﺑﻄﻪ ﮐﻪ ﻋﻤﻮﻣﺎ ی ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻣﺎ داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻓﺎﻃﻤﻪ، واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻠﯽ ﻣﻨﺸﻌﺐ از ﭼﺮﯾﮏ ﻫﺎی ﻓﺪاﯾﯽ ﺑﻮد. وی از ﺳﺎل ١٣٥٩ در زﻧﺪان ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺎل ﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣ  ﺤﮑﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد. از ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﻢ و ﮐﻼ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺳﺮﺧﻮرده ﺑﻮد، اﻣﺎ ﭼﺸﻢ اﻧﺪازی ﺑﺮای ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻃﺮف دار رژﯾﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﻞ ﹺ ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ ﮔﺎه ﻋﻠﻨﺎ ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﺘﻘﺎدات ﮐﺮد. ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﮐﺎرآﯾﯽ و زرﻧﮕﯽ

ﻏﺬا ﺑﯿﻦ اﺗﺎق  ﹺ ﺗﻘﺴﯿﻢ ش ﮐﺎر ﻫﺎ ﺑﻪ دوش او ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ او ﺧﻼ ء زﯾﺎد ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯽ  ﺧﻮد را ﺑﺎ ﮐﺎر ﺟﺴﻤﯽ  ذﻫﻨﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ دﭼﺎر ﺑﯿﻤﺎری رواﻧﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ در زﻧﺪان. ﻫﺮ روز ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺼﺮ، ﺗﻌﺪادی زﻧﺪاﻧﯽ ﺟﺪﯾﺪ وارد ﺑﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. اﻓﺰوده ﺷﺪن ﺑﺮ ﺗﻌﺪاد، از اﻣﮑﺎﻧﺎت ﻧﺎﭼﯿﺰ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﯽ  ﹺ ﻏﺬا ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻘﺪار  ﮐﺎﺳﺖ. ﻣﺜﻼ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﻨﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ و ﮐﻢ ﺷﺪن ﻏﺬا را ﺷﮑﻢ ﻫﺎی ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. دﯾﮕﺮ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﻮاﻟﺖ از ﺻﺒﺢ در ﺻﻒ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ و ﻧﺰدﯾﮏ ﻇﻬﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. وﻗﺘﯽ ﮔﻨﺠﺎﯾﺶ راه رو ﺑﺮای ﺻﻒ ﮐﺸﯿﺪن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ، ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺷﻤﺎره ﯾﯽ را