One Hundred and Sixty Years

ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ : ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺳﺘﻴﺰﻯ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﭘﻬﻠﻮﻯ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼ ﻣﻰ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻏﻴﺮ ﻣﺮﺩﻣﻰ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺁﻣﻴﺰﻯ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻗﻠﻴﺖ ﻫﺎﻯ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﻗﻮﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﺮ ﻭﺿﻊ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻋﺎﺩﻻﻧﻪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﻰ . ﺁﻳﺪ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﻘﻴﺎﺱ ﻣﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮﺭﻯ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻗﻠﻴّ ﻫﺎ ﺖ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺎﻩ ﻫﻤﮥ ﺍﻗﻠﻴّ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺭﻓﺎﻩ ﻧﺴﺒﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮﻯ ﺑﺴﺮ ﻣ ﺑﺮﺩﻧﺪ . ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺟﺎﻣﻌﮥ ﺑﻬ ﺎﺋﻰ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻰ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥِ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺷﺎﻩ ﻇﻠﻢ ﻭ ﻓﺸﺎﺭﻯ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﻣﻰ ﺣﮑﺎﻳﺖ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﮕﻰ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺎ ﺁﺧﻮﻧﺪﻫﺎ . ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺭﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻣﺘﻌﺼّ ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺿﺪ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ . ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺮ ﺩﻭ ﮐﻪ ﺗﺮﻗﻰ ﻭ ﺭﻓﺎﻩ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻫﺪﻑ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﺑﻮﺩ . ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﻫﺎﻯ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﭼﻨﺒﺮﮤ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻬﻴﺐ ﻣﻼّﻳﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮﴽ ﺭﺍﻩ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺟﺰ ﺳﺎﺯﺵ ﺑﺎ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺍﺷﺖ . ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺿﺎ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺑﺨﺶ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﻨﻴﻢ . ﻳﮑﻰ ﻭﺿﻊ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺍﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﺗﺎﻯ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ﻣﺮﺩﺍﺩ ۱۳۳۲ ]۱۸ ﺍﻭﺕ ۱۹۵۳ ﻭ .[ ﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻄﻠﻘﮥ ﺍﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﺗﺎ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺳﻼﻣﻰ ﻭ ﺳﻔﺮ ﺍﻭ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ . ﺩﺭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺩﻭﺭﻩ ﺷﺎﻩ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺩﺍﻣﮥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﺟﻠﻮﮔ ﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴ . ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺮ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺷﺎﻩ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻋﻤﻞ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﺑﺪﻳﻬﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺿﻌﻒ ﺷﺎﻩ ﻭ ﻳﺎ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻧﺤﻮﮤ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺍﻗﻠﻴّ

ﻰ

ﺖ

ﻳﺎ ﺐ ﻭ

ﺖ

ﺯﻣﻴﻨﻪ

ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻰ

ﺩﺭ ﻰﻄﺍﻳ

ﺩﺍﺷﺖﺖ

١٢٢