One Hundred and Sixty Years

ﺗﺎﺭﻳﺨﻰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ . ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺳﻔﺮ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺑﻪ ﻏﺮﺏ ﻫﻢ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺑﺤﺮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ . ﺩﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﻳﻌﻨﻰ ﺭﻭﺱ ﻭ ﺍﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺩﺍﺧﻠﻰ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﻰ . ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻭ ﻣﻘﺮﻭﺽ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺮﮐﺰﻯ ﻓﻘﻂ ﻧﺎﻣﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻮﺩ . ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﻴﻬﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍﻯ ﺱ ﺄ ﻳ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺳﻠﺐ ﺍﻣﻴﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﮤ ﺁﻳﻨﺪﮤ ﭘﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺷﮑﻮﻩ ﻭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﮐﻮﺷﺶ ﺩﺭ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﺻﻨ ﻌﺖ ﻭ ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﻯ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ ﺑﻴﺎﻧﺎﺗﻰ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻧﻤﻮﺩ . ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴﺎﻥ ﺭﻭﺡ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻰ ﺩﻣﻴﺪ ﻭ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﮐﻮﺷﺶ ﻭ ﺗﻼﺵ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻯ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ . ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﻭﺯ ۲۸ ﮊﺍﻧﻮﻳﻪ ۱۹۱۲ ﺩﺭ ﺑﻴ ﺎﻧﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ » ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺤﺘﺮﻣﻴﻦ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ « ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﺭ ﻳﺲ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺍﻭ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ : ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﺮﻗﻰ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﻧﺎ ﻴﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﮐﺴﻰ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯﻩ ﻧﻮﺑﺖ ﺍﻭﺳﺖ . ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ ﻳﮏ ﻣﻨﻮﺍﻝ ﻣﺎﻧﺪ، ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺴﺘﻘﺒﻞ ﺁﻳﻨﺪﮤ ] [ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ... ﺣﺎﻝ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺗﺮﻗﻰ ﺯﺭﺍﻋﻰ ﻭ ﺻﻨﺎﻋﻰ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﻯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﮑﻮﺷﻴﻢ ... ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﻤﻰ . ﺭﻭﺩ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﺑﻬﺒﻮﺩ ] [ ﺍﺧﻼﻕ ﻣﻠﺖ ﭘﺮﺩﺍﺯﻳﻢ ﻫﺮ ﻗﺴﻤﻰ ﺗﺮﻗّ ﻰ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺴﺖ ... ﻣﺪﺗﻰ ﮔﺬﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺁﻣﺎﻝ ] ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﺁﺭﺯﻭ [ ﺟﻠﻮﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻏﺒﻄﮥ ﺑﻬﺸﺖ] ﺟﻨﺎﻥ [ ﻭ ﺭﻭﺿﮥ ﺭﺿﻮﺍﻥ ﺷﻮﺩ . ) ﺯﺭﻗﺎﻧﻰ ۱۹۲۱ : ۱۰۵ ( ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎء ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻗﻠﺒﻰ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﺮﻗﻰ ﺍﻳﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ » ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺤﺘﺮﻣﻴﻦ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ « ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﺟﺎﻝ ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﺋﻰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻴﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﻭﻯ. ﮐﻪ ﮔﻮﺋﻰ ﺗﺮﻗﻰ ﻭ ﺷﮑﻮﻩ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺭﻭﺑﺮﻭﻯ ﺩﻳﺪ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺭﻭﺯﻯ ﻫﻨ ﺭﻭﻯ ﺩﺭ ﻧﻴﻮﻳﻮﺭﮎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺫﮐﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻧﺶ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ : ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﻧﺼﻒ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﮔﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻭ

ﻧﻤﻰ

ﻧﻤﻰ

ﮕﺎﻡ ﭘﻴﺎﺩﻩ

٨٣