Dar Hazrat-e Raz-e Vatan

»... ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪ ی ﺳﺮوﺑﻦ ﺑﻐﻨﻮﯾﺪ... «

ﺑﻪ ﺟﺮ ﺗﻮا ﻣﯽﺖ ﺋ ن ﮔﻔ ﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻫﺪاﯾﺖ در ﻣﯿﺎن ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن اﯾﺮاﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎ در آﺛﺎر ﻫﻮﺷﻨﮓ ﮔﻠﺸﯿﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﻧﯽ از اﯾﺮاﻧﯿﺖ ﻣﯽﺮ ﺑ ﺧﻮرﯾﻢ و اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻮﯾﺖ ﻫﻤﭽﻮن ﯾﮏ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ

داﻣﻨﮕﯿﺮ : اش ﻫﻤﻪ »

ﺑﻮد ه اﺳﺖ : اﺳﺘﻌﺎره ﺧﺎ ک ی

ذﻫﻨﯽ او ﺑﻪ وﯾﮋه در ﻧﻮﺷﺘﻪ آﺧﺮش ﻫﺎی

ی دﻏﺪﻏﻪ

راﻋﯽ (. در ﯾﮑﯽ از داﺳﺘﺎن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﺸﯿﺮی

ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﻦ ﺧﺎ ک اﺳﺖ... « )

ﮔﻤﺸﺪه

یﺑﺮه

ی

ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺷﻌﺮ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ، ﻣﯽ، « ﻣﻐﺎن یﻧﺎﻣﻪ ﻓﺘﺢ» ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﺳﺘﻌﺎر » یه ﺷﺮاب اﺟﺪادی « ﺑﻮف ﮐﻮر ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺑﻪ وام ﮔﺮﻓﺘﻪ از ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﺎده » ای ﺗﺮس ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺧﻮرده رخ « ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻣﯽ . از ﺧﺎ ک در زﯾﺮ آﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻫﺎی ﺳﺘﺎره » ﻗﺪﯾﻤﯽ « ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻮی ﻋﻄﺮ ﻣﯽ آﯾﺪ، ﺧﺎ ﮐﯽ ﮐﻪ ا ﮐﻨﻮن و در ﺻﺤﻨﻪ داﺳﺘﺎن زﺧﻤﯽ ﺧﻮن و آﻟﻮد اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺧﺎ ک اﺳﺘﻌﺎره ای اﺳﺖ از ﻫﻤﻪ آن

ی

از راوی اول ﺷﺨﺺ ﺟﻤﻊ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ، اﻣﺎ او ﺑﻪ آن

ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻫﻢ ا ﮐﻨﻮن ﮐﺴﺎﻧﯽ

دارﻧﺪ

ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻪ ﺳﺮو

ﺗﻌﻠﻖ دارد. در آﺧﺮ داﺳﺘﺎن آدم ﻫﺎ در ﭘﺎی ﺷﺒﺤﯽ دوﺑﺎره ﺳﺮﺑﺮ اﻓﺮاﺷﺘﻪ از ﮐﺒﺮ

یه ﯽﺷﻼﻗ و

در دﺳﺖ ، دﯾﮕﺮ

ﻋﺮﺑﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﺎ ﺗﻔﻨﮕ ﯽ در ﯾﮏ دﺳﺖ

ﺻﻮرﺗﺶ را اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ

یﭼﭙﯿﻪ

ﺳﺮ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺮ ﻫﻤﺎن ﺧﺎ ﮐﯽ ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ای ﭘﯿﺶ ﺑﺮ آن ﺑﺎده ﺧﻮرده ﺑﻮده : اﻧﺪ

»... و ﺑﻌﺪ ﻣﺴﺖ ﺳﺮ و ﺻﻮرت ﺑ ﺮﺧﺎ ک ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ، ﺑﺮ ﺧﺎک ﺳﺮد و ﺷﺒﻨﻢ زده ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺟ ﺪادی، و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ. «

٦١