Goriz Nakhasteh
ﺧﻮش و ﻧﻮای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺤﺮوﻣﻨﺪ و ﭼﺮا ﺣﺎﻻ در ﮐﻨﺎرﻣﺎن ﻧﯿﺴﺘﻨ ﺪ. آن ﺷﺐ را در ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﺎن ﭘﺮﻣﺤﺒﺖ ﺎﺻﻔﺎ و ﺑ ﺑﻪ ﺧﻮﺷ ﮔﺬراﻧﺪ .ﯾﻢ
ﯽ ی و ﺷﺎد
ﯾﻤﺎن
ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ در ﺣﺎل ﺧﻮاب ﺑﻮد، ﺑﺮا آن ی
و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺑﺎ وﺟﻮد ا
در ﺑﺎزﮔﺸﺖ دﮐﺘﺮ
ﯾﻦ
ﻣﺴﻌﻮد
ﺑﺮدﻧﺪ. ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺒﻮر
ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧ ﯿﺎﺑﺎن ﯾﺒﺎ ز یﻫﺎ
ﺷﻬﺮﺷﺎن را ﺑﺒ
ﮐﻪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻘﺪوراﺳﺖ د ﯾﺪﻧﯽ ﻫﺮ ﻣﺤﻞ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻬﻤ
ﯿﻨﯿﻢ
یﻫﺎ
ﯽ ﻫﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ و ﹰ ﺟﺎ واﻗﻌﺎ ﯾﯽ ﺑﺎﺻﻔﺎ و ﺗﻤ ﯿﺰ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﯾﯽﻫﺎ ﯾﺖ در ﻧﻬﺎ ﺷﮑﻮه داﺷﺖ، دﮐﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﺷﻮﺧ ﯽ ﮔﻔﺖ: - یﺑﺮا ﯾﺪ دار ﯿﻞﻣ یﺳﺮ ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت ا ﯿﻢ؟ ﺑﺰﻧ ﯾﺮان از ا ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﻦ ﯾﺴﺖ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از آن ﺷﺪﯾﻢ، ﯽ ﻫﺎ ﺟﺪا ﻣ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺑﻮد ﯾﻢ ﹰ اﺣﺴﺎس ﻣ و واﻗﻌﺎ ﯾﻦ در ا ﯾﻢ ﮐﺮدﯽ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎه ، ﻏﺮق در در ﯾﺎی ﻣﺤﺒﺘﺸﺎن ﭼﻘﺪر ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﻣﺄﻧﻮس ﺷﺪه ﯿﻼﻟ. ﯾﻢا ﭼﻪ راﺣﺖ و آﺷﻨﺎ ﮔ را ﯿﺘﯽ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﻮن و ﻣﺮا دا ﯾﯽ ﮐﺮد، ﯽ ﺟﻮن ﺻﺪا ﻣ و دﮐﺘﺮ و ﺧﺎﻧﻤﺶ و رﺿﺎ آﻗﺎ ﭼﻘﺪر ﺻﻤ ﯿﻤﯽ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد ﯾﮏ ﺑﻮدﻧﺪ. ﮐﺴﺎﻧ ﯽ را ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪ ﯾﻢ ﺑﻮد ﯾﺪه و ﻣﺤﺪود ﺷﺐ ﻫﺎ و روزﻫﺎ ﯾﯽ از ﺳﺮ ﺗﻘﺪ ﯿﺮ و ﻣﺴ ﯾﺮ آﺷﻨﺎ ﯿﻖ ﻋﺒﻮر ﺗﻮﻓ ﯿﺪا را ﭘ ﺷﺎن ﯾﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﯾﻢ، ﺣﺎﻻ ﭼﻘﺪر ﻋﺰ ﯾﺰ و ﻣﺤﺒﻮب ﻣ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ ﯽ . ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ آﻣﺎده ﺷﺪ ﯾﻢ ﺗﺎ ﺳﺎ ک ﯾﻤﺎن ﻫﺎ را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨ ﻣﯽ. ﯿﻢ ﻟﺒﺎس ﯿﻢ ﺧﻮاﺳﺘ ﯽ ﺑﻠﻮﭼ یﻫﺎ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﺮوج از ا ﯾﺮان و ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ی ورود ﺑﻪ ﮐﻮ ﭘﻮﺷ ﯾﺘﻪ ﺑﻮد ﯿﺪه ﺑﻪ ﯾﻢ، ﯾﺎدﮔﺎر ﻫﻤﺮاه ﺑﺒﺮ ﯾﺪﺧﺮ ﯽوﻟ ﯾﻢ، ﭼﻨﺪ ﺣﻮﻟﻪ و ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺧﺮ ﯾﺪﻫﺎی ﯾﮕﺮ د در ﮐﺮاﭼ ﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺎ ک ﯾﻞ وﺳﺎ یﻫﻤﻪ ﯾﺶ ﮔﻨﺠﺎ ﯾﻤﺎن ﻫﺎ زﻧﺪﮔ ﯿﻤﺎن را ﮐﻪ در ﺳﻪ ﺳﺎ ک ﮐﻮﭼﮏ ﺧﻼﺻﻪ ﻣ ﺷﺪ، ﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. وﻟﯽ در ﻋﻤﻞ در ﻫﻤﺎن ﺳﻪ ﺳﺎ ک را ﻧﺸﺎن ﻣ ﺑﻪ وﻗﺘﯽ . دادﻧﺪ ﯽ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮐﻨﺴﻮﻟﮕﺮی ﺳﻔﺎرﺗﺨﺎﻧﻪ
ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎﺣﺼﻞ ﻋﻤﺮی ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭼﻨﺪ ﻟﺒﺎس ﮐﻬﻨﻪ وﮐﻔﺶ و ﺣﻮﻟﻪ درون ﺳﺎ ک ﻫﺎ ﻣﺎ را ﺳﺒﮏ ﺑﺎل آﻣﺎده ی ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺷﺒﻤﺎن و ﺧﺎﻧﻪ و ﺟﺎی ﻓﺮداﯾﻤﺎن روﺷﻦ ﻧﺒﻮد. دﮐﺘﺮ ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ:
ﻣﺴﻌﻮد
ﺳﺎﻋﺎت را ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷ . ﯿﻢ
ﺗﺎ آﺧﺮ
- ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ زودﺗﺮ آﯾﻢﯽﻣ
ﯾﻦ
از دوﺳﺘﺎن ﮐﻪ از ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎ ﻣﻄﻠﻊ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺣﻀﻮر در ﻣﻨﺰل دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ
ﺧﺎﻧﻤﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﻧﺮﻓﺖ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ
ی
ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺣﻔﻆ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺑ ﯿﺎﯾﻨﺪ، ﯾﺎ ﯽﺗﻠﻔﻨ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﺎ از آن ﻫﺎ اﻟﺘﻤﺎس دﻋﺎ داﺷﺘ ﺎرﻫﺎ ﺑ ﭼﻮن . ﯿﻢ
ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﯽﻧﻤ
ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮرﯾﻦ ﻓﺮودﮔﺎه
ﺷﻨﯿﺪه
ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ
ﺑﺎ ﮐﺮاﭼﯽ ﻣﻮﺟﺒﺎت ﻧﺎراﺣﺘﯽ آن ﻫﺎ را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽ آورﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ وﺟﻮﻫﯽ درﯾﺎﻓﺖ دارﻧﺪ. وﺿﻊ ﻣﺎ ﻫﻢ روی ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﻣﺒﻬﻢ ﺑﻮد. در ﺗﻤﺎم آن روز ﺑﺎر دﯾﮕﺮ اﺿﻄﺮاب ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ای داﺷﺘﻢ، ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ و رﺿﺎ آﻗﺎ ﺳﭙﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ا ﮔﺮ در ﻓﺮودﮔﺎه اﺷﮑﺎﻟﯽ ﭘﯿﺶ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮل ﻗﺎﺑﻞ ﺣﻞ ﺑﺎﺷﺪ ، از ﻃﺮف ﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﺑﭙﺮدازﻧﺪ، وﻟ ﺗﺮس از اﺗﻔﺎﻗﺎت ﭘ و ﯾﮕﺮ د ی ﻧﺸﺪه ﯿﻨﯽﺑ ﯿﺶ اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﻬﺎﺋﯽ ﻫﺎ و
ﻫﺎ
ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ
ﯽ
ﺧﻮاﻫﻨﺪ
داﺋﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺑﺎﻋﺚ ﻧﮕﺮاﻧ
ﻓﮑﺮ و ﺧ ﯾﮕﺮ د یﻫﺎ ﯿﺎل
ﻣﺴﻌﻮد ﮔﻔﺖ:
ﯽ
ﮐﺎرﻫﺎ
. ﻫﻤﻪ دﻋﺎ ﻣ ﮐﻨﯿﻢﯽ
ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺷﻤﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤ ﮔﺬارﯾﻢ ﯽ
ﻪ ﭼ اﻧﺸﺎءاﻟ ﯿﺶﭘ ﯿﺰی
-
ﺑﺮ وﻓﻖ ﻣﺮاد ﺑﮕﺬرد.
۲۲٥
Made with FlippingBook Annual report