Goriz Nakhasteh

ﺗﺎ در ﺻﻮرت ﺑﺮوز اﺷﮑﺎل ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ در ﺗﻮان دارد، ﺑﻪ ﻣﺎ

ﯾﺰ ﭘﺮو ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺑ

ﯿﺎﯾﺪ

را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد . ﯾﻢ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ را

ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ. ﻧﺎﻫﺎر ﺻﺮف ﺷﺪ، ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻫﺮ ﮐﺪام از ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺳﺎ ک ﯾﻤﺎن ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ، ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ . ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﺗﻪ و ﭘﻮل ی ﻣﺎﻧﺪه ﻫﺎ را آﻣﺎده ﮐﺮد . ﯾﻢ

ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﻟﺐ ﻣ آورد ﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ از ﺷﺎﯾﺪ .

ﯾﯽﺧﺪا ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻣﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣ

ﯽ و ﮔﺎﻫ ﮐﺮدﯽ ﯽﺧﺎﺻ یﺧﻨﺪه

دﺳﺖ ﺑﻪ

ﯾﻦ ﻫﻢ از ا ﮐﻪ ﺑﺎر د

ﺑﻪ ﻣﺎ ﻏﺒﻄﻪ ﻣ ﯾﺪ ﺧﻮرد؛ ﺷﺎ ﯽ

از زودﺗﺮ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﺷﺪﯾﻢ ﻣﯽ ﺧﺎرج زده و ﺳﻔﺮ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣ ﯿﻢ داﺷﺘ ﯿﺶدر ﭘ ﯽ

او از

ﯾﮕﺮ

ﯾﺴﮏر و ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا ﻣ رﻓﺘﯿﻢ، ﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻣ اﺣﺘﯿﺎﻃﯽ ﯽو ﺑ ﯽ ﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣ ﯾﺪ . ﺷﺎ زدﯽ ﻫﻢ ﺷﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ راﻫﮕﺸﺎ ی ﯽآﺗ ی روزﻫﺎ او ﺧﻮاﻫ ﯿﻢ ﺑﻮد، ﭼﻮن ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد ﹰ از ﻧﺘﺎ او را ﺣﺘﻤﺎ ﯾﺞ ﺳﻔﺮﻣﺎن ﺑﺎﺧﺒﺮ ﮐﻨ ﯿﻢ . ﻏﺮوب ﻧﺰد ﯾﮏ ﺷﺪ. دﮐﺘﺮ از ﺑ ﻣﺴﻌﻮد ﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: - ﺳﺎ ک در ﺟﺎ  ﻫﺎ را ﻓﻌﻼ ﯾﯽ از اﺗﺎق ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﮕﺬار ﯾﻢ و ﺳﻮار ﻣﺎﺷ ﯾﻢ ﺑﺸﻮ ﯿﻦ و در اﻃﺮاف ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﮔﺮدش ﺑﺮو . ﯾﻢ - ﯾﺪ ﭼﻮن ﺗﺮد ﻣﺎ را د ﯾﺪﺧﻨﺪ ﯾﺪ » : و ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ از ﭘﺮواز ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﯽ رﺳﺎﻧﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ. « ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ، ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ در آن ﻻﻧﻪ ی ﺗﻨﮓ ﺳﯿﺎر ی ﻫﻮﻧﺪا ﮐﻮﭼﮏ دﮐﺘﺮ ﻫﺮ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﺟﺎﺑﻪ ﯾﻢ، ﺟﺎ ﺷﺪ و دﮐﺘﺮ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﮔﺮدش ﺑﺮد. ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﺎیی ﺷﻬﺮ رﺳ و ﯿﺪﯾﻢ وارد ﭘﺎرﮐ ﯾﻢﺷﺪ ﯽ و از ﺑﺎﻻ، در ﯾﺎ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن یﻫﺎ ﺷﻬﺮ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد ﺗﻨﺪ ﮐﺒﺎب ﻣﺴﯿﺮ در. ﯾﻢ ای ﺧﻮﺷﻤﺰه ﮐﻪ ﺧﺮﯾﺪﻧﺪ ﻫﻤﺮاه ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ در ﺧﻨﮏ ای ی ﻣﺤﻮﻃﻪ ﭘﺎرک ﺻﺮف ﺷﺪ. ﺑﻪ ﯾﯽﻫﺎ ﻋﮑﺲ ﻣﺴﻌﻮد ﯾﺎدﮔﺎر از ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺖ، و از ا ﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ دﻟﺨﻮاه از ﻣﺎ ﭘﺬ ﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻨﺪ، ﻋﺬرﺧﻮاﻫ ﯽ ﮐﺮد. ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺠﻮﺑﺶ ﻧﯿﺰ ﻣﺘﻮاﺿﻌﺎﻧﻪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻬﺮ در ﻫﻤﯿﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﮐﻠﻤﺎت ﻣﺤﺒﺖ آﻣﯿﺰی ﮔﻔﺖ و ﻣﺎ را ﺷﺮﻣﺴﺎر از آن ﻫﻤﻪ ﺑﺰرﮔﯽ روح و ﺻ ﻔﺎی دﻟﺸﺎن ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﺎ ﻣﯽ ﹰ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺑﯿﺎن اﺣﺴﺎس آﻣﺪ، واﻗﻌﺎ ﻗﻠﺒﯽ ﻧﺒﻮد، وﻟ ﯽ ﺳﻌﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر از آن ﻫﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﯿﻢ و ﺑﻪ ﻣﻌﻨ ﯿﻖدﻗ ﯽ ﮐﻠﻤﻪ ﻫ ﯿﭻ ﮔﺎه ﻣﺤﺒﺖ ﯾﻐﺸﺎن درﯽﺑ یﻫﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺨﻮاﻫ ﯿﻢ ﮐﺮد، و ﭼﻘﺪر ﺧﻮد را ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﻣ داﻧﯿﻢ ﯽ ﮐﻪ در ﻣﺴ ﯿﺮ ﯿﻖ ﺗﻮﻓ ﯽ، زﻧﺪﮔ آن ﯽ دوﺳﺘ ﻫﺎ را ﯾﺎﻓﺘﻪ . اﯾﻢ اﻓﺴﻮس ﮐﻪ دﻗﺎ ﯾﺴﺖ و ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﯽﻣ ﯾﻖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣ آﻣﺪﯾﻢ ﯽ و ﺳﺎ ک ﻫﺎ را ﺑﺮ ﻣ داﺷﺘﯿﻢ ﯽ و ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ وﻗﺘﯽ . رﻓﺘﯿﻢ ﯽﻣ رﺳﯿﺪﯾﻢ، زد زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ و ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه آﯾﻨﺪﯽﻣ . از ﺧﺎﻧﻢ دﮐﺘﺮ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﯿﺘﯽ . ﮔ ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ او را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ. ﺳﺮو رو ی ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﺑﻮﺳ ﯿﺪﻧﺪ ﯿﻼﻟ . از دﺧﺘﺮک ﺷ ﯿﺮﯾﻦ و ﺧﻮﺷﺮو و ﺧﻮش زﺑﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ و ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻗﺸﻨﮕﺶ ﺑﻮﺳﻪ زد ﯾﻢ . ﺳﺎ ک ﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺘ ﯿﻢ و ﻫﻤﺮاه ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧ - ﻓﺮاﻣﺮز ﯿﺰ ﻫﻤﺴﻔﺮﻣﺎن ﺑﻮد و دﮐﺘﺮ یو آﻗﺎ ﻣﺴﻌﻮد ﯾﯽﺧﺪا ﻋﺎزم ﻓﺮودﮔﺎه ﺷﺪ . ﯾﻢ از ﻣﻨﺰل ﻣﺴﻌﻮد ﺗﺎ ﻓﺮودﮔﺎه ﺣﺪود ﻧ ﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺷ ﯿﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ د ﯾﺴﺖ را ﺑﺎ ﯽ ﮐﺮاﭼ ﯾﮕﺮ ﺗﺮک ﻣ ﮐﺮدﯾﻢ ﯽ ﯽ . وﻗﺘ از ﻣﺎﺷ ﯿﺎده ﭘ ﯿﻦ و ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻓﺮودﮔﺎه ﻧﺰد ﯾﻢ، ﺷﺪ ﯾﮏ ی ﺻﻮرت آﺷﻨﺎ

۲۲٦