Goriz Nakhasteh
ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از دوﺳﺘﺎن را د و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﻫﻢ در ﻣ آن ﯿﺎن ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ، ﭘﺮﻫﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ا ﮔﺮ ﻣﺄﻣﻮران درﯾﺎﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ در اﯾﻨﺠﺎ د وﺳﺖ و آﺷﻨﺎ ﻢﯾدار ﯾﯽ ، ﺑﺮای ﺳﺮﮐﯿﺴﻪ ﮐﺮدن ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ، اﺳﺒﺎب زﺣﻤﺖ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، و درﺻﻮرت ﺿﺮورت، ﻫﺮ ﮐﺪاﻣﺸﺎن ﻻزم ﺷﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ. دﮐﺘﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎ ﻣﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺮو - ﻣﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺘﺎن ﻫﺴﺘﻢ، و ﺑﻪ ﯾﻦ ﻋﻨﻮان ا ﮐﻪ زﺑﺎن ﻧﻤ داﻧﯿﺪ ﯽ ﻣﻌﺬﻟﮏ ﻗﺮار ﺷﺪ ﻫﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻮﭼﮏ ﻓﺮودﮔﺎه ﺷﺪ ﯾﻢ . ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎر رﻓﺘ ﯿﺖﺑﻠ ﯿﻢ؛ ﻫﺎ را ﺗﺤﻮﯾﻞ دادﯾﻢ و ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺳﺎ ک ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن ﺑﻪ داﺧﻞ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺮد. ﺑﺮای ﺳﻪ ﺳﺎ ک دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﻤﺎن ﺑﻮد، ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ را ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺳﺎ ک ﻫﺎ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﯾﻢ. ﮐﺎرت ورود ﺑﻪ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ را ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘ ﯿﻢ . دﮐﺘﺮ ﮐﻤﮑﺘﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد. وارد ﺳﺎﻟﻦ ﻓﺮودﮔﺎه ﺷﻮ ﯾﻢ . ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ و وارد ﺳﺎﻟﻦ
ﯾﺰ
ﯾﻌﺖ
ﯾﺪﯾﻢ
ﻣﺴﻌﻮد ﮔﻔﺖ:
ﯾﯽ
ﻣﺴﻌﻮد
ﺑﻠﯿﺖ
او ﺑﺎ ﻣﺎ ﭘ
ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﺄﻣﻮران ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ آﺷﻨﺎ
ﻧﺸﺴﺖ و ز
دورﺗﺮ از ﻣﺎ رو ﻧﺒﺮﻧﺪ. ﻣﺎ ﻫﻢ در ﺻﻨﺪﻟ ﯾﮕﺮی د ﻫﺎیﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ آراﻣﺶ ﻣ ﯽ. ﻣ دادﯽ
ﯽ
ﯾﯽ
ﯽﭼﺸﻤ ﯾﺮ
ی ﯽﺻﻨﺪﻟ
یﻗﺪر
او ﺑﺎ ﺣﻀﻮر و ﻧﮕﺎه از ﺻﻨﺪﻟ ﻫﺎﯽ ﻧﺸﺴﺖ.
ﻧﺸﺴﺘ ﯿﻢ . ﮔﺎه ﮔﺎه ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﻧﮕﺎه ﻣ ﮐﺮدﯾﻢ؛ ﯽ در ﺧﻼف ﺟﻬﺖ ﻗﺮار داﺷﺖ. رو ﯾﮑﯽ ی ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد
ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ ﻣﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ. ﭘﺸﺖ ﺑﻪ
ﯾﮏ
ﻣﺎ، ﺻﻨﺪﻟ ﮕﺮیﯾد ﻫﺎیﯽ
ﻫﺎیﯽﺻﻨﺪﻟ
ﻣﺸﻐﻮل
ﮐﺮده ﺑﻮد
ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﯾﻞ ﻣﺘﻤﺎ
را ﺑﻪ ﺳﻮ
و ﺳﺮﻫﺎ
ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﯿﻢ داﺷﺘ
ﯾﻢ،
ی
ﯾﻤﺎن
ﯽ در ﺣﺎﻟ
ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺷﺪ ﯾﻢ . ﮔﻔﺖ: - ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﺎﺷ رﺑﻊ ﯾﮏ ﺗﺎ . ﯿﺪ
.ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﯿﺪ
ﻪ اﻧﺸﺎءاﻟ ﺳﻮار
ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ
ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﺮ
و ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﭘﺮواز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز
ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺎن اﻧﺘﻈﺎر را داﺷﺘ
ﭼﻬﻞ
ﯿﻢ،
ﻣﺄﻣﻮر ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ آﻣﺪ و ﻣﺴﺎﻓﺮان ﮐﺎرت ﻫﺎ را اراﺋﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و از ﻣﺎﻧﻊ رد ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻦ و
ﻓﺮاﻣﺮز ﻫﻢ ﺟﻠﻮ
ﻣﺄﻣﻮر رﻓﺘ ﯽوﻟ ﯾﻢ، او ﮐﺎرت ﻫﺎ را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻫﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ رﺳ ﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر د ﯾﮕﺮان اداﻣﻪ داد. ﭼﻮن د ﯾﺪ ﻓﺮاﻣﺮز و ﻣﻦ ا ﯾﺴﺘﺎده اﯾﻢ، ﮔﻔﺖ: - ﺑﻨﺸ ﯾﺪ ﺑﺮو ﯿﻨﯿﺪ؛ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ دﻗ ﯾﮕﺮ د یﯿﻘﻪ ﺷﻤﺎ را ﺻﺪا ﻣ .ﮐﻨﻢﯽ ﺑﺮا ﯾﻤﺎن ﻣﺴﻠﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﺎﺻ ﯽ دارد. ﮔ ﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣ ﯿﺎر و ﺑﺴ ﮐﺮدﯽ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد، ﭘﺮﺳ ﯿﺪ « ﭼﻪ ﺷﺪ؟ » در ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ، و د ﯾﺪﯾﻢ آن ﻣﺄﻣﻮر ﭘﺎﺳﭙﻮرت یﻫﺎ ﻣﺎ را در دﺳﺖ دارد. در ا ﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﯾﮏ ﺑﻬﺎﺋﯽ ی ﺧﺎﻧﻮاده زن ﮐﻪ ، دﯾﮕﺮ و ﻣﺮد ﺟﻮاﻧ ﯽ ﻫﻤﺮاه دو ﻃﻔﻞ ﺧﺮدﺳﺎل ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ. ﭼﻮن ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد، ﺑﺎ آن ﺟﻮان ﻣﺸﻐﻮل ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﭘﺮس و ﺟﻮ ﺷﺪ، و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﺎ را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد. او و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺻﻮرﺗﺸﺎن را ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺎ ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺟﻮاب ﻣﻨﻔ ﯽ ﺳﺮﺷﺎن را ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ. ﻻﺑﺪ ﺳﺆال ﮐﺮده ﺑﻮد آ ﯾﺎ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﯽ ﻣﺎ را ﻣ . ﺣﺎﻻ ﻣﺄﻣﻮر د ﯾﮕﺮی ﻫﻢ در ﮐﻨﺎر ﻣﺄﻣﻮر اوﻟ ﻗﺮار ﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. از آن ﯾﮑﯽ ﻫﺎ ﺻﻔﺤﺎت ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻫﺎ را ﺑﺮرﺳ ﯽ ﮐﺮد، و د ﯾﮕﺮی ﺑﺎ اﺷﺎره ﻣﻦ و را ﻓﺮاﻣﺮز ﺧﻮاﺳﺖ و ﭘﺮﺳ :ﯿﺪ ﯿﻢ و ﮐﺎرت ﯾﻤﺎن ﻫﺎ را اراﺋﻪ داد
۲۲۷
Made with FlippingBook Annual report