Goriz Nakhasteh

- .... را ﯿﻪ د و ﺑﻘ ﻮ ﻣﺤﻤ - ﹸ ؟ﺸﺘﻨﺪ ﮐ

- .ﻫﺎن ﺣﯿﺮان و درﻣﺎﻧﺪه ، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ، دﺳﺖ را ﺑ ﻪ ﯿﺪ ﺳﺮش ﮐﻮﺑ و ﺑﺎز ﭘﺮﺳ :ﯿﺪ - ؟ ﻫﻢ ﯾﻨﻮسژ ؟ ﻫﻤﻪ را ﮐﺎﻣﺮان و ﻫﻤﻪ را ؟ ﯾﻘﯽ دﻗﺎ ﻣﻬﺒﻮت ﻣﺮا ﻧﮕﺮ ، ﯾﺴﺖ و ﺑﻌﺪ ﺳﺮ را ﻣ دو دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺎر و آن ،دادﯽﻣ

وﻗﺖ اﺷﮏ ﭼﻮن ﺳ

ﯿﻞ

ﯿﺎن

دور ﺑﻮدﻧﺪ ﺑ ﻪ

از او ﺧ

از ﻫﻤﮑﺎراﻧﺶ را ﯾﮕﺮ ﻻ د ﺎ ﮐﻪ ﺣ-

ﺑﺮﺻﻮرﺗﺶ ر ﯾﺨﺖ . ﻫﺮ از ﭼﻨﺪ ﻧﺎم ،ی

ﯿﻠﯽ

ﯾﮑﯽ

د و آﻫﺴﺘﻪ : ﮐﺮد ﻣﯽ ﺳﺆال

رآوﯽﻣ زﺑﺎن

- ﭼﺮا ﻣﻦ زﻧﺪه ؟ام وارد اﺗﺎق .ﺷﺪ درﺷﺖ و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﺳﺆال ﻫﻤﻪ ، - دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ ؟ﺷﺪه ﯽﭼ ، راﺣﺖ ﮔﻔﺖ : - ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎ

زار ﻫﺮ دو ﻣﺎ را دﯾﺪ . ﺻﻮرت ﮐﻮﭼﮏ و اﺳﺘﺨﻮاﻧﯿﺶ ، ﺑﺎ آن ﭼﺸﻤﺎن

ﹺ

ﺣﺎل

ﺷﻬﺮه

ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ و :ﯿﺪ ﭘﺮﺳ

آﺧﺮ . ﺷﺪه ﺑﻮد

ﯿﺘﯽ و ﮔ

ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠ را ﮐﺸﺘﻨﺪ . او ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ، دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ روی ﺷﮑﻤﺶ ﺑﺮد و ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑ ﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﺮﯾﻪ .داد ﺳﺮ ﺎﺣ ﻻ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﮔﺮ داﻧﺴﺘﻢ ﯽﻣ .ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻣ ﯾﻪ ﺷﻮﻫﺮﺧﺎﻟﻪ اش در ﻣﻘﺎﺑﻞ ا

ﯽ

ی

ﮔﻮﻧﻪ اﺧﺒﺎر ﺧﻮﻧﺴﺮد اﺳﺖ وﻟ

ﯽ

ﯾﻦ

ﺧﺒﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ؟ ﺷﻮﻫﺮﺧﺎﻟﻪ اش ﺧﺒﺮ را ﺷﻨ از اﺷﮏ آن را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ . آﻫﺴﺘﻪ و ز ، ﻟﺐ ﯾﺮ ﺧﺒﺮ دﻫﺎن ﺑﻪ دﻫﺎن و ﮔﻮش ﺑ ﻓﻐﺎن و ﻋﺰا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺧﺎﻧﻪ و ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻋﺰﯾﺰان از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ

ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺎ آن اﻋﺼﺎب ﻧﺎﺗﻮان ، ﺑﺎ ﺷﻨ ﯾﻦا ﯿﺪن ﻪ ﺑ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ ؛ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺳﺮخ ﺷﺪ و ﭘﺮد ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺎ ﻧﺒﻮد . ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺎت و روزﻫﺎ ﯾﻦا ﯾﮕﺮ د ی اﺣﺒ ﺎ را ﺣﯿﺮان و ﻏﻤﮕﯿﻦ و ﻧﺎﻻن . ﮐﺮدﯽﻣ ﻋﻨﺎن آﺳﻤﺎن ﻣﯽ رﻓﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﺪان آن ﻫﺎ درد و اﻧﺪوه ﻫﻤ

یاﻪ ﻟﺤﻈ .ﯿﺪ

ﯽ ﮐﻠﻤﺎﺗ

یاه

یﻫﻤﻪ ، ﮔﻮشﻪ

ﮔﯿﺘﯽ و ﻣﻦ ﺷﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﮑﺎﯾﺘﺶ دﺷﻮار اﺳﺖ . آن ﺷﺐ، در ﻫﻤﺎن اﺗﺎق ﮐﻪ ﮔﯿﺘﯽ و دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻪ اش ﺑﻮدﻧﺪ ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺮﺳ ﯿﻦزﻣ یرو ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ . ﻫﺮ ﮐﺪام از ﻣﺎ در ﺧ ﻪ ﺑ ﻢ ﺷﻬﺪا ﻏ دل و اﺷﮏ ﺑ ﻪ ﯿﺘﯽﮔ .ﯾﻢد ﭼﺸﻢ آور

یﺑﺮا . ﺷﺪ ﻣﯽ ﻪ

ﮐﻪ آرام آرام

ﯿﺎل

را ﻫﻤﺮاه ﻧﺎﻟﻪ ﯽﻣ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﺪا ﺣﺮف :زدﯽﻣ

ﮔﺎه ﻧﻔﺴ ﯿﻖﻋﻤ ﯽ

. ﯾﺴﺖ ﮔﺮﯽﻣ

، ، ﺟﻼل ، ﻣﺤﻤﻮد ﻗﺪرت ،ﯽ ﻓﺮوﻫ ، ﻗﺪرت ، ﮐﺎﻣﺮان

- ﭘﺲ ﺧﺪا ﺑﺰرﮔ ، ؟ﮐﻮ ﯿﺖ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻨﺪ ﯾﻨﻮسژ ؛

ﯿﻦ و اﻣ ....

ﻫﺎ را ﺻﺪا

ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ آنﮐﻪ ﺑﻮد ﯾﻦا ﻣﺜﻞ ،

«؟ﭼﺮا ؟ ﭼﺮا »: ﯿﺪ ﭘﺮﺳﯽﻣ ﮐﺮد و ﯽﻣ

ﺷﺪ ﺗﺮس ﯽﻣﻻ ﺎﺣ ،ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ و ﺑﺮا

ﺑﺰرگ ﺑﻮد . ﻫﻤﺮاه اﺿﻄﺮاب و ﻧﮕﺮاﻧ آن اﺣﺴﺎس ﮐﺮد . ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آن ﺳﺘﻤﮕﺮان ﻧ ﯿﻔﺘﺎده ،

ﻏﻢ و اﻧﺪوه ﺑﺴ

یﺑﺮا ﯽ

ﯿﺎر

ﻣﺸﺎﺑﻪ داﺷﺘﻪ و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻪ

ﻫﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘ

ﻣﺮگ را ﺑﺎ ﯿﺒﺖﻫ یﻪﻫﻤ

ﯽ

ﯿﺘﯽ

ﹰ ﺑﺎ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺣﺘﻤﺎ او ﻫﻤﺎن ﻋ ﺎﻗﺒﺖ را ﺧﻮاﻫﺪ

ﺗﺼﺎدف و اراده

ﯽاﻟﻬ ی

۳۸