Jewish Identity

ﻧﺴﺒﺖ دادن ﻣﻌﺎﻧﯽ ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮه ﺑﻪ ﭘﺎره ِﻫﺎی ادراک ﻫﺎی ﻧﺎﺧﻮدآ ﮔﺎه ﻣﺎ و اﯾﻦ "ﺑﺎزﯾﺎﺑﯽ" واﻗﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺗﺠﺮﯾﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺪرن ﭘﻨﻬﺎن ﻣﺎﻧﺪه، ارﺗﺒﺎط ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﻣ ﺮد. ﮐﯽ اﯾﻦ ﯽرا ﻣ ﭼﻨﺪﮔﺎﻧﮕﯽ ﺗﻮان در ﻓﻬﻢِ ﺧﻮدِ ﻓﺮوﯾﺪ از ﮐﺎرﮐﺮد و رﺳﺎﻟﺖِ رواﻧﮑﺎوی ﻫﻢ دﯾﺪ. ﻫﻤﺎن از ِاﺑﺘﺪا، داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن ، ﺑﻪ ﮔﺮاﯾﺶ ِذاﺗﺎً ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ ﮐﺎراﻧﻪ درﻣﺎﻧﯽ ﻓﺮوﯾﺪ اﺷﺎره ﮐﺮده اﻧﺪ ، ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ اﻣﯿﺎل ِﺳﺮﮐﺶِ ﻧﺎﺧﻮدآ ﮔﺎه را ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻘﻬﻮر ﺧﻮدی ﻋﻘﻼﻧﯽ ﮐﺮد، از ﺧﻔﺎ ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﺎ ﺳﺮﮐﻮب و ﺗﺼﻌﯿﺪ ﻫﺎی ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺗﻤﺪن ﺷﺪ. وﯾﻠﻬِﻠﻢ راﯾﺶ ﭘﯿﺶ از آن ﮐﻪ ﻋﻘﻠﺶ را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ، ﺑﻪ روﺷﻨﯽ ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﻓﺮوﯾﺪ درﺑﺎره ی ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻣﻄﻠﻮب رواﻧﮑﺎوی ، ﻣﻔﺮوﺿﺎت ﺳﯿﺎﺳﯽ ای اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻪ و اﺳﺎسِ دﯾﺪﮔﺎه او درﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ی ﺷﻤﺎر ؛ رود ﻣﯽ درﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻣﯽ ﺗﻮان در ﻓﮑﺮ اﯾﺠﺎد رواﻧﮑﺎویِ رﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد، رواﻧﮑﺎوی ای ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺎن ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺳﺎﺧﺘﻦ و آﺷﺘﯽ دادن ژرف ﺗﺮ ﯾﻦ اﻣﯿﺎل ﻣﺎ و ﻧﻈﻢ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ً اﺳﺖ، و ﻧﻪ ﺻﺮﻓﺎ اﻧﻘﯿﺎد ﯾﮑﯽ ﺗﻮﺳﻂ دﯾﮕﺮی و دﻟﺨﻮش ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺗﺼﻌﯿﺪ. اﯾﻦ اﯾﺪه ﻫﺎ در دﻫﻪ ۰۷۹۱ و ۰۶۹۱ ی ﻫﺎ رواج ﯾﺎﻓﺖ زﯾﺮا ﻣﺎرﮐﻮزه و دﯾﮕﺮان در ﭘﯽ ﺗﺮﮐﯿﺐ آرای ﻣﺎرﮐﺲ و ﻓﺮوﯾﺪ، و ﺗﻠﻔﯿﻖ اﻧﻘﻼ ب ﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺟﻨﺴﯽ در ﻗﺎﻟﺐ دﺳﺘﻮرِ ﮐﺎر رﻫﺎﯾﯽ ﺑﺨﺶ واﺣﺪی ﺑﺮآﻣﺪﻧﺪ. ا ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮِ ﻣﻦ، ﮐﺘﺎب ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮبِ اﻟﯽ ﺳﺎ ﮔﺎن ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﻓﺮوﯾﺪ، زﻧﺎن و اﺧﻼق ، ۹ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮﯾﻦ اﺛﺮی اﺳﺖ ﺑﺮای

ی ﻣﻔﻬﻮم

ﺷﺎن ﺗﺴﻠﯿﻢ

ﻣﺘﺄﺛﺮ از

ﮐﻪ

واﭘﺴﯿﻦ

ﻣﺘﻮﺳﻄ ﯽ ﮐﻪ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﯾﻬﻮدی ِی ﻏﯿﺮ

ﯾﻬﻮدی

ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻣﺮد ی

ﻧﺠﺎت ﻓﺮوﯾﺪ از ﭘﺬﯾﺮی ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﺎل ﻫﺎی اﻣﭙﺮاﺗﻮری ﻫﺎﺑﺴﺒﻮرگ ﻋﻘﺪه ّی ادﯾﭗ، راه ﺣﻞ ﻣﺜﺒﺘﯽ ﺟﻨﺴﯽ و ﺳﺒﮏ ﻫﺎی زﻧﺪﮔﯽ ای ﺑﻮده

یﻃﺒﻘﻪ

اش

اﻧﺘﺸﺎر ﯾﺎﻓﺘﻪ ؛ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﻪ ﺟﺎی راه ﺣﻞِ ﺗﯿﺮه و ﺗﺎرِ ﻓﺮوﯾﺪ ﺑﺮای اراﺋﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ راه ﺣﻞّ ّ ﻓﺮوﯾﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻣﺘﺄﺛﺮ از اﻟﮕﻮﻫﺎی ﻧﻘﺶ در زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻣﺪرن ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﻣﻨﺴﻮخ و ﺑﯽ اﻧﺪ. ﺷﺪه رﺑﻂ

ﺟﺬب ﺷﺪه،

ﮐﻪ

ﻣﻮﺳﯽ را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ زﯾﺮا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻮﯾّﺖ ﯾﻬﻮدی در ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺘﺎﻧﺪ ﻣﯽ ز وی ارا اش رواﯾﺖِ ﺧﻮد، او را ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﯿﺮواﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ، اﻣﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰ و ﺣﺘﯽ ﺷﺪﯾﺪی ادﯾﭗ ﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ. ﻈﺮم ﻧ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه دار اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮ ﯾﯿ ﻢ اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﻪ ﭘﺪرِ ﺧﻮد ﻓﺮوﯾﺪ رﺑﻂ دارد اﻣﺎ ﺣﺘﯽ ا ﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻪ ﺷﺪ ّﺑ ﻓﺮوﯾﺪ ت ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯽ ﻫﻤﺬات ﭘﻨﺪاری ﻣﯽ دﮐﺮ ، ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﻏﺮور ﺑﯽو ﻋﺎﻃﻔﮕﯽ ﻣﺎزوﺧﯿﺴﺘﯽ ﻧﮕﺮان ﮐﻨﻨﺪه ا ی ﻓﺮوﯾﺪ را ﻧﮑﺎر

ﻓﺮوﯾﺪ

ﮐﺮد. ﻓﺮوﯾﺪ ﯾﻬﻮدﯾﺎن را ﺗﺤﻘﯿﺮ و از آﻧﻬﺎ اﺳﺘﻔﺎده ی اﺑﺰاری ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮدش و ﻋﻠﻢ را از ﻣﺨﻤﺼﻪ ای ﻧﺠﺎت دﻫﺪ ﮐﻪ ﯾﻬﻮدﯾﺎن در اﯾﺠﺎدش ﻫﯿﭻ ﻧﻘﺸﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ. ﺣﺘﯽ ا ﮔﺮ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﺮوﯾﺪ ﻏﯿﺮ ﺻﻔﺎت ﯾﻬﻮدﯾﺎنِ ﺳﺮﮐﺶ ﻣﻌﺎﺻﺮِ ﺧ را ﻮد ﺑﻪ ﯾﻬﻮدﯾﺎن داﺳﺘﺎن ﺧﺮوج از ﻣﺼﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽ دﻫﺪ، ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﻢ ﭼﻄﻮر ﺧﻮد را راﺿﯽ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ در ﺳﺎل ۱۹۳۹ ﻫﻤﮑﯿﺸﺎن ﯾﻬﻮدی اش را از ﺑﻨﯿﺎﻧﮕﺬار دﯾﻨﺸﺎن ﻣﺤﺮوم و ﺑﻪ ﻗﺘﻞ او ﻣﺘﻬﻢ ﮐﻨﺪ، ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺗﺒﻠﯿ ﻐﺎت آن زﻣﺎن ﻫﻤﺨﻮاﻧﯽ داﺷﺖ. ﻋﺠﯿﺐ آن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ او ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺮان ﺗﺄﺛﯿﺮ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﮐﺘﺎﺑﺶ ﺑﺮ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ اﺗﺮﯾﺶ ﺑﻮد ّ و ﺑﺨﺶ ﺳﻮ و ﻣﻬّ م ﻢ اﯾﻦ اﺛﺮ را ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺲ از اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮔﺮمِ اﺗﺮﯾﺸ ﻫﺎ از ﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮد. اﻟﺒﺘﻪ ﻓﺮوﯾﺪ ﻫﻤﻪ ی اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻠﻢ اﻧﺠﺎم داد اﻣﺎ ﺑﺴﯿﺎری از نﺟﻨﻮ آﻣﯿﺰﺗﺮﯾﻦ دﻋﺎوی ﯾﻬﻮدﺳﺘﯿﺰان ﻧﺎم ﺑﻪ ﻫﻢ ﻋﻠﻢ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ. ﻣﯽ اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آن ﭼﻪ درﺑﺎر ﻣﯿﺮاثِ ﭼﻨﺪﮔﺎﻧﻪ ی ﻓﺮوﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺴﯿﺎر ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ا ﺳﺖ. ا ﮐﻨﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﺴﯿﺎر اﻧﺘﻘﺎدی ﺗﺮ از ﺑﺮﻧﺴﺘﺎﯾﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻗﻄﻌﻪ ای ﺑﭙﺮدازم ﮐﻪ در آن ﻓﺮوﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﯾﻬﻮدﺳﺘﯿﺰاﻧ

ﺣﺮﻓﯽ

یﻪ

ﻫﯿﺘﻠﺮ

یه

9 Eli Sagan, Freud, Women, and Morality: The Psychology of Good & Evil (New York, 1988).

٥