Munireh Baradaran - Simple Truth

9 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده آﯾﺎ ﯾﺎدداﺷﺖ ﻫﺎﯾﯽ از آن ﺳﺎل ﻫﺎ دارم؟ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺣﻮادث را از ﯾﺎد ﻧﺒﺮم و ﺗﺪاوم آن در ﺧﺎﻃﺮم ﻧﮕﻪ دارم؟ ﹶﻨﮓ، ﺣﻮادث ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ و روزﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ در زﻧﺪان ﺗ ﻧﻮاﺧﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﻣﺠﺎل و ﻓﺮﺻﺖ دﯾﺪن، ﺗﺄﻣﻞ و دﻗﺖ ﻓﺮاوان اﺳﺖ. ﺣﻮادث ﭘﯿﺮاﻣﻮﻧﯽ، آدم ﻫﺎ، ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت آدﻣﯽ، اﺣﺴﺎس ﻫﺎ و ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎ در آن دﻧﯿﺎی ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﺤﺪود در ذﻫﻦ و ﺣﺎﻓﻈﻪ ﯽ ﺳﺨﺘ ﺟﺎن ﻧﺸﺎن داده و ﻣﯽ ﺛﺒﺖ ﺷﻮﻧﺪ، ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎر ﺗﻠﺦ و ﮔﺰﻧﺪه ی آن ﭼﻨﺎن ﺳﻨﮕﯿﻦ و دردآﻟﻮد ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای اداﻣﻪ ی ﺣﯿﺎت، در ﻧﺎ ﮔﺰﯾﺮی، ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﯾﺎ ﻏﯿﺮﻋﻤﺪ، ﭘﺲ زده ﺷﻮﻧﺪ و ﮔﺎه ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮده ﺷﻮﻧﺪ. در ﺳﻔﺮ ﺑﻪ آن ﺳﺎل ﻫﺎ و ﺗﻤﺮﮐﺰ روی آن ﺧﺎﻃﺮات ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎی ﺑﯿﺶ ﺗﺮی از آن زﻧﺪ ﮔﯽ را روﺷﻦ ﺗﺮ د ﯾﺪم و ﺑﻪ ﯾﺎد آوردم. آن ﺗﺼﻮﯾﺮﻫﺎ در زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن ﻣﺸﺨﺺ و ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ در ذﻫﻦ ﻣﻦ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﯽ آن ﺳﺎل  ﹺ دوﺑﺎره و ﺑﺎزآﻓﺮﯾﻨﯽ ﺷﮏ ﺑﺪون ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻫﺎ، اﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎی ﻧﻬﻔﺘﻪ در ﯾﺎد ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺻﻨﺪوق ﺧﺎﻧﻪ ی ذﻫﻨﻢ ﻣﺤﺒﻮس ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮده ﻣﯽ ﺻﺪ اﻓﺴﻮس، ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎدداﺷﺘﯽ از آن روزﻫﺎ در دﺳﺖ ﻧﺪارم، ﮐﻪ ﯾﯽ ﺣﺘﺎ ﻧﺎﻣﻪ از ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در آ ن ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻮاده ام ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم، ﺑﺎزﻧﯿﺎﻓﺘﻢ. ﺑﺎرﻫﺎ از ﺧﻮدم ﭘﺮﺳﯿﺪه اﻣﺮوز در اروﭘﺎ ﻣﯽ  ام آﯾﺎ اﯾﻦ ﻣﻦ ﺗﻮاﻧﻢ اﺣﺴﺎس و ﺗﺠﺮﺑﻪ ی آن روزﻫﺎﯾﻢ، ﺗﺠﺮﺑﻪ ی آن زﻧﺪاﻧﯽ ﯾﯽ را ﮐﻪ آﯾﻨﺪه ﺑﺮاﯾﺶ ﯾﮏ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺆال ﺑﺰرگ ﺑﻮد، ﺑﺎزآﻓﺮﯾﻨﯽ ﮐﻨﻢ و در اﻧﺪﯾﺸﻪ و اﺣﺴﺎس او» « دﺧﻞ و ﺗﺼﺮف ﻧﮑﻨﻢ؟ ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ ا ﮔﺮ آن ﯾﺎدداﺷﺖ ﻫﺎ ﯾﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ در زﻧﺪان در دوری ﻫﺎ و ﺟﺪاﯾﯽ ﻫﺎ از دوﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺻﺪ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﯿﺪﯾﻢ، در اﺧﺘﯿﺎر داﺷﺘﻢ، ﺣﻀﻮر او» « در اﯾﻦ دﻓﺘﺮﻫﺎ ﻣﻠﻤﻮس ﺗﺮ ﻣﯽ ﺗﻤﺎﻣ ﯽ آن ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﯾﺎ روﯾﺪادﻫﺎﯾﺶ ﯾﺎ آدم ﻫﺎﯾﺶ در ﻧﻮﺷﺘﻪ ی ﻣﻦ ﺛﺒﺖ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. آن ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ام، ﺻﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎرﺳﺎ و ﻧﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺒﻨﺎی اﻧﺘﺨﺎﺑﻢ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﮔﺰﯾﻨﺸﯽ آ ﮔﺎﻫﺎﻧﻪ در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد. آن ﺑﺨﺶ از ﺣﻮادث، آدم ﻫﺎ و اﺣﺴﺎس ﻫﺎی ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮ و ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺗﺮ در ﺣﺎﻓﻈﻪ ام، آن دﯾﮕﺮی ﻫﺎ را ﭘﺲ ﻣﯽ راﻧﺪ و آن ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﹺ زﻣﺎﻧﯽ و ﭘﯿﻮﻧﺪ ام ﺗﺮﺗﯿﺐ

ﻫﺎ را

ﺷﺪ.

ﺷﺪ.

روﺷﻦ ﺗﺮی از آﻧﻬﺎ داﺷﺘﻢ و ﺑﺮای ﺑﯿﺎن ﻣﻠﻤﻮس ﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻗﻠﻢ آﻣﺪه اﻧﺪ. ا ﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﺮدﺑﺎری و وﺳﻮاس ﺑﯿﺶ ﺗﺮ، در زﻣﺎﻧﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ و در ﺳﻔﺮی ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﺑﻪ آن ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﺎزﮔﺮدم، ﺑﺮای ﺣﻮادث، اﺣﺴﺎس ﻫﺎ و آدم ﻫﺎی ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﮐﻢ ﺗﺮ ﻧﻤﺎﯾﺎن و در ﺳﺎﯾﻪ ﻫﻢ، ﻓﺮﺻﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﻢ. ﭼﺮا ﭼﻨﯿﻦ وﺳﻮاﺳﯽ و دﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻧﺪادم؟

ﺧﺎﻃﺮه

درﮔﯿﺮی ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﮐﻠﻨﺠﺎر ﺑﺎ آن، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﻣﺤﺪود ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮد، ﺣﺎل و ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ در ﺗﮑﺎﭘﻮی ﺣﺎل و در ﺗﻀﺎدی ﺗﻠﺦ ﺑﺎ آن ﺳﺮﮔﺮدان ﻣﯽ  زﻧﺪﮔﯽ ﻣ ﺎﻧﺪم. ا ﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ