Munireh Baradaran - Simple Truth

ﭘﯿﺶ ﮔﻔﺘﺎر )دﻓﺘﺮ آﺧﺮ( ﺑﺎ ﭘﺎﯾﺎن

ﹺ ز ﺧﺎﻃﺮات  ﹺ ﺳﻮم ﯾﺎﻓﺘﻦ دﻓﺘﺮ ﹸﻪ ﻧ  ﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎﻟﻪ ام در زﻧﺪان و ﺑﺎزﻧﮕﺮی ﺑﻪ آن، ﹺ اﯾﻦ دﻓﺘﺮﻫﺎ ﻣﺪﯾﻮﻧﻢ. ﯾﯽ ﻧﮑﺎت را ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن روزی ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ را ﺷﺮوع ﮐﺮدم، ﻧﻪ از دﺷﻮاری ﮐﺎر ﺗﺼﻮﯾﺮی روﺷﻦ داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ از ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﻫﺎی ﺧﻮدم. ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ ﯾﮏ ﹺ اﯾﻦ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﺎر دﻓﺘﺮ را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮم. ﺗﻨﻬﺎ در روﻧﺪ ﮐﺎر ﺗﻮان ﻓﺮﺳﺎی ﭼﻬﺎرﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﺗﺼﻤﯿﻢ را ﻧﻪ ﯾﮏ ﺑﻠﻨﺪﭘﺮوازی، ﮐﻪ ﯾﮏ ﺧﺎم ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺑﻪ زﻣﺎن و  ﻧﮕﺮی ﯾﺎﻓﺘﻢ. ﺑﺮای ﺑﺎزآﻓﺮﯾﻨﯽ آﻣﺎده ﮔﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ﺑﻮدم. ﻣﻘﺪم ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮای ﮐﻠﻨﺠﺎررﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم، ﺗ ﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ از ﺗﺠﺮﺑﻪ ﯽ ﻫﺎی ﻧﻬﺎﻧ ام ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﻢ. ﮔﺬر ز ﻣﺎن ﻻزم ﺑﻮد ﺗﺎ دﺳﺖ و ﻗﻠﻢ ﻟﺮزاﻧﻢ، اﻋﺘﻤﺎدﺑﻪ ﺧﻮد و ﺟﺮأت ﺑﯿﺎﺑﺪ و از داوری ﻫﺎ ﻧﻬﺮاﺳﺪ. ﺣﺘﺎ ﻓﺎﺋﻖ آﻣﺪن ﺑﺮ اﯾﻦ ﻫﺮاس ﻫﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد، ﺑﺮای ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ و اﺣﺴﺎس ﻫﺎی ﺷﺨﺼﯿﻢ و ﺑﻪ وﯾﮋه ﺑﺮای ﻧﻮﺷﺘﻦ درﺑﺎره ی دﯾﮕﺮان ﻫﻤﻮاره در ﻫﺮاس و ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻮده ام و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺟﺰﯾﯽ ﮐﻮﭼﮏ از ﺗﺎرﯾﺦ روزﻫﺎی ﺳﯿﺎﻫﯽ را ﻧﻮﺷﺘﻪ ام ﮐﻪ دور ﻧﯿﺴﺖ. دﯾﺮوز اﺳﺖ ﯾﺎ دﯾﺸﺐ، و ﻫﻨﻮز ﭘﺎﯾﺎن ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ. اﯾﻦ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﯾﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎ و ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎی ﺧﻮد را در آن ﻣﯽ ﺟﻮﯾﺪ. ﺧﻮاﻧﻨﺪه ی اﯾﻦ دﻓﺘﺮﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﯾﯽ ﻧﺎﻇﺮ ﻧﯿﺴﺖ، ﺧﻮد و ﮔﺬﺷﺘﻪ ﹶﻨﮓ ﺑﺎ آن ﻣﯽ اش را در ﭘﯿﻮﻧﺪی ﺗ ﺑﯿﻨﺪ. در روﻧ ﺪ ﮐﺎر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﹺ ﺗﺼﻮر ﭘﺮﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ. ﻧﮕﺎری ﮐﺎری اﺳﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ دﺷﻮار ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ واﻗﻌﯿﺖ ﻫﺎ را درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﺳﺎن ﮐﻪ ﺑﻮده ﭼﻮن ﻣﻌﻤﺎری، دوﺑﺎره از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ روی ﻫﻢ ﺑﭽﯿﻨﻢ و ﺑﻨﺎﯾﯽ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﭘﺮﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ  ﻋﯿﻨﻪ ﺑﺎزﺳﺎزی ﮐﻨﻢ. آﯾﺎ از ﭘﺲ ﺑﺮآﻣﺪه اﻣﺎ واﻗ ﻌﯿﺖ ﮐﺪام اﺳﺖ؟ آﯾﺎ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﻦ از روﯾﺪادﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺖ دﯾﮕﺮی از ﻫﻤﺎن روﯾﺪادﻫﺎ ﯾﮏ ﺳﺎن اﺳﺖ؟ آﯾﺎ ﻣﯽ ﺗﻮان در ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺣﺎدﺛﻪ ﯾﯽ، داوری ﻫﺎی ﺷﺨﺼﯽ را ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﮐﻨﺎر ﻧ ﻬﺎد، ﺗﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺧﻮد داور ﺑﺎﺷﺪ؟ آ ﯾﺎ ﻗﻠﻢ ﻣﻦ از ﺧﻄﺮ ﯾﮏ ﺟﺎﻧﯿﻪ ﻧﮕﺮی ﺑﻪ دور ﺑﻮده اﺳﺖ؟ ﺑﺎر اﯾﻦ ﺗﺮدﯾﺪﻫﺎ و دل ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫ ﺎ ﺗﺎ اﻣﺮوز، و در ﭘﺎﯾﺎن ﮐﺎر ﺑﯿﺶ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﺑﺮ ذﻫﻨﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪه اﻧﺪ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎ را در ذﻫﻦ ﺣﻔﻆ ﮐﺮده ام؟ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﭘﺎره

ﻫﺴﺘﻢ.

ام؟

ﮐﻨﺪ.