Munireh Baradaran - Simple Truth

103 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﭘﻮﻟﯽ از ﺎﻧﻮاده ﺧ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻫﺪف ﻣﻬﻢ

ﺷﺎن ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻋﻼﻗﻪ  ﺗﺮ از آن، ﮐﺸﺘﻦ ﻫﺮ ﻧﻮع ﺣﺲ ی ﺟﻤﻌﯽ و راﺑﻄﻪ

ﺟﺎی آن ﺗﻘﻮﯾﺖ اﻧﺰوای ﻓﺮد

ﻣﯿﺎن اﻧﺴﺎن

ی ﺑﻮد.

ﻫﺎ و ﺑﻪ

اﻧﺠﺎم ﻫﺮ ﻧﻮع ورزﺷﯽ ﻣﻤﻨﻮع ﺑﻮد. زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﮐﺎرﻫﺎی دﺳﺘﯽ از ﻗﺒﯿﻞ ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ، ﮔﻞ دوزی، ﺗﺮاش روی ﺳﻨﮓ و ... اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ. اﯾﻦ ﻧﻮع ﮐﺎرﻫﺎی دﺳﺘﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻫﺎی زﻧﺪان ﺑﻮد و زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎی ذوﻗﯽ، اﺑﺘﮑﺎر و ﻫﻨﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﻧﺤﻮه ﮐﺎرﮔﺮی »ی « ﹺ ﺑﻨﺪ از ﺷﮑﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد. و ﺗﻘﺴﯿﻢ وﻇﺎﯾﻒ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻫﺎی داﺧﻠﯽ ﺑﻨﺪ از ﻃﺮف دﻓﺘﺮ و ﺗﻮاب ﻫﺎ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ و دﯾﮕﺮ آن ﺷﮑﻞ اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ، ﭼﺮﺧﺸﯽ ﹺ روزاﻧﻪ ﹺ ﮐﺎرﮔﺮی و ﺗﻌﺎون ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ را ﻧﺪاﺷﺖ. ﺣﺘﺎ ﺟﺪول ی ﻫﺮ اﺗﺎق را ﻫﻢ ﻣﺴﺌﻮل اﺗﺎق ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ی دﻓﺘﺮ ﺑﻮد، ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﻀﺤﮏ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎرﮔﺮی » ﻋﻨﻮان « ﺣﺬف ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺟﺎی آن ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرﻫﺎی روز را اﻧﺠﺎم ﻣﯽ داد، ﺑﺎﯾﺪ "ﺧﺎﻧﻪ دار" ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ . در ﻧﻈﺮ آن ﮐﺎرﮔﺮ » ﻫﺎ ﻧﺎم « ﹺ ﻣﺮام ﻣﺘﺮادف ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﻮد. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ دﺳﺖ در ﮔﺮدن ﻫﻢ ﺑﯿﺎﻧﺪازﻧﺪ و ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻨﺪ. اﯾﻦ ﻧﻮﻋﯽ اﺑﺮاز ﻣﺤﺒﺖ و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﻨﺪی ﺟﻮان  ﻫﺎ و ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﺮﻫﺎ ﺑﻮد. ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺷﺪﯾﺪی ﺑﯿﻦ زﻧ  دوری از ﺧﺎﻧﻮاده و زﻧﺪﮔﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ، رواﺑﻂ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽ زﻧﺪان، اﯾﻦ ﻧﻮع ﻋﻮاﻃﻒ ﮔﻨﺎه ﺑﻮد. آن  ﺷﺪ. از ﻧﻈﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ ﻫﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﯽ ﯾ ﻣﯽ ﻋﻮاﻃﻒ اﻧﺴﺎﻧﯽ را در ﺧﻮد ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺷﺮﮐﺖ در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ارﺷﺎدی زﻧﺪان ﺑﺪون اﺳﺘﺜﻨﺎ اﺟﺒﺎری ﺑﻮد. اﯾﻦ اﺟﺒﺎر ﺣﺘﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﺑﯿﻤﺎران ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﺷﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ دﯾﮕﺮ ﺣﻖ روﺷﻦ ﮐﺮدن ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن و اﻧﺘﺨﺎب ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ی آن را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﺗﻮاﺑﯽ ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و او ﻓﻘﻂ ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻓﯿﻠﻢ  در ﻣﻮاﻗﻊ ﺧﺎص ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را روﺷﻦ و ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﺎی ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ و ﮐﺎرﺗﻦ و ﻣﻮزﯾﮏ آن را ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﹺ ﻫﺮ ﻧﻮع زﺑﺎن ﺧﺎرﺟﯽ، ﺣﺘﺎ ﮐﺮد. ﯾﺎدﮔﯿﺮی زﺑﺎن ﻫﺎی ﺑﻮﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﺮﮐﯽ و ﮐﺮد ی ﻣﻤﻨﻮع ﺑﻮد. ﺧﻼﺻﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺮای ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﻗﺎﻧﻮن وﺿﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ ﻓﺸﺎرﻫﺎی روزﻣﺮه ﮔﺎه  ی ﺷﺨﺼﯽ ﻓﺮﺳﺎﯾﻨﺪه ﺗﺮ از ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻫﺎی دوران ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ ﺷﺪه، روزﺑﻪ روز ﻣﻨﺰوی ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ آدم ﻫﺎی ﻗﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ آن ﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ، ﭼﻪ ﺑﺴﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ر ا در ﻓﺮﺳﺎﯾﺸﯽ روزﻣﺮه و ﻣﺪا و م از ﭘﺎ درﻣﯽ آورد و او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﯿﻞ ﺗﻮاب ﻫﺎ ﺳﻮق ﻣﯽ ﹺ ﺗﻮاب ﺧﻮد  ﮔﯿﺮ ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. آن ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﭼﺸﻢ و ﮔﻮش ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺮک ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ، ﻋﻠﻨﺎ ﺣﺮف ﻫﺎی دﯾﮕﺮان را اﺳﺘﺮاق ﺳﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﺰارش ﻣﯽ دادﻧﺪ و ﺑﺮ اﺳﺎس ﮔﺰارش ﺎی آن ﻫ ﻫﺎ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﭼﻨﺪﺑﺎر ﮐﺴﺎﻧﯽ ﹺ ﻧﻔﺲ ﻣﺠﺮی اﯾﻦ ﻣﻘﺮرات

ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ

داد.