Munireh Baradaran - Simple Truth

109 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. آ ن ﹺ ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﺑﻮد، ﺑﺮای ﻣﺎ ﭘﯿﮏ روز ﻧﯿﮏ و ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ آﻣﺪ. ﮔﺮﭼﻪ اﯾﻦ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﯾﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯾﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻗﻄﻊ ﺷﻮد. ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ: ﺻﺪای ﺗﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد. ﯾﺎ ﻫﻮاﺧﻮری را دﯾﺮ ﺗﺨﻠﯿﻪ ﮐﺮدﯾﺪ. ﻣﻘﺮرات » را« رﻋﺎﯾﺖ ﻧﮑﺮدﯾﺪ و ﻏﯿﺮه. ﯾﮏ ﹺ ﻫﻮاﺧﻮری ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪ. آن ﺑﺎر وﻗﺖ ﻗﺪر ﮐﻪ ﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻋﻼوه در ﻫﻮاﺧﻮری دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ و ﺗﻮاﻟﺖ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ و از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ در ﹺ ﻣﺎ، ﹺ ﺑﻨﺪ ﻓﺸﺎر ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ در ﺑﺎز ﺷﺪ. ﻏﯿﺮ از ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺴﺌﻮﻻن و ﺗﻮاب ﻫﺎی ﺑﻨﺪﻫﺎی دﯾ ﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺎ را ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﺎزرﺳﯽ ﺑﺪﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ وارد ﺑﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را درﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﻫﺎی ی اﺛﺎث ﻣﺎ را ﮔﺸﺘﻪ و زﺣﻤﺖ ﺟﻤﻊ آوری آن ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﻞ دوزی ﻫﺎ، ﺧﯿﺎﻃﯽ ﹺ دوﺧﺖ داﺷﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎ و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ در دﺳﺖ ی ﮐﺎردﺳﺘﯽ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﮔﺸﺖ ﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻣﺎه رﻣﻀﺎن آن ﺳﺎل درﻫﺎی ﺳﻠﻮل ﻫﺎی ﻣﺎ را ﻧﺒﺴﺘﻨﺪ. دﻟﯿﻞ آن ﭘﺎدرﻣﯿﺎﻧﯽ ﯾﮑﯽ از ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ، ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻬﻤﻨﯽ، ﻧﺰد ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻮد. اﯾﻦ زن ﭘﺪﯾﺪه ی ﻋﺠﯿﺒﯽ در ﻣﯿﺎن ﺑﻘﯿﻪ ی ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻫﺎ ﺑﻮد. زن ﻣﯿﺎن ﺳﺎل ﺻﺎف وﺳﺎده ﯾﯽ ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ در ﺣﺪ ﺳﻮاد ﻗﺮآﻧﯽ. ﻗﺮآن را ﺑﺎ ﺻﻮت ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ اﻣﺎ ﻓﺎرﺳﯽ را ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ درﺳﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ و ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ﺑﻪ دور از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدﻣﺎﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻠﺴﻪ ﯾﯽ ﺑﻮد. ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ ﭘﺎی ﻗﺮآن ﺧﻮاﻧﺪﻧﺶ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ رﺿﺎی او ﻣﯽ ﻫﺎ ﺷﺪ. آن راﺑﻄﻪ ﹰ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﺎ ی ﻧﺴﺒﺘﺎ او ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻬﻤﻨﯽ از ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎی آن ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﮔﻮﯾﺎ در ﺑﯿﺮون ﻫﻢ از زﻧﺪان ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﺎرﮐﻨﺎن زﻧﺪان ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻣﺠﺎز ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺑﺮای ﮐﺴﯽ روﺷﻦ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﺴﯽ ﺑﻬﻤﻨﯽ را ﺑﻪ ﺑﺎزی ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮد و او از آن ﭼﻪ ﮐﻪ در زﻧﺪان ﻣﯽ ﮔﺬرد اﻃﻼع ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪارد. ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﻣﺎ ﺧﻮش ﹺ ﺳﻠﻮل ﺣﺎل ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ در ﻫﺎﯾﻤﺎن ﺑﺎز ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ آزادﺗﺮ در ﺑﻨﺪ ﺑﮕﺮدﯾﻢ ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ درون ﻗﻔﺲ ﻫﺎ ﺑﺮوﯾﻢ. در ﻣﺎه رﻣﻀﺎن ﺗﻨﻬﺎ دو وﻋﺪه ﻏﺬا داده ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺣﺬف ﺷﺪه ﺑﻮد. ﯾﮏ وﻋﺪه در ﻧﯿﻤﻪ ﺳﺤﺮی و ﯾﮏ ﺑﯿﺪارﺑﺎش داﺷﺖ. ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دادﯾﻢ ﻏﺬا را ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﮔﺮم ﺑﻮد، ﺑﺨﻮرﯾﻢ. ﻧﮕﻪ داری ﻏﺬا در ﻫﻮای ﮔﺮم و ﺑﺪون ﯾﺨﭽﺎل دور از اﺣﺘﯿﺎط ﺑﻮد. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎی ﺧﻮاب و ﺑﯿﺪاری و ﻏﺬای ﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﻞ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺷ ﺐ ﻫﺎ ﺗﺎ ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﯾﺎ ﭼﻬﺎر ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﺑﻮدﯾﻢ و درﻧﺘﯿﺠﻪ روزﻫﺎ ﺗﺎ دﯾﺮوﻗﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﻢ. ﻫﻨﮕﺎم اﻓﻄﺎر از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ دﻋﺎ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ه وﻋﺪ ﻫﻨﮕﺎم اﻓﻄﺎر. ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ روزه ﻣﯽ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﺤﺮ، ﺑﻨﺪ ﺣﺎﻟﺖ  ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻋﻤﻼ

ﺷﺪ.

ﺑﻪ

ﺳﻮادش

ﺷﺐ ﺑﺮای