Munireh Baradaran - Simple Truth

110 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺻﺪای اذان ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮات دوران ﮐﻮدﮐﯽ، ﺑﻪ دوردﺳﺖ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﺮد. ﺧﺎﻃﺮه ی ﭘﺪرم ﮐﻪ ﺳﺎل ﺮده ﺑﻮد در ﻣﻦ زﻧﺪه ﻣﯽ  ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﻣ ﺷﺪ. در آن ﺳﺎﻋﺎت، ﺑﻨﺪ ﻧﯿﻤﻪ ﺳﺎ ﮐﺖ روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ اﻣﮑﺎن ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻣﺎ ﺑﺎ دﻧﯿﺎی ﺧﺎرج ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺟﻬﺎن ﺧﺎرج و ﮐﺸﻮر ﺧﻮد. روزﻧﺎﻣﻪ راﺑﻄﻪ ام را ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭘﯿﺶ رﻓﺖ و رﻓﺎه و ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژی ﻣﺪرن ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ را آﺳﺎن ﺗﺮ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ، ﻣﺮا ﺑﻪ وﺟﺪ ﻣﯽ آورد، ﺟﻨﮓ ﻫﺎ ﻗﻠﺒﻢ را ﻣﯽ ﻓﺸﺮد، ﺟﻨﮓ ﻫﺎ ی داﺧﻠﯽ در ﻟﺒﻨﺎن، آﻧﮕﻮﻻ، ﻧﯿﮑﺎرا ﮔﻮﺋﻪ، اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن، اﺗﯿﻮﭘﯽ و... را ﻫﻢ ﭼﻮن ﺟﻨﮕﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ی ﺧﻮد ﻣﯽ دﯾﺪم و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﺪم. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﺳﻬﻤﯿﻪ ی ﻏﺬای ﺧﻮد ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻫﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ی ﺟﻬﺎن را ﺳﯿﺮ ﮐﻨﻢ. و ﺑﺎز اﯾﻦ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ رﻏﻢ ﺳﺎﻧﺴﻮر اﺧﺒﺎر داﺧﻠﯽ، ﻣﺮا ﺑﺎ ﺣﻮاد ث ﻣﯿﻬﻨﻢ آﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ. در ﻻﺑﻪ ﻻی روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ روزه ﺗﻀﺎدﻫﺎی ﺑﯿﻦ ﺟﻨﺎح ﻫﺎی ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﺑﻮد و ﮔﺎه در ﻻﺑﻪ ﻻی ﺻﻔﺤﺎت، در ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد، ﭼﺸﻢ ﺗﯿﺰﺑﯿﻦ ﻣﺎ روی اﺧﺒﺎری ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﺠﺎن ﻣﺎن را ﺑﺮﻣﯽ اﻧﮕﯿﺨﺖ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺮدم اﻓﺴﺮﯾﻪ در اﻋﺘﺮا ض ﺑﻪ ﮐﻢ آﺑﯽ، ﺟﺎده را ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪ. ﭘﺮﻧﺪه ﹺ ﻣﺎ ﺑﻪ آن ﺑﺎل ﹺ ﺧﯿﺎل ی ﺗﯿﺰﭘﺮواز وﭘﺮ داد. ﻋﺪه ﯾﯽ آن را ﻧﻘﻄﻪ ی ﻋﻄﻔﯽ در ﺣﺮﮐﺖ ﻫﺎی ﻣﺮدم داﻧﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺎ ﺑﯽ ﺻﺒﺮاﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻫﺎی ﻣﺮدﻣﯽ را اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ و در ﻃﺮﺣﯽ ﻣﺒﻬﻢ رﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮد را در ﮔﺮو آن ﻣﯽ دﯾﺪﯾﻢ. ﺧﺒﺮ رﺑﻮده ﺷﺪن ﯾﮏ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی اﯾﺮاﻧ ﯽ در ﻣﺴﯿﺮ ﺗﻬﺮان ـ ﺷﯿﺮاز ﻧﯿﺰ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد. ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ از ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎی ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎرﺑﺎﯾﺎن ﯾﮑﯽ ﻫﻢ آزادی زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺮای ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ از ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪﮔﺎن ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ. ﻣﻮﺟﻮد در زﻧﺪان ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻈﺮ و ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ داﺷﺘﻨﺪ  ﹺ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻃﯿﻔﯽ از ﻧﻈﺮات ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﺪاوم ﺧﻮﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ و ﻋﻦ ﻗﺮﯾﺐ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﮐﻮدﺗﺎی ﺑﻮرژواﯾﯽ ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﻈﺮ را داﺷﺘﻨﺪ، ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﺻﻠﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖ ﻫﺎ در زﻧﺪان در آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻈﺮات اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژﯾﮏ ﺧﻮد را در زﻧﺪان ﻋﻠﻨﯽ ﺳﺎزﻧﺪ. ﺗﺎ آن زﻣﺎن ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﺎز ﻧﻤﯽ ﺧﻮا ﻧﺪﯾﻢ وﻟﯽ ﻋﻠﻨﺎ آن را ﺑﻪ رژﯾﻢ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻧﻤﺎز  اﻋﻼم ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺣﺘﺎ اﮐﺜﺮﻣﺎن در ﺑﻌﻀﯽ ﺑﻨﺪﻫﺎی ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، ﭼﺮا ﮐﻪ آن ﺟﺰﯾﯽ از ﻣﻘﺮرات ﺑﻨﺪﻫﺎی ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﺑﻮد. اﻣﺎ در ﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ ﮐﻪ ﺗﻮاﺑﯽ ﻧﯿﺰ در آن ﺟﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ، ﺧﻮد را آزادﺗﺮ ﻣﯽ دﯾﺪﯾﻢ و دﻟﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز و روزه ﻧﻤﯽ دﯾﺪﯾﻢ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر زﻣﺰﻣﻪ ی ﺟﺪﯾﺪی ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﭘﺎره ﯾﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻘﺾ آﺷﮑﺎر ﻫﻮﯾﺖ ﻣﺎ و ﺗﺤﻘﯿﺮی ﺑﺮای ﻣﺎ ﻣﯽ ﺷﻤﺮد و ﻋﻨﻮان ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻮﯾﺖ واﻗﻌﯽ ﺧﻮﯾﺶ را در زﻧﺪان اﻋﻼم و در ﹰ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺟﻬﺖ ﺗﺜﺒﯿﺖ آن ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ. ﺿﻤﻨﺎ ﺷﺪ وﻇﯿﻔ ﻪ دارﯾﻢ ﺣﻘﻮق ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ـ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژﯾﮏ اﻋﻼم و ﺑﺮای ﺗﺜﺒﯿﺖ آن ﻣﺒﺎرزه ﮐﻨﯿﻢ. اﺷﺎﻋﻪ ی

ﺑﻮد.