Munireh Baradaran - Simple Truth

113 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﮐﺮده اﯾﺪ، ﭘﺪرﺗﺎن را درﻣﯽ آورم! « ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا ﻧﮑﺮده اﯾﻢ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ در ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﺪارﯾﻢ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرﯾﻢ. ﺣﺎﺟﯽ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه و ﺳﺨﻦ ﺗﻬﺪﯾﺪﻣﺎن ﮐﺮد. ﺗﻤﺴﺨﺮﻣﺎن ﮐﺮد و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی را ﮐﻪ در ﮔﻔﺘﺎرﺷﺎن ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻮد، ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﮐﺘﮏ زد. اﻣﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم رﺿﺎﯾﺖ داد ﮐﻪ در ﻫﺮ وﻋﺪه دو ﻏﺬا ﹺ ﺳﻠﻮل ﺳﺎﻋﺖ در ﻫﺎ ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﯾﮏ ﭘﯿﺮوزی ﺑﺮای ﻣﺎ ﺑﻮد. ﺷﺎدی ﻫﺎ ﮐﺮدﯾﻢ. آن دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮای ﺗﻤﺎم ﮐﺎر ﻫﺎی ﻣﺎ ﺑﻮد. ﺷﺴﺖ وﺷﻮ، ﻧﻈﺎﻓﺖ، ﻏﺬا و از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻪ ﺗﻮاﻟﺖ ﺑﺮای ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از دوﯾﺴﺖ ﻧﻔﺮ، ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪت ﻫﺎ در ﻧﻮﺑﺖ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ. ﻫﺮ روز ﺑﺮ ﺳﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ آزادﺑﺎش ﮐﻢ اﺳﺖ و اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﯿﻤﺎران را ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﻧﻤﯽ ﺑﺮﻧﺪ و از اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ درﮔﯿﺮی داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﻣﺪام ﺗﻨﺒﯿﻬﺎت وﯾﮋه ی ﺣﺎﺟﯽ در اﻧﺘﻈﺎرﻣﺎن ﺑﻮد. ﺷﺐ ﻫﺎ ﺳﺮﭘﺎاﯾﺴﺘﺎدن و ﺑﯽ  ﺧﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺷﺮح اش را دادم از ﺗﻨﺒﯿﻬﺎت ﻣﻌﻤﻮل ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮔﺎه ﻣﯽ ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﺷﺪ ﯾﯽ دو ﯾﺎ ﺳﻪ ﺑﺎر ﻣﺎ را ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﯽ ﻧﺪ. ﺮدﮐ ﺷﺮﮐﺖ ﯾﺎ ﻋﺪم ﺷﺮﮐﺖ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ و ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺎ دﯾﮕﺮ ﻣﻮﺿﻮﻋﯿﺖ ﺧﻮد ﹺ ﺳﻠﻮل ﺷﺎم ﮐﻪ در  ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از وﻗﺖ آزادﺑﺎش ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﯾﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ  ﻗﻔﺲ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و دو ﺳﻪ ﻧﻔﺮی آﻫﺴﺘﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﺮش ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﮔﺮم ﺑﻮد. زﻧﺪاﻧﯽ ﹺ ﺳﻠﻮل ﻧﯿﺰ ﺧﻮد را ﺑﺮای ﺧﻮاب ﹺ ﺑﯿﺮون ﻫﺎی آﻣﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎره ﺳﮑﻮت ﺑﻨﺪ را ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ و ﮐﺶ دار در ﻫﻢ ﺷﮑﺴﺖ. ﺧﻨﺪه ﯾﯽ ﻫﯿﺴﺘﺮﯾﮏ ﮐﻪ دﻗﺎﯾﻘﯽ اداﻣﻪ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ، ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﹰ ﺷﺪ و ﻣﺠﺪدا ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﺪ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺧﻨﺪه ﻧﻪ ﻣﺎﯾﻪ ی ﺷﺎدی ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎدی از دﻫﺸﺖ ﺑﻮد. ﺧﺒﺮدار ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪ ﺷﺪه. او ﺣﺎﻟﺖ ﻫﺎی ﻋﺼﺒﯽ داﺷﺖ، در ﺣﺮف زدن دﭼﺎر ﻟﮑﻨﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﺤﺮاﻧﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﮔﺎه دﭼﺎر ﺣﻤﻠﻪ ﻫﺎی ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺧﻨﺪه ﻫﺎی ﻫﯿﺴﺘﺮﯾﮏ ﺑﺮوز ﻣﯽ ﮐﺮد و آن وﻗﺖ آن ﻗﺪر ﺧﻨﺪه ﻫﺎی زوزه ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ از ﺣﺎل ﻣﯽ رﻓﺖ. دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ  ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺷﺮوع ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽ  ی ﻋﻼﯾﻢ ﺷﻮد، ﺑﻪ ﺧﻮد ﻓﺸﺎر ﻣﯽ آورد ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ آن ﺷﻮد ﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ و ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮدﻧﺶ، ﺟﻠﻮی ﺷﺪت ﺣﻤﻠﻪ را ﹺ ﺳﻠﻮل را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد. در ﻫﺎی ﻣﺎ ﺣﺘﺎ ﺑﺮای ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﻓﺸﺎرﻫﺎی ﻣﺪاوم و روزاﻧﻪ ﺑﯿﺶ ازﭘﯿﺶ ﺳﺒﺐ ﺑﺮوز ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻫﺎی ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮑﯽ از ﺷﺐ ﻫﺎﯾﻤﺎن را ﺷﺮح ﻣﯽ دﻫﻢ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎی اﺣﻮال ﻣﺎ اﺳﺖ. آن

ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ. اﻣﺎ ﮔﻮﯾﺎ آن ﺷﺐ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﻤﻠﻪ را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﺪ. ﺻﺪای او از ﺳﻠﻮل ﹺ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺎری آﻣﺪ. ﻫﻤﮕﯽ در ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺄﺛﺮ و ﺑﻬﺖ ﺷﺪﯾﺪی ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﯾﮑﯽ از ﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﯽ ﻫﺎ، ﺑﻪ ﻣﯿﺦ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻮب ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﺎ ﭘﻠﮑﯽ ﺑﺰﻧﺪ، ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪه و رﻧﮓ اش ﺑﻪ ﮐﺒﻮدی ﻣ ﯽ زﻧﺪ. ﻫﻤﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﺎ ﻧﻮاﺧﺘﻦ