Munireh Baradaran - Simple Truth
112 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻓﺸﺎر ﺑﻪ ﻫﺎ روز روز ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺷﺪ. ﺗﻌﺪاد ﻧﻔﺮات ﺑﯿﺶ را ﻫﺎ ﺳﻠﻮل ﺗﺮ ﮐﺮدﻧﺪ، ﺣﺪود ﺑﯿﺴﺖ ﻧﻔﺮ و ﺣﺘﺎ ﺑﯿﺶ ﹺ ﺳﻠﻮل ﺗﺮ. در ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺣﺘﺎ ﺷﺐ ﻫﺎ. ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻌ ﺪادی در ﯾﮏ ﺳﻠﻮل ﯾﮏ وﻧﯿﻢ در دو، ﺑﺪون ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ در ﺟﺎ ﻣﯿﺦ ﮐﻮب ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. در ﻫﺮ ﺳﻠﻮل ﯾﮏ ﺗﺨﺖ ﺳﻪ ﻃﺒ ﻘﻪ ﺑﻮد. ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﺮای ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ زﯾﺮ ﺗﺨﺖ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮ و ﮔﺮدن ﻣﺎن ﺑﯿﺮون ﺑﻮد و ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﻢ. در ﻃﺒﻘﻪ ی اول و دوم ﺗﺨﺖ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﯽ ﹰ راﺣﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺎی ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺗﺮی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. در ﻃﺒﻘﻪ ی ﺳﻮم ﺗﺨﺖ ﭼﻬﺎر ﯾﺎ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ در ﻋﺮض ﺗﺨ ﺖ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ دراز ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﭘﺎﻫﺎی آن ﻫﺎ ﻣﻌﻠﻖ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ. اﻣﺎ از آن ﺟﺎ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﻣﺎدر اﺑﺘﮑﺎر اﺳﺖ، ﻓﮑﺮی ﻫﻢ ﺑﺮای ﭘﺎﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﭼﺎدری را ﻟﻮﻟﻪ ﮐﺮده ﯾﮏ ﺳﺮ آن را ﺑﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮه ی ﭘﻨﺠﺮه ﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﺳﻠﻮل ﻗﺮار داﺷﺖ و ﺳﺮ دﯾﮕﺮ آن را ﺑﻪ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎی ﺳﻠﻮل ﻣﯽ ﺑﺴﺘﯿﻢ و ﭘ ﺎﻫﺎ را روی آن ﻗﺮار ﻣﯽ دادﯾﻢ. ﺑﺎز ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺟﺎی ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﻧﺒﻮد. آن ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﻓﻀﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﭼﮏ ﺑﯿﻦ ﺗﺨﺖ و ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎی در ﺑﻨﺸﯿﻨﻨﺪ. ﺟﺎﻫﺎ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﺪ. ﮔﺎه ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﺎ ﺑﺮای ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﯿﺰ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد. ﯾﮏ ﺷﺐ ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد، اﺣﺴﺎس ﺗﺸ ﻨﮕﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در راه ﹺ ﺳﻠﻮل رو ﺑﯿﺪار ﺑﻮدﻧﺪ آب ﺑﺨﻮاﻫﻢ ــ در ﻫﺎی ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ و ﺗﻌﺪاد دﯾﮕﺮی از ﭼﭗ ﺮ ﹺ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻮاﺑﺸﺎن ﺑﺮده ﺑﻮد، اﻧﺪﮐﯽ ﺳ ﹺ ﮐﻨﺎری ﻫﺎ ﺑﺎز ﺑﻮد ــ دو ﻧﻔﺮ ﺧﻮردﻧﺪ و ﺟﺎی ﻣﻦ ﭘﺮ ﺷﺪ. ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺟﺎی ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻧﯿﺰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺧﻮش ﻧﺪاﺷﺘﻢ آن دو را ﮐ ﻪ در ﺧﻮاﺑﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﯿﺪار ﮐﻨﻢ. آن ﺷﺐ را درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﺎﯾﻢ روی ﻣﯿﻠﻪ در ﺳﻠﻮل و ﭘﺎی دﯾﮕﺮم روی ﻟﺒﻪ ی ﺗﺨﺖ ﺑﻮد، ﺑﻪ در آن ﮔﺮﻣﺎی ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن، روزﻫﺎی ﮐﻼﻓﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﯾﯽ داﺷﺘﯿﻢ. ﮔﺎه اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻮاﯾﯽ ﺑﺮای ﺗﻨﻔﺲ ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﻌﺪادی ﮐﻪ ﺗﻨﮕﯽ ﻧﻔﺲ داﺷﺘﻨﺪ، ﺣﺎﻟﺸﺎن ﺑﺪ ﻣ ﺷﺪ ﯽ از ﮐﻮﻟﺮ ﻣﻮﺟﻮد در راه رو ﻫﻢ اﺛﺮی ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ. ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﭘﺎرﭼﻪ ی ﺑﺰرﮔﯽ را ﻣﺮﻃﻮب ﮐﺮده و در داﺧﻞ ﺳﻠﻮل داﯾﺮه وار ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﯾﻢ. اﯾﻦ ﺑﺎدﺑﺰن و ﮐﻮﻟﺮدﺳﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﻮد. ﹺ ﺳﻠﻮل ﺻﺒﺢ و ﻇﻬﺮ و ﺷﺎم ﺑﻪ ﻣﺪت دو ﺳﺎﻋﺖ در ﻫﺎ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ. اﺑﺘﺪا ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﯾﻦ ﺳﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﮐﻮﺗﺎه و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮای دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ﻏﺬا را در داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﺑﺨﻮرﯾﻢ. اﻣﺎ در آن ﻓﻀﺎی ﮐﻮﭼﮏ و ﻗﻔﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪ، ﻏﺬاﺧﻮردن ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد. ﻣﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﺗﺤﻤﯿﻞ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ و ﻃﺒﻖ ﻧﻈﻢ ﻗﺒﻠﯽ، دور ﺳﻔﺮه در راه رو ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﺗﻮاب ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﺗﻬﺪﯾﺪﻣﺎن ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﺑﺮوﯾﻢ. ﻫﻤﮕﯽ اﻣﺘﻨﺎع ﮐﺮ دﯾﻢ. ﺣﺎﺟﯽ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﹺ ﮐﺘﮏ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎد. از ﻓﺮدای آن زور روز از ﹰ ﺣﺎﺟﯽ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮردن ﻏﺬا اﻣﺘﻨﺎع ﮐﺮدﯾﻢ. روز ﺳﻮم ﻣﺠﺪدا » اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا
ﺻﺒﺢ رﺳﺎﻧﺪم.
Made with FlippingBook Online newsletter