Munireh Baradaran - Simple Truth

116 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده داﺷﺖ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﺒﺮ رﺳﯿﺪ، ﻫﻮاﺧﻮری ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺷﺪه. ﻣﺎ اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز وﻗﺘﻤﺎن ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه. ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﮔﻔﺖ: » ﺷﻤﺎ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺷﺪه اﯾﺪ. « در اﯾﻦ ﮔﯿﺮودار ﺳﺮوﮐﻠﻪ ی ﺣﺎﺟﯽ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ. ﺗﻌﺪادی ﻓﺮﺻﺖ ﮐﺮده ﻫﻮاﺧﻮری را ﺗﺨﻠﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ آن ﻋﺪه ﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در ﺣﯿﺎط ﺑﻮدﻧﺪ، ﮔﯿﺮ ﺣﺎﺟﯽ اﻓﺘﺎدﻧﺪ. ﺣﺎﺟﯽ ﻫﻢ ﻫﺮوﻗﺖ ﻗﺼﺪ زدن ﻣﯽ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ  از ﻫﺮﭼﻪ دم ﮐﺮد. اﯾﻦ ﺑﺎر دﺳﺘﻪ ﺟﺎروی ﺑﻠﻨﺪی را ﮔﻮﺷﻪ ی ﺣﯿﺎط ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و ﺑﺎ آن دﻧﺒﺎل ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺮده و آن ﻫﺎ را ﻣﯽ زد. ﺻﺤﻨﻪ ی ﻣﻀﺤﮑﯽ ﺑﻮد و ﯾﺎدآوری آن ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه و ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﺎن ﻣﯽ در ﺷﻬﺮﯾﻮرﻣﺎه روزی ﻣﺮا ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺻﺪا ﮐﺮده ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ اوﯾﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣ ﺷﻮم. ﯽ اﺿﻄﺮاب ﺷﺪﯾﺪی ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داد اﺣﺘﻤﺎل داﺷﺖ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻣﺠﺪد در اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻻﺑﺪ اﻃﻼﻋﺎت ﺟﺪﯾﺪی رو ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه داده ﻧﺸﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺣﺘﺎ وﺳﺎﺋﻠﻢ را ﺟﻤﻊ آوری ﮐﻨﻢ، اﻣﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﺮوج از در دوﺳﺘﺎﻧﻢ را دﯾﺪم ﮐﻪ در زﯾﺮ ﻫﺸﺖ » « ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮ دﻧﺪ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻧﮕﺮان از ﻣﻦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﻫﻢ آن ﺟﺎﺳﺖ. از دﯾﺪن ﻫﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮش ﺣﺎل ﺷﺪﯾﻢ اﻣﺎ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺣﻖ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. ﺑﻪ اوﯾﻦ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ از ﻇﻬﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻧﺎﻫﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺮای ﻣﺎ ﻧﺎن و ﭘﻨﯿﺮ آوردﻧﺪ. دور ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺑﺎ اﺷﺘﻬﺎ ﺧﻮردﯾﻢ. ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ و ﻧﺮﮔﺲ، ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮد. در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺮﮐﺰی ﮐﻪ اﺗﺎق ﻫﺎی ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ در آن ﻗﺮار داﺷﺖ، در اﻧﺘﻈﺎر روﺷﻦ ﺷﺪن ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻣﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد زﻧﯽ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد. از ﻓﺮﯾﺎد ﻣﻘﻄﻌﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺷﻼق اﺳﺖ. ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﺎﻃﺮات ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ و ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻫﺎی ﺳﺎل ٦٠ در ﺧﺎﻃﺮم زﻧﺪه ﺷﺪ. ﺣﻮاﻟﯽ ﻋﺼﺮ ﻣﻦ و ﻧﺮﮔﺲ را ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ٢٠٩ ﺑﺮدﻧﺪ. ﻣﺪﺗﯽ ﻫﻢ در راه رو آن ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺎزﺟﻮ آﻣﺪ. از ﻣﻦ ﺳﺆاﻟﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺴﺘﻢ. ﭘﺎﺳﺦ دادم: » ﺑﺮای ﭼﻪ؟ ﻫﻨﻮز ﯾﮏ ﺳﺎل از ﺣﮑﻤ ﻢ ﻣﺎﻧﺪه. ﺑﺎزﺟ « ﻮ ﮔﻔﺖ: » ﻣﯽ  ﺟﻮاب ﻣﺮا ﺑﺪه. اﺻﻼ ﺧﻮاﻫﻢ ﺗﻮ را ﺑﺎ ﻧﺮﮔﺲ آزاد ﮐﻨﻢ. « ﺣﮑﻢ ﻧﺮﮔﺲ دو ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ زودی ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ دادم. ﺑﺎزﺟﻮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﻋﻠﺖ را ﭘﺮﺳﯿﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: » دﻟﯿﻠﻢ ﺷﺨﺼﯽ اﺳﺖ. « ﭘﺲ از آن ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ: » ﻓﺮدا ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺻﺪاﯾﺘﺎن ﻣﯽ و « ﮐﻨﻢ. ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد: » ﻓﮑﺮﻫﺎﯾﺖ را ﺑﮑﻦ. « ﺧﯿﺎل ﻣﺎن راﺣﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﺮای ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻧﯿﺎورده ﹰ ﺑﺎزﺟﻮ اﻧﺪ. ﺿﻤﻨﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ و ﻧﺮﮔﺲ در ﯾﮏ ﺑﻨﺪ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﻟﺬا ﻫﺮ دوی ﻣﺎ را ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻠﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎد. دﯾﮕﺮ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺧﻮش ﺣﺎل و راﺿﯽ ﺑﻮدﯾﻢ. در ﺳﻠﻮل، ﻏﯿﺮ از ﻣ ﹺ ﺗﺎزه ﹺ ﺟﻮان ﻦ و ﻧﺮﮔﺲ ﯾﮏ زن دﺳﺖ ﮔﯿﺮﺷﺪه ﻫﻢ ﺑﻮد و ﻟﯿﺪا، ﺗﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای

ﮐﺮد

ﺷﺪ.