Munireh Baradaran - Simple Truth

117 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﺪﻣﺎﺗﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ داد. ﺧﻮش ﺑﺨﺘﺎﻧﻪ او ﻓﻘﻂ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﺮای ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ در ﺣﻀﻮر او ﮐﻢ ﺗﺮ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯾﻢ. ﻣﻦ و ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺪت ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻫﻢ دور ﺑﻮدﯾﻢ و ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮف ﻫﺎ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ داﺷﺘ ﯿﻢ. ﻧﺮﮔﺲ از ﻓﻀﺎی ﺧﻔﻘﺎن ﺑﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﺳﺨﺖ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﻮد. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم در اﯾﻦ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ او را ﻧﺪﯾﺪه ام ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺗﺮ و ﺳﻔﯿﺪی ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻋﻼوه ﺑﺮ آن ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺧﺎﻃﺮات و ﺗﻨﺒﯿﻬﺎت ﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ. ﺑﺮای آن ﺗﺎزه دﺳﺘﮕﯿﺮ ﺷﻨﯿﺪه ﺧﺎﻃﺮات ﺑﻨﺪﻫ ﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ی ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎی ﻣﺎ ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﺎزﮔﯽ ﹺ زﻧﺪان ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد. او ﺑﺮای ﻣﺎ از ﹺ از ﻓﻀﺎی ﺑﯿﺮون داﺷﺖ. ﺑﺮای ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺷﻨﯿﺪن ﺟﺰﯾﯿﺎت زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدم، از ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﻫﺎ و ﻏﯿﺮه ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻫﻢ راه ﻫﻤﺴﺮش دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮدش ﻫﯿﭻ اﺗﻬﺎم و ﭘﺮوﻧﺪه ﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺖ ﺑﻪ ﮔﻔ ﻣﯽ زودی آزاد ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﻓﺮدای آن روز ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺎزﺟﻮ ﻧﺮﮔﺲ و ﺮاﻣ ﹰ درﺑﺎره ﺻﺪا ﮐﺮد و ﻣﺠﺪدا ی ﹰ ﺑﻪ دادﮔﺎه ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺳﺆال ﮐﺮد. در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﯽ ﻣﻦ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﺠﺪدا ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد. ﭘﺲ از آن از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮐﻨﺪ. ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺑﺮای ﻧﺮ ﮔﺲ ﺳﯿﮕﺎری آﺗﺶ زد ــ ﻧﺮﮔﺲ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺑﯿﻤﺎرﯾﺶ ﭘﺲ از اﺻﺮار ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﺳﻪ ﻧﺦ ﺳﯿﮕﺎر در روز ﻣﺠﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﯿﮕﺎر را دو ﻧﻔﺮی ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ و ﮔﭗ زدﯾﻢ. او ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻟﻮ ﻧﺮﻓﺘﻪ ام ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺮای آزادی را ﺑﭙﺬﯾﺮم. ﹰ ﺑﻪ ﻗﺰل روز ﺳﻮم ﻣﺎ را ﻣﺠﺪدا ﺣﺼﺎر ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ. ﭼﻨﺪ زﻧﺪاﻧﯽ زن و ﻣ ﺮد دﯾﮕﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻣﯿﻨﯽ ﺑﻮس ﺑﻮدﻧﺪ. ﻗﺒﻞ از ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺪﺗﯽ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎی ﺑﺴﺘﻪ در آن ﻧﯿﻢ روز ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﮔﺮﻣﺎﯾﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ داﺷﺖ، اﻣﺎ ﻣﺎ اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﻧﮑﺮدﯾﻢ. ﭼﻮن در ﻧﺒﻮد راﻧﻨﺪه و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن، ﮐﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﮔﺮﻣﺎ را ﻧﯿﺎورده و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺎ زﻧ ﺪاﻧﯿﺎن ﭘﺴﺮ از اﺧﺒﺎر و ﺣﻮادث ﺑﻨﺪﻫﺎﻣﺎن ﮔﻔﺘﯿﻢ. ﺑﻪ ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ، ﻣﻦ و ﻧﺮﮔﺲ از ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﺮ دو ﻧﮕﺮان ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﮔﻮﺷﺰد ﻣﯽ » ﮐﺮدﯾﻢ ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش. ﻣﻦ ﺑﺎ « اﯾﻦ اﻣﯿﺪ ﮐﻪ او ﺑﻪ زودی آزاد ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ، ﺑﺮاﯾﺶ آرزوی ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﮐﺮدم. ﺳﻔﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد و ﻣ ﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺣﺮف ﻫﺎ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای دﯾﮕﺮان ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی از دوﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ اﯾﺮاد ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ را ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ: » ﹰ ﻗﺼﺪ آزادی ﺗﻮ را دارﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ را ﻣﯽ ا ﮔﺮ واﻗﻌﺎ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯽ. وﺿﻌﯿﺖ ﺗﻮ اﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ اﺳﺖ، ا ﮔﺮ ﻟﻮ ﺑﺮوی ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮت ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ. « اﻣ ﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺧﻮد ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮد. و اﯾﻦ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻧﻤﯽ

ﮐﺮد.

* * *