Munireh Baradaran - Simple Truth

119 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﺪارﺑﺴﺘﻪ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﭘﺨﺶ ﻧﺸﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﯾﮑﯽ از ﺗﻮاب ﻫﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ در اﯾﻦ ﮐﻼس ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺖ، ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻊ ﮐﺴﺎﻧﯽ در اﯾﻦ ﮐﻼس  ﮔﯿﺮﯾﺸﺎن در دﻓﺎع آﺷﮑﺎر از ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﻢ ﺑﻮد. اﺻﻼ ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﺎ در ﻣﻮﺿﻊ دﻓﺎع از ﻧﻈﺮات ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﺘﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﯾﺎ ﺗﻮاب. و ﻧﯿﺰ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ اﻓﺮاد » ﺳﺮﻣﻮﺿﻌﯽ « را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻼس ﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺷﺮﮐﺖ در اﯾﻦ ﺟﻠﺴﺎت ﺟﻨﺒﻪ ی داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﺎز ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ی ﻫﻤﺎن ﹺ ﺑﺎزﺟﻮﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺎن ﻗﻄﻊ اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮاب، ﺧﻮد ﻫﺎ و ﻋﺪم ﭘﺨﺶ آن ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﺑﺮﺧﻮ رد ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن در اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﻔﯽ ﺑﻮد. ﻣﺎ ﺑﺪون آن ﮐﻪ از ﮐﻢ ﹺ آن وﮐﯿﻒ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﺎ ﻣﻄﻠﻊ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﯾﮏ ﭼﻮب راﻧﺪﯾﻢ. ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺿﻌﻒ اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﭼﻮن ﺑﻬﺮه ی آن را رژﯾﻢ ﻣﯽ ﺑﺮد. ﻋﺪه ﯾﯽ ﻫﻢ ﺷﺮﮐﺖ در آن را ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺷﻤﺮدﻧﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ا ﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ در ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺎه ﻫﺎی رژﯾﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﻨﺎﻇﺮه ی آزاد وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﭼﺮا ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺳﻮی ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد و ﯾﮏ ﺟﺎﻧﯿﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺮض ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ آن ﻫﺎ را ﺑﻪ اﺟﺒﺎر و ﺑ ﻪ ﻧﺎم ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﺮای ﺷﺮﮐﺖ در اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، از ﻗﻀﺎوت ﻋﺠﻮﻻﻧﻪ ی ﺧﻮد ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪم. ﺑﻪ وﯾﮋه اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻼس ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، اﻋﺪام ﺷﺪﻧﺪ. در ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی ﺷﻬﺮﯾﻮر، ﻣﻮﺳﻮی اردﺑﯿﻠﯽ ﮐﻪ در آن زﻣﺎن رﺋﯿﺲ ﻗﻮه ی ﻗﻀﺎﯾﯿﻪ ﺑﻮد، از ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﺎزدﯾﺪ داﺷﺖ. ﻣﺎﺟﺮای اﯾﻦ ﺑﺎزدﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﮐﻤﺪی ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺗﻌﺮﯾﻔﺶ ﻣﯽ ارزد. ﮔﻮﯾﺎ اردﺑﯿﻠﯽ ﺑﺮای ﺑﺎزدﯾﺪ از ﺑﻬﺪاری ﻗﺰل ﺣﺼﺎر و ﹰ ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺑﺎزدﯾﺪ از ﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ، ﮐﻪ ﺑﺮرﺳﯽ وﺿﻌﯿﺖ درﻣﺎﻧﯽ زﻧﺪان آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺿﻤﻨﺎ آوازه اش از زﻧﺪان ﻫﻢ ﻓﺮاﺗﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻻﺟﻮ ردی و ﺣﺎج آﻗﺎ رﺣﻤﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ. اردﺑﯿﻠﯽ را ﺗﻌﺪادی ﭘﺎﺳﺪار ﻣﺴﻠﺢ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯽ ﭘﺎﺳﺪار دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭼﻬﺮه ﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﺮای ﻣﺎ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻧﺒﻮد، ﻻﺟﻮردی را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﹺ ﻫﺸﺖ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻨﺪﻣﺎن از ﭘﺎﺳﺪار ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﺮﺗﯿﺐ زﯾﺮ اردﺑﯿﻠﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭼﯿﻨﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮا ﺳﺖ ﮐﻪ ا ﮔﺮ ﮐﺴﯽ در ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻣﺮ درﻣﺎن او رﺳﯿﺪﮔﯽ ﻧﺸﺪه، ﻣﻮرد ﺧﻮد را ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ. ﻣﻘﻮﻟﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم درﻣﺎن در آن زﻣﺎن ــ ﺣﺪاﻗﻞ در ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ــ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﯾﯽ ﺑﻮد. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر ﯾﮏ دﮐﺘﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﺴﯿﻨﯽ، ﮐﻪ ﭼﯿﺰی از زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﮐﻢ ﻧﺪاﺷﺖ، ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﯽ ﺪ. آﻣ او ﻋﺎدت ﺑﻪ ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ی ﺑﯿﻤﺎران ﻧﺪاﺷﺖ. ﺟﻮاﺑﺶ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﯾﮏ ﺳﺎن ﺑﻮد: ﺳﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ، ﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ا ت ﻋﺼﺒﯽ اﺳﺖ. او ﺣﺘﺎ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ داد ﮐﺴﯽ ﻋﻼﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎری ﺧﻮد را ﺑﮕﻮﯾﺪ. ا ﮐﺜﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ او ﺑﮕﻮﻣﮕﻮ داﺷﺘﻨﺪ و ﮐﺎر ﺑﻪ دﻋﻮا

ﮐﺮدﻧﺪ و ﭼﻨﺪ