Munireh Baradaran - Simple Truth

ﻋﺸﺮت

آﺑﺎد

ﯾﮑﯽ از ﺷﺐ ﻫﺎی ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺳﺎل ١٣٦٠ ﺑﻮد ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ١٢ ﺷﺐ. ﻣﻦ ﺗﺎزه ﺑﻪ رﺧﺖ ﹺ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ. ﺧﻮاﻫﺮم آﯾﻔﻮن را ﹺ در ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ زﻧﮓ ﺑﺮداﺷﺖ. از آن ﻃﺮف ﺻﺪای ﻣﺮد ﻏﺮﯾﺒﻪ ﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ از دوﺳﺘﺎن ﺑﺮادرﺗﺎن ﻫﺴﺘﻢ. « ﺧﻮاﻫﺮم ﮔﻔﺖ: » اﻣﺎ ﺑﺮادرم اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ. ﺟﺎ « ﻏﺮﯾﺒﻪ آﻣﺮاﻧﻪ دﺳﺘﻮر » داد: ﻓﻮرا در را ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ! « ﺑﯽ ﺷﮏ ﺷﮑﺎرﭼﯿﺎن آدم ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ آن روزﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ. در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎ ﺟﻠﻮی ﻣﺮدم را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﺎزرﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ؛ ﮐﯿﻒ ﻫﺎ را ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺳﻮءﻇﻨﯽ اﻓﺮاد را دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺎزل ﻫﺠﻮم ﻣ ﺑﺮدﻧﺪ ﯽ و ﻃﻌﻤﻪ ﺷﺎن ﺑﻪ وﯾﮋه داﻧﺶ ﺟﻮﯾﺎن و داﻧﺶ آﻣﻮزان ﺑﻮد. ﺧﻮاﻫﺮم در را ﺑﺎز ﮐﺮد. در ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ زدن ﻣﺮدان ﻣﺴﻠﺢ ﺧﺎﻧﻪ را اﺷﻐﺎل ﮐﺮدﻧﺪ و در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﺆال ﺧﻮاﻫﺮم ﮐﻪ » ﺷﻤﺎ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ و ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﺠﻮزی آﻣﺪه اﯾﺪ؟ ﺑﺮﮔﻪ « ﯾﯽ را ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ. ﻫﻨﻮز ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﻟﺒﺎس ﺧﻮاﺑﻢ را ﻋﻮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺮدی ﺑﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﻢ دﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﺳﺮدﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، در اﺗﺎﻗﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. ﻣﺮا ﺑﻪ ﻧﺎم ﺻﺪا ﮐﺮد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﺳﺘﻮر داد ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه آﻣﺎده ﺷﻮم ﭼﻮن ﺑﺎزداﺷﺖ ﻫﺴﺘﻢ. و در ﺟﻮاب » ﺳﺆال ﺑﺮای ﭼﯽ؟ « ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﭘﺎﺳﺦ داد: » ﹰ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽ ﺑﻌﺪا در ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﻮﺷﯿﺪن ﻟﺒﺎس ﺑﻮدم آن ﻫﺎ ﺗﻤﺎم اﺛﺎﺛﯿﻪ ی ﺧﺎﻧﻪ را ﻫﻢ ﺑﻪ رﯾﺨﺘﻨﺪ. ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﺪ، اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪارﮐﯽ ﺟﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺗﻌﺪادی از ﮐﺘﺎب ﻫﺎی ﮐﺘﺎب ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و از ﺧﻮاﻫﺮم ﮐﯿﺴﻪ ﯾﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ در آن ﺑﺮﯾﺰﻧﺪ. ﺧﻮاﻫﺮم درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺧﻮن ﺳﺮدی ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ، ﮔﻔﺖ:  ﻓﻌﻼ اﺧﺘﯿﺎر اﺳﺒﺎب و اﺛﺎﺛﯿﻪ را ﺷﻤﺎ دارﯾﺪ. ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﺮدارﯾﺪ. « ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﮐﯿﺴﻪ زﺑﺎﻟﻪ ﯾﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و آورد. ﮐﺘﺎب ﻫﺎ را در آن رﯾﺨﺘﻨﺪ. در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺟﻮان ﺷﺎﻧﺰده ﯾﺎ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺳﻠﺤﻪ اش ژﺳﺖ ﻫﺎی آرﺗﯿﺴﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ، ﻣﻦ و ﺧﻮاﻫﺮم را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ. ﮐ ﻠﯿﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮاﻫﺮم را ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و آن را ﺑﺎزرﺳﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﻮاری در دﺳﺖ داﺷﺖ و اﺳﻢ ﺷﻮان را ﺑﻪ ﻏﻠﻂ ﺗﻠﻔﻆ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﭘﺮﺳﯿﺪ » اﯾﻦ ﻧﻮار ﭼﯿﺴﺖ؟ « ﺧﻮاﻫﺮم ﮔﻔﺖ: » ﺧﻮدت روی ﺿﺒﻂ اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﮐﻦ اﻣﺎ او «

«ﺷﻮد.

ﮐﻪ »