Munireh Baradaran - Simple Truth

13 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده زﺣﻤﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺪاد و آن را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻢ راه ﭼﻨﺪ ﻧﻮار د ﯾﮕﺮ در ﮐﯿﺴﻪ رﯾﺨﺖ.

ﭘﺲ از ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎرﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﻣﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺎن ﺑﻮدم. ﺧﻮاﻫﺮم را ﺗﻨﮓ در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ و در ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺘﻢ: » ﺧﻮدت را ﺑﺮای ﻫﺮ ﭼﯿﺰی آﻣﺎده ﮐﻦ. « او درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد ﮐﻪ در ﻫﻤﻪ ﺣﺎل ﺷﺮاﻓﺖ ﺧﻮد را

 ﺑﺎارزش  ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ ﺳﺨﻦ را ﻫﻤ ﻮاره و ﺳﺎل ﻫﺎ در ﺧﻮد ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم. وارد ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻪ ﺷﺪم، ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺧﻮاﻫﺮم ﻫﻨﻮز در آﺳﺘﺎﻧﻪ ی در ﺑﻮد. در ﻧﮕﺎه اش اﻧﺪوﻫﯽ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮد و اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ.

از ﮐﻮﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻟﻨﺪوری در اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﻮد. ﺳﺮدﺳﺘﻪ ﹺ ی ﺗ ﯿﻢ در ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ آﯾﺎ ﺳﺮﻧﺸﯿﻨﺎن آن را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ. ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺮق ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺮادرم، ﻫﻤﺴﺮش ﻧﺮﮔﺲ و ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﺧﻮﯾﺸﺎن  ﻣﺎن ﮐﻪ در ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﯽ ﻣﻨﺰل ﺑﺮادرم ﺳﮑﻮﻧﺖ داﺷﺖ، ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺎﺳﺪاری درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﺳﻠﺤﻪ اش را ﺑﻪ ﻃﺮف زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، در ﺻﻨ ﹺ راﻧﻨﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺟﻠﻮ ﮐﻨﺎر  ﺪﻟﯽ اﻧﮕﺸﺘﺶ روی ﻣﺎﺷﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ. ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﺑﺮادرم ﺧﻮاﻫﻨﺪ آورد. ﺳﺆال ﺷﮑﺎرﭼﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد آورد: آن» ﻫﺎ را ﻣﯽ ﻣﮕﺮ » ﮔﻔﺘﻢ: « ﺷﻨﺎﺳﯽ؟

ﺑﺎزﺟﻮﯾﯿﻢ از ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪه؟ ﺿﺮﺑﻪ « ی ﻣﺸﺘﯽ را ﺑﺮ ﺳﺮم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم. ﯾﻘﯿﻦ داﺷﺘﻢ آن ﻫ ﺎ ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻧﺎم و ﻫﻮﯾﺘﺸﺎن دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه اﻧﺪ، ﻟﺬا ﺟﻮاب دادم: ﻣﮕﺮ » ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮادرم و زﻧﺶ را ﻧﺸﻨﺎﺳﻢ. « ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮا ﻧﯿﺰ ﺑﺴﺘﻨﺪ و در ﮐﻨﺎر آن ﻫﺎ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ. ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد. ﻣﺎﺷﯿﻦ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎی ﺧﻠﻮت ﺷﺐ، ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﭼﻪ ﮐﻪ در اﻧﺘﻈﺎرﻣﺎن ﺑﻮد ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﻧﺮﮔﺲ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻧﮕﺮان اﺳﺖ. دﺳﺘﻢ از زﯾﺮ ﭼﺎدر دﺳﺖ او را ﻣﯽ ﺟﺴﺖ. دﺳﺖ ﺳﺮدش را ﻓﺸﺮدم. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎد. ﻣﺎ را ﭘﯿﺎده ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﮐﻬﻨﻪ ﯾﯽ را ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻠﻤﺎن ﻗﺮار داﺷﺖ، از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ دﯾﺪم. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم آن ﺟﺎ ﮐﻤﯿﺘﻪ ی ﻋﺸﺮت آﺑﺎد ﺑﻮد. از ﻟﺤﻈﺎت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ، اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده، ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻬﻢ ﻣﯽ آﻣﺪ، ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ. ﺳﭙﺲ ﻣﻦ و ﻧﺮﮔﺲ را از ﻣﺮدﻫﺎ ﺟﺪا ﮐﺮده از ﯾﮏ ﺣﯿﺎط ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﭼﻨﺪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ی ﭘﺴﺘﻮﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ. ﺟﻠﻮی دری ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪﯾﻢ. زﻧﮓ زدﻧﺪ. ﻧﮕﻬﺒﺎن زﻧﯽ در را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺎ را ﺑﻪ داﺧﻞ ﺑﺮد، ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزرﺳﯽ ﺑﺪﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﻋﺪد ﭘﺘﻮی ﺳﺮﺑﺎزی ﮐﻬﻨﻪ در اﺧﺘﯿﺎرﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺖ و دﺳﺘﻮر داد ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﺨﻮاﺑﯿﻢ. ﻣﻦ و ﻧﺮﮔﺲ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪﻣﺎن را ﺑﺎﻻ زدﯾﻢ و ﺑﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ. در ﻧﮕﺎه اش اﻧﺪوه و اﺑﻬﺎم ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ: » ﺧﻮب اﺳﺖ ﮐﻪ ﻻاﻗﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﺑﺎ ﺳﺮ « ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮدم. ﻧﮕﻬﺒﺎن ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﻫﻢ » ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﺪ. « دراز ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ و در ﺳﮑﻮت