Munireh Baradaran - Simple Truth

130 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻮد: » ﺣﻖ ﻧﺪارﯾﺪ دﯾﮓ را ﺑﺸﻮﯾﯿﺪ. ﺳﮓ ﻫﺎ )ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺎ( ﻧﺠﺲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و دﯾﮓ ﻧﺠﺲ ﻣﯽ

«ﺷﻮد.

زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﭼﭙﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺑﺎﺑﺖ ﻣﺴﺌﻠﻪ »ی ﻧﺠﺲ و ﭘﺎ ﮐﯽ « ﻣﻮرد ﻓﺸﺎر و آزار و اذﯾﺖ و ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. اﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﭼﻨﺎن اﻧﺴﺎن را ﻣﯽ آزرد ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺗﻮﺻﯿﻒ آ ن ﻋﺎﺟﺰم. ﭼﻨﺪ روز ﭘﺲ از ورودﻣﺎن وﻗﺘﯽ ﺣﺎﺟﯽ آﻣﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ارﻋﺎب آﻣﯿﺰ ﻫﻤﻪ را ﹺ ﹺ در ﻧﯿﺰ ﺻﺪای وراﻧﺪاز ﮐﺮده ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی را ﺟﺪا ﮐﺮده ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺑﯿﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎد. ﺑﯿﺮون ﮐﺘﮏ

ﹺ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮردن ﻣﺎن را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ. آن ﻫﺎ دﯾﮕﺮ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻨﺪ. روزﻫﺎی ﺑﻌﺪ ﻧﯿﺰ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﮑﺮار ﺷﺪ. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ آن ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ از ﻣﺎ ﺟﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ وﻟﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺟﻬﻨﻤﯽ ﺑﺪﺗﺮ. ﺗﺎ اﯾﻦ ﹺ ﻣﺎ رﺳﯿﺪ. ﹺ ﺧﻮد ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ و ﭼﺎدرﺑﻪ ﺳﺮﮐﺮده در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎی ﯾﮏ ﻣﺘﺮی از ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺗﻤﺎم آن روز ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ اﺟﺎزه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﮑﺎن ﺑﺨ ﻮرﯾﻢ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ. زﻫﺮه ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎ ﮐﺸﯿﮏ ﻣﯽ داد. ﻫﻨﻮز ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر ﭼﯿﺴﺖ و ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺷﺐ را ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ و ﭼﺎدر ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﻢ و روزﻫﺎی ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮐﺎر ﺗﮑﺮار ﺷﺪ، ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻣﻌﻨﯽ وﺿﻊ ﺟﺪﯾﺪ ﺗﻨﺒﯿﻪ دﯾﮕﺮی اﺳ ﺖ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺪس زد ﺟﺰ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ را. ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺑﺎ دﺳﺘﻮر ﺑﯿﺪارﺑﺎش زﻫﺮه ﺑﺎﯾﺪ از ﺟﺎ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪﯾﻢ و در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ در ﺟﺎی ﺧﻮد ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ا ﮔﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﯾﯽ دﯾﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ، آن روز ﺷﻼق در اﻧﺘﻈﺎرﻣﺎن ﺑﻮ د. ﺳﺎﻋﺖ ده ﺷﺐ دﺳﺘﻮر ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﺻﺎدر ﻣﯽ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯽ دﺳﺘﻮر اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻣﺜﻞ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ؟ ﻏﺎﻓﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻪ ﯾﮏ روز و دو روز، ﻧﻪ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ و دو ﻫﻔﺘﻪ، ﺑﻞ ﮐﻪ ﻣﺎه ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪ اداﻣﻪ داﺷﺖ و در اﯾﻦ ﻣﺪت آن  ه ﻣﺎه  ﻫﺎ. د ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ، ﻓﺎﺟﻌﻪ ﯾﯽ دردﻧﺎ ک، ﺑﺴﯿﺎر دردﻧﺎک ﺑﻮد. آن دوازده ﻧﻔﺮی را ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ از ﻣﺎ از ﺑﻨﺪ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ از ﻫﻤﺎن روز ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺘﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﻏﺬاﺧﻮردن ﻫﻢ ﺣﻖ ﺣﺮف زدن ﯾﺎ ﺑﺎزﮐﺮدن ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎ را ﹺ ﻣﺮگ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. ﺳﮑﻮت ﺑﺎر ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﯿﻦ و ﻧﺎﺳﺰاﻫﺎی زﻫﺮه و ﭘﺎﺳﺪاران ﻣﺮد ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺐ ﺳﻮم وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﻮر ﺧﻮاب داده ﺷﺪ و ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ زﯾﺮ ﭘﺘﻮ دراز ﺑﮑﺸﻢ ــ و اﯾﻦ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﭼﻪ ﻟﺬﺗﯽ داﺷﺖ ــ دﺳﺘﯽ را ﮐﻪ از زﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ دراز ﺷﺪ ﺑﻮد، اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم. دﺳﺘﻢ را ﭘﯿﺶ ﺑﺮدم. دﺳﺖ ﻧﻔﺮ ﮐﻨﺎری ام ﺑﻮد. آن روز وﻗﺘﯽ ﺣﺎﺟﯽ او را ﻣﯽ زده و او ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: » وﻟﯽ ﺣﺎﺟﯽ! ﻣﻦ ﻪ ﮐ ﮐﺎری ﻧﮑﺮده «ام ، ﺻﺪاﯾﺶ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم. دﺳﺘﺎن ﻣﺎن ﮐﻪ ﺳﺮد ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ

اﯾﻦ

درﻧﮓ

ﺷﺪ.