Munireh Baradaran - Simple Truth

131 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ: » ﻣﻦ ﻧﮕﺮاﻧﻢ، ﺗﻮ ﭼﯽ؟ ﻣﯽ« داﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻄﺮﻧﺎ ک اﺳﺖ ﻫﺮ آن ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد زﻫﺮه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻮد. دﺳﺘﺎن ﻣﺎن را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ را، دوﺳﺘﯽ را ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮد اﺣﺴﺎس و ﻟﻤﺲ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ آراﻣﺶ داد. ﻣﯽ ﭼﻪ ﺧﻮاب ﻗﺪر ﺧﻮب ﺑﻮد. زﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﮐﺶ ﹺ ﺧﺸﮏ وﻗﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻋﻀﻼت ﺷﺪه دادم و ﺧﯿﻠﯽ زود ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد. ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻧﺎﺳﺰاﻫﺎی زﻫﺮه از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪم. اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺻﺒﺢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﺻﺪای ﻟﺮزان دو ﻧﻔﺮ را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﯽ » ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ ﮐﻪ ﮐﺎری ﻧﮑﺮده اﯾﻢ. ﻣﯽ زﻫﺮه « زد و ﻧﺎﺳﺰا ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﻓﺤﺶ ﻫﺎﯾﺶ زﻧﻨﺪه ﺑﻮد و اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﯽ را ﺑﻪ آن دو ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽ داد. ﺷﺎﯾﺪ آن دو ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ام، دﺳﺖ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را اﯾﻦ  ﻟﻤﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﺎﯾﺪ اﺻﻼ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد و زﻫﺮه ﺑﺮای ﻟﺬت ﺑﺮدن از آزار ﻣﺎ، دﻧﺒﺎل ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯽ از ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد او ﭘﺎﺳﺪاری ﺑﻪ داﺧﻞ آﻣﺪ. زﻫﺮه آن دو ﻧﻔﺮ را ﻧﺸﺎن داد. او ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن آن ﻫﺎ اﻓﺘﺎد. در آن ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﭼﻪ ﻓﻀﺎی رﻋﺐ و وﺣﺸﺘﯽ ﺣﺎ ﮐﻢ ﺑﻮد. ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻦ دو اﻧﺴﺎن در ﻣﻈﺎن اﺗﻬﺎﻣﯽ ﺑﯽ اﺳﺎس ﺑﻮدﻧﺪ و ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ، ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ی ﺻﺤﻨﻪ را ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎری ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﮑﻨﻢ. ﭘﺲ از ﮐﺘﮏ روز ﺑﻌﺪ، ﮐﻪ ﺣﺎﺟﯽ  ﻓﺮاوان، آن دو را ﺳﺮ ﭘﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ

ﮔﺸﺖ.

ﺑﯿﺎﯾﺪ و ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺷﺎن را روﺷﻦ ﮐﻨﺪ. ﻓﺮدای آن روز ﺣﺎﺟﯽ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺷﻼق ﺑﻪ ﺟﺎن آن دو اﻓﺘﺎد. ﯾﮑﯽ از آن دو ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﮐﺘﮏ اش ﻣﯽ زدﻧﺪ، اﺻﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد اﺟﺎزه دﻫﻨﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ. ﺣﺎﺟﯽ او را ﺑﯿﺮون ﺑﺮد. ﺑﻘﯿﻪ ی ﻣﺎﺟﺮا را دﯾﮕﺮ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ. ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮا زﯾﺮ ﺷﻼق ﮔﺮﻓﺖ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ وﺿﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺎ آدم» « ﹰ ﺷﻮﯾﻢ. ﺿﻤﻨﺎ ﺻﺤﺒﺖ از ﺗﺨﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﯽ ﮔ ﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﺨﺘﯽ ﺑﺮای ﺗﮏ ﺗﮏ ﺗﺎن ﺧﻮاﻫﺪ آورد و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ اداﻣﻪ داد: » ﻫﺮ ﮐﺲ روی ﺗﺨﺖ ﺧﻮ د راﺣﺖ و آرام ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. « ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ او ﭼﻨﺪ ﭘﺎﺳﺪار آﻣﺪﻧﺪ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﮐﺘﮏ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ و در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ ﺻﻒ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺻﺪای ﮐﻮﺑﯿﺪن ﻣﯿﺦ ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ. آن ﻫﺎ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﺎ را ﺟﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﻟﮕﺪی درون ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ. ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر

اداﻣﻪ داﺷﺖ. ﻣﻦ ﻫ ﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﮕﺪ و ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم ﺧﻮد را درون ﺟﻌﺒﻪ ﯾﯽ ﯾﺎﻓﺘﻢ. در آن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎی ﺣﺎﺟﯽ را ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﭘﺲ او ﺟﺪی ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﺗﺨﺖ واﻗﻌﯿﺖ داﺷﺖ. اﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﺨﺘﯽ ﺑﺮای ﺧﻮاﺑﯿﺪن و اﺳﺘﺮاﺣﺖ، ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺟﻌﺒﻪ، ﺑﺮای ﻗﻔﺲ. درون ﺟﻌﺒﻪ ﯾﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ دو ﻃﺮف ام را د ﯾﻮاری از ﺗﺨﺘﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ روﺑﻪ دﯾﻮار ﭼﻬﺎرزاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ، ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ از دو ﻃﺮف ﺑﺎ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﺗﻤﺎس ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﻫﯿﭻ اﻣﮑﺎن ﺗﮑﺎن  ﮐﺮد. ﻋﻤﻼ ﺧﻮردن ﻧﺒﻮد. ﭘﺸﺖ ﺳﺮم