Munireh Baradaran - Simple Truth

First page Table of contents Previous page 137 Next page Last page

136 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻗﺒﺎی ﻏﻢ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ. ﻧﺪای ﺷﻮﻣﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﺎﯾﺪ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎ ﺑﯿﺮون را ﻣﯽ  و ﻣﺮدم ﺑﯿﻨﻢ. ﺳﺮﻧﻮﺷ ﹺ ﻣﻦ در اوﯾﻦ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽ ﺖ ﺷﺪ. اﻣﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ آن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺳﮑﻮت ﻣﺮﮔﺒﺎر «ﺟﻌﺒﻪ » ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﭼﻪ ﻣﯽ ﻏﺮوب ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اوﯾﻦ رﺳﯿﺪﯾﻢ. ای ﮐﺎش راه ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﯾﺎ ﺣﺘﺎ روزﻫﺎ ﺳﻮاری ﻣﯽ اﻣﺎ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی در اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﻮد؟ اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺘﻢ.