Munireh Baradaran - Simple Truth

ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﺎدرﺳﻬﯿﻼ ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﺑﻮدم. از آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎری ﮐﻪ او را دﯾﺪه ﺑﻮدم، ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ او را ﻫﻢ ﻣﺪﺗﯽ در ﮔﺬاﺷﺘﻪ « ﺟﻌﺒﻪ » اﻧﺪ. اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ. ﺧﻮدم ﻫﻢ آن ﻗﺪر در ﻓﮑﺮﻫﺎی ﻧﮕﺮان ﮐﻨﻨﺪه ﻏﻮﻃﻪ ور ﺑﻮدم و دﻟﻬﺮه داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪان اﺷ ﺘﯿﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﭘﯿﺶ از ﺳﻮارﺷﺪن ﭘﺎﺳﺪاری ﺗﻬﺪﯾﺪم ﮐﺮده ﺑﻮد »ﮐﻪ: ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ از دﺳﺖ ﻣﺎ دررﻓﺘﻪ ای، دوﺑﺎره ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮﻣﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﻢ را ﺧﻮاﺳﺘﻢ، دو ﭘﺎﺳﺪار ﭼﻨﺎن ﻓﺤﺶ و ﻧﺎﺳﺰاﯾﯽ ﻧﺜﺎرم ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ از ﮔﻔﺘﻪ ام ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪم. ﺣﻮاﻟﯽ ﻏﺮوب ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اوﯾﻦ رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﻗﺒ ﻞ از ورود ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ی زﻧﺪان در دﻓﺘﺮ ﺑﺪﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﭼﺸﻢ  ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻣﺎ را ﺑﺎزرﺳﯽ ﺑﻨﺪ زدﻧﺪ. ﺳﭙﺲ ﻣﺎ را ﭘﯿﺎده ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ٢٠٩ ﺑﺮدﻧﺪ. ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﮐﻪ راﻫﻨﻤﺎی ﻣﺎ ﺑﻮد ﺳﺎک ﭘﺎرﭼﻪ ﯾﯽ ﻣﺎدرﺳﻬﯿﻼ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎد. در ﭘﯽ او ﻣﺎدرﺳﻬﯿﻼ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺧﻮد را ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﮔﻔﺖ: ﻣﺮا » اﻋﺪام ﺧ ﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد. « و ﺑﺎ ﻣﻦ وداع ﮐﺮد. ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ ﺷﻨﯿﺪم او آزاد ﺷﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش

« ﮔﺮدی.

ﺣﺎل ﺷﺪم.

در راه روی ٢٠٩ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﯽ اﯾﺴﺘﺎدم ﺗﺎ ﺑﺎزﺟﻮ ﺳﺮرﺳﯿﺪ. ﻫﻤﺎن ﺑﺎزﺟﻮی ﻗﺒﻠﯽ ﻧﺒﻮد. ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﺑﺮد و دﺳﺘﻮر داد ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ را ﺑﺮدارم اﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻪ ﻧﮕﻪ دارم. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻮر داد دوﺑﺎره ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪم را ﺑﺒﻨﺪم. ﮐﺴﯽ را ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻣﻦ آورده ﺑﻮدﻧﺪ. از اﺷﺎره ﻫﺎی ﺑﺎزﺟﻮ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻟﻮ رﻓﺘﻪ ام. ورﻗﻪ ﯾﯽ ﺟﻠﻮﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎﯾﻢ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﻄﺮی ﮐﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺳﺆال ﻫﺎ ﯾﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽ ﺷﺪم ﭼﻨﺪ ﺳﻄﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ. ﭼﻨﺪ ﺑﺎزﺟﻮی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ در اﺗﺎق ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ: » ﹺ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﺖ دو آﺗﺸﻪ اﺳﺖ... ﺑﺎﻻﺧﺮه او ﻫﻢ ﻟﻮ رﻓﺖ. «

آن ﺷﺐ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد. ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﻫﺎی ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﻮد ﹺ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. زن اش در اﺗﺎق ﺑﻮد. ﺑﭽﻪ ﻣﺪام ﮔﺮﯾﻪ و ﺑﯽ ﯽ ﺗﺎﺑ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﺎﺷﻢ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ را ﺑﻐﻞ ﺑﮕﯿﺮم. اﻣﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﺎزواﻧﻢ ﻫﻢ ﺗﺎب ﻧﮕﻪ داری او را ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻮدم و اﺣﺴﺎس ﺿﻌﻒ ﺷﺪﯾﺪی ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ را ﺑﺎ زن ﺑﺎزﮐﻨﻢ، ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد. ﻧﮕﺮان ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ. دﺳﺘﻮر دا ده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﻢ.