Munireh Baradaran - Simple Truth

141 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺮوی زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺗﺎ آدم ﺑﺸﻮی! « ﻣﺮا از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﮐﻨﺎر دﯾﻮار ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ و رﻓﺖ. ﺧﻮدم را ﺑﺮای ﺷﻼق آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﭘﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ داﺷﺘﻢ از ﺗﻦ درآوردم. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ زﯾﺮ ﺷﻼق آدم اﺣﺴﺎس ﮔﺮﻣﺎی ﺷﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺣﺪس ﻣﯽ زدم ﺑ ﺎزﺟﻮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪن ﺗﺨﺖ ﻫﺎی زﯾﺮزﻣﯿﻦ اﺳﺖ. اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪ درازا ﮐﺸﯿﺪ. ﻧﺎﻫﺎر آوردﻧﺪ. ﻧﺨﻮردم. دﻟﻬﺮه ﺷﺪﯾﺪ ﺟﻠﻮی اﺷﺘﻬﺎﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺑﺎر زودﺗﺮ از ﺷﮑﻨﺠﻪ ی اول ﺑﯽ ﻫﻮش ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﻫﻢ ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ. ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ در رﻓﺖ وآﻣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﯽ دﯾﺪم. ﻋﺼﺮ، راه ﹰ ﺧﻠﻮت ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ رو ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ آﻣﺪ و ﻧﺎم ﺑﺎزﺟﻮﯾﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪ. اﺳﻤﺶ را ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ. ﮔﻔﺖ: » ﺑﺮو ﺳﻠﻮل ﻓﺮدا ﺻﺪاﯾﺖ ﻣﯽ ﹺ ﺷﻼق را در آن ﺣﺎل اﻧﺘﻈﺎر ﮐﺸﯿﺪه ﺧﯿﺮ ﮔﺬﺷﺖ. اﻣﺎ ﻧﯿﻤﯽ از درد ﹺ دوم دوﺑﺎره ﻣﺮا ﺻﺪا زدﻧﺪ. ﻫﻤﺎن ﺑﺎزﺟﻮ در اﺗﺎق ﺑﻮد، ﮐﻪ ﺷﺐ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد. اﻣﺎ ﻣﻦ او ر ا ﻧﻤﯽ دﯾﺪم. ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﺮا ﯾﺎد ﯾﮑﯽ از ﺻﺪاﭘﯿﺸﻪ ﻫﺎی داﺳﺘﺎن ﹺ رادﯾﻮ ﻣﯽ ﹺ ﺷﺐ ﻫﺎی اﻧﺪاﺧﺖ. ﺣﺪس ﻣﯽ زدم ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮان ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﻈﺮم را درﺑﺎره ی وﻻﯾﺖ ﻓﻘﯿﻪ، ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ و ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﻢ ﭘﺮﺳﯿ ﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺨﺎﻟﻒ » ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻫﺴﺘ ﻢ و ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﻢ را ﻗﺒﻮل دارم. « ﻣﯽ» داﻧﯽ ﮐﻪ اﻋﺪام ﺧﻮاﻫﯽ ﺷﺪ. اﻣﺎ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب داری: ﯾﺎ اﻋﺪام، ﯾﺎ ﺳﺎل ﻫﺎ زﻧﺪان ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪت ﯾﺎ ﺣﺘﺎ آزادی. « روی ﮐﻠﻤﻪ ی آزادی ﭼﻨﺎن ﺗﺄ ﮐﯿﺪی ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻮ ﺑﻪ اﻧﺪاﻣﻢ راﺳﺖ ﺷﺪ و ﻟﺮزﯾﺪم. ﻣﻨﻈﻮرش را ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ. اﺿﺎﻓﻪ ﮐ ﻫﻤﻪ » ﺮد: ی اﻃﻼﻋﺎت ات ﺳﻮﺧﺘﻪ، ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻟﻮ رﻓﺘﻪ ای، اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺷﻼق زدن ﻧﯿﺴﺖ. اﻣﺎ اﮔﺮ دو ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ اﻃﻼﻋﺎت را داﺷﺘﯿﻢ، ﺗﻮ ﺑﻮدی و ﺷﻼق. ﻣﺮگ ات زﯾﺮ ﺷﻼق ﺣﺘﻤﯽ ﺑﻮد. « ﺑﻌﺪ درﺑﺎره ی ﻣﯿﺰان ﺷﻼق ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮدم و اﻧﻮاع ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اول دﺳﺖ ﮔﯿﺮی دﯾﺪ ه ﺑﻮدم، ﺳﺆال ﮐﺮد. دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻧﺒﺮدﻧﺪ. روزﻫﺎی اول ﻣﻠﯿﺤﻪ از ﺳﻠﻮل ﺑﯿﺮون ﻧﺮﻓﺖ. روزﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪ ﯾﺎ در ﺳﻠﻮل ﻗﺪم ﻣﯽ زد. ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. از ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﻌﯿﺪ ﺣﺮف ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ آن روزﻫﺎ از اوﯾﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ د اﻧﺶ ﺟﻮی ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺑﻮده و ﺑﺮای اداﻣﻪ ی ﺗﺤﺼﯿﻞ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. از رﻓﺘﻨﺶ ﻧﺎراﺣﺖ و دﻣﻎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. و ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺪون ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از او رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. » ﮔﻔﺘﻢ: ﻋﺠﺐ اﻧﺘﻈﺎری داری. او ﺑﺎزﺟﻮﺳﺖ و ﺗﻮ زﻧﺪاﻧﯽ. « آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺳﻌﯿﺪ در آن ﺳﺎل ﻫﺎ در ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺷﻬﺮه ی زﻧﺪان ﺑﻮد. او ﮔﻮ ﯾﺎ ﺟﻮان ﭼﻬﺮه ﺧﻮش ﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺸﻮﻧﺘﺶ را ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﻪ وار ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻠﯿﺤﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ آن روز ﺑﻪ ﺑﻮدم. ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﺮ

« ﮐﻨﻨﺪ.