Munireh Baradaran - Simple Truth

142 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﹸﺮدی ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﺮدن داﺷﺖ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ دﺳﺘﻤﺎل ﮐ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﻠﯿﺤﻪ را ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﺪ. ﺻﺒﺢ ﻫﺎ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻋﺼﺮ ﺑﺮﻣﯽ ﹺ ره اﻓﺮاد  ﮔﺸﺖ. ﮔﺎه او را ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﹺ ﻗﺮارﻫﺎی ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﮔﺬر ﯾﺎ ﺳﺮ ﺷﺪه ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮔﺮدی ﻫﺎ ﺑﺮای او ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻮد. او ﺧﻮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎی ﺗﺤﻘﯿﺮآﻣﯿﺰ ﺑﺎزﺟﻮﻫﺎ و ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻨﮕﺎم ﻇﻬﺮ ﹺ دﯾﮕﺮی ﹺ ﻣﯿﺰ ﺑﺎزﺟﻮﻫﺎ ﺑﺮای ﺧﻮردن ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻪ رﺳﺘﻮراﻧﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻠﯿﺤﻪ را ﻫﻢ ﺳﺮ « ﺗﻨﻬﺎ » ﻧﺸﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮاﯾﺶ ﭼﻠﻮﮐﺒﺎب ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻠﯿﺤﻪ روزه اش را ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد )او ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ دوﺑﺎر روزه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ( و ﻏﺬا را ﺑﺎ اﺷﺘﻬﺎی ﻓﺮاوان ﺧﻮرده زﻧﺪان را ﻧﺨﻮرد ﮐﻪ ﻣﺰه  ﺑﻮد. ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺷﺎم ی ﭼﻠﻮﮐﺒﺎب را ﺧﺮاب ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ در رﺳﺘﻮران ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ آن را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﯽ. ﻣﺘﺼﺪی رﺳﺘﻮران ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: » اﯾﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻪ اﺷﮑﺎل ﻧﺪارد. « دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. اﯾﻦ زورﮔﻮﯾﯽ  اﻣﺎ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ اﺻﻼ ﻫﺎ ﺑﺮای ﻣﻠﯿﺤﻪ دل ﻓﺮﯾﺐ ﺑﻮد. او ﺣﺘﺎ از راﻧﻨﺪﮔﯽ آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﻣﻘﺮرات راﻧﻨﺪﮔﯽ را رﻋﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎﺳﺮﻋﺖ زﯾﺎد و ﺑﺎ وﯾﺮاژﻫﺎی ﻧﺪ. ﻣﯽ ﺪراﻧ ﻣﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﮔﻔﺖ ﺳﻌﯿﺪ ﺣﺘﺎ ﺑﺪون ﮔﻮاﻫﯽ ﻧﺎﻣﻪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮده و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﻨﺎن وﯾﺮاژ ﻣﯽ داده ﮐﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﻪ اﯾﻦ  ﻣﻠﯿﺤﻪ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﭘﺮت ﻣﯽ در ﺑﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻮاب ﻫﺎ ﮐﻪ رودررو ﻣﯽ ﺷﺪم، اﺣﺴﺎس ﮐﯿﻨﻪ داﺷﺘﻢ. اﻣﺎ آن روزﻫﺎ ﭘﺴﺘﯽ و ﺣﻘﺎرت ﻣﻠﯿﺤﻪ ﺗﺮﺣﻢ ﺑﺮﻣﯽ اﻧﮕﯿﺨﺖ. د ر ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﮕﯽ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و روز ی ﺧﺒﺮ اﻋﺪام ﺑﺮادرش را از ﺑﺎزﺟﻮ ﺷﻨﯿﺪ . ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﮐﻪ آﻣﺪ، ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺮادرش را دوﺳﺖ دارد و او ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ اﻋﻤﺎل دﯾﮕﺮان و ﺟﻮاﻧﯽ و ﺳﺎده ﻟﻮﺣﯽ ﺧﻮدش ﺷﺪه اﺳﺖ. ﮔﻔﺘﻢ: » ﹰ ﺑﺮادرت ﺑﻪ ﭼﯿﺰی اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻪ و ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺑﺮای آن اﯾﺴﺘﺎده. « اﻣﺎ او ﻣﺴﺎﺋﻞ را از درﯾﭽﻪ ی دﯾﮕﺮی ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ ﮐﻪ در آن رﻓﺘﺎر ﺧﻮدش را ﻫﻢ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﻨﺪ. ﻫﻨﻮز ﻣﺎدرش را ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ زﻧﺪان ﮐﺸﺎﻧﺪه ﺑﻮد، دوﺳﺖ داﺷﺖ. روزی او را ﺑﺮای دﯾﺪار ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮدﻧﺪ. ﭼﻮن روزی ﮐﻪ ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد، او ﺑﺮای ﮔﺸﺖ از زﻧﺪان ﺑ ﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدرش او را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻓﺘﺎر ﻣﺘﻔﺎوﺗﺶ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ و ﮔﺸﺖ ﻫﺎی ﺑﯿﺮون از زﻧﺪان ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻣﻠﯿﺤﻪ از ﺧﻮردن ﭼﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮش آورده ﺑﻮد، ﺧﻮدداری ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻪ ﻃﻌﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: » ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻣﺎ ﻧﺠﺲ ﺷﺪه اﯾﻢ؟ « ﻣﻠﯿﺤﻪ از اﯾﻦ ﮐﻪ اﻋﻀﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش وﺿﻊ او را در زﻧﺪان ﻧﻤﯽ ﭘﺴﻨﺪﻧﺪ ﺳﺨﺖ در ﻋﺬاب وﺟﺪان ﺑﻮد. ﻣﺎدر ﻣﻠﯿﺤﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ، ﻣﺮا ﺑﻪ ﺣﯿﺮت واﻣﯽ داﺷﺖ. ﻣﻦ ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﺎ او در ﯾﮏ اﺗﺎق زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮدم و ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ از ﺧﯿﺎﻧﺖ دﺧﺘﺮش ﭼﻪ ﻗﺪر آزرده اﺳﺖ. آن روزﻫﺎ ﻧﻮزده

ﺷﺪه.

ﺣﺲ

ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد.