Munireh Baradaran - Simple Truth
150 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده
ﺑﺎز ﻫﻢ، ﮔﺎه ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﺮا ﺻﺪا ﻣﯽ زد. از راه ﺳﻠﻮل ﹺ داﺧﻠﯽ رو ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آﻣﺪم ﺑﻪ راه رو اﺻﻠﯽ ٢٠٩ وارد ﻣﯽ ﺷﺪم. ﯾﮏ ﹺ اﯾﻦ راه ﻃﺮف رو اﺗﺎق ﻫﺎی ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﻮد. ﻃﺮف دﯾﮕﺮ درﻫﺎی آﻫﻨﯽ ﻣﯿﻠﻪ دار، ﮐﻪ ﺑﻪ راه روﻫﺎی ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺷﺐ ﻫﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را از ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎی اﯾﻦ درﻫﺎ آوﯾﺰان ﻣﯽ ﮐﺮدﻧ ﺪ. ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن دﻣﭙﺎﯾﯽ ﺻﺪای ﭘﺎی زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺷﺎن را روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ، آن ﻫﺎ ﺳﺮﻓﻪ ﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﯾﺎ ﭘﺎﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ از آن ﺟﺎ رد ﻣﯽ ﺷﺪم ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﮐﻨﺎرم ﺑﻮد و ﺟﺮأت ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﮐﻨﻢ و ﺻﻮرﺗﺸﺎن را ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺑﯿﺶ ﺗﺮﺷﺎن ﻣﺮد ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﻀﻮرﺷﺎن را در وﺟﻮدم اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻌﺪاد دﯾﮕﺮی را ﻧﯿﺰ در زﯾﺮزﻣﯿﻦ آوﯾﺰان ﮐﺮده اﻧﺪ و ﺣﺘﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ را ﻃﻮری آوﯾﺰان ﮐﺮده اﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺸﺎن ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﺮﺳﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر از ﺧﻮاب ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪم و ﯾ ﺎدم ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ زﻧﺠﯿﺮی ﻣﻦ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﯽ ﭼﻨﺪﻣﺘﺮی در آرزوی ﺧﻮاب ﭘﺎﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. دردﺷﺎن را ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻫﻤﺎن دردی ﮐﻪ زﯾﺮ « ﻗﭙﺎن» ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم. دردی ﮐﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ اﻧﺪام ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪ و آدم را ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ ﻣﯽ در ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﺷﺐ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮدم ﻣﺪﺗﯽ در راه رو ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ، ﺑﻪ ﻃﺮزﻋﺠﯿﺒﯽ ﺳﺮدم ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. زﻣ ﺴﺘﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻟﺒﺎس ﮔﺮم ﻧﺪاﺷﺘﻢ. از ﺳﺮﻣﺎ و اﺣﺴﺎس ﺣﻀﻮر آن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎ آوﯾﺰان ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪم. آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﺣﻀﻮر ﻣﺮا ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﺮﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ دﻣﭙﺎﯾﯽ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﯿﺶ ﺗﺮ روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﭼﺎدر ﻫﻢ ﻟﺮزش اﻧﺪاﻣﻢ را ﻧﭙﻮ ﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎزﺟﻮ ﮐﻪ آﻣﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﺮا ﻣﯽ ﻟﺮزی؟ ﺳﺮ ـ ـ دم اﺳﺖ. ـ ـ ﻣﮕﺮ ﻟﺒﺎس ﻧﺪاری؟ ـ ـ ﻧﺪارم ﺑﯿﺶ ﺗﺮ وﺳﺎﺋ ﻠﻢ در زﻧﺪان ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﻣﺎﻧﺪه. ــ ﭼﺮا ﺧﺎﻧﻮاده ات ﻟﺒﺎس ﻧﻤﯽ آورﻧﺪ؟ ﮕﺮ آن ﻣـ ـ ﻫﺎ ﺧﺒﺮ دارﻧﺪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ؟ ـ ـ از اﯾﻦ ﭘﺲ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﻣﻼﻗﺎت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ. از ﺧﻮش ﺣﺎﻟﯽ در ﭘﻮﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﯿﺪم. ﮔﻔﺘﻢ: اﻣﺎ آن ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﻨﺪ داﻧ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻦ و اﻃﻼع ﺑﺪه ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧ ﻨﺪ ﺑﺮای ﻣﻼﻗﺎﺗﺖ ﺑﻪ اوﯾﻦ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ. ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻢ. ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮد زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻢ. ﻣﺎه ﻫﺎ ﺑﻮد از ﻣﻦ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ و ﺑﺮاﯾﻢ ﻟﺒﺎس و ﭘﻮل ﺑﯿﺎورﻧﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺣﺎل ﺑﻮد م ﮐﻪ ﺑﻪ زودی ﺧﺎﻧﻮاده ام را ﺧﻮاﻫﻢ دﯾﺪ. اﻣﯿﺪ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ
ﻫﺎی
ﮐﻨﺪ.
ﻫﺴﺘﻢ.
Made with FlippingBook Online newsletter