Munireh Baradaran - Simple Truth

ﻧﻮروز ٦٣ ، ﻋﯿﺪ ﺧﺎ ﮐﺴﺘﺮی در ﺗﺪارک ﻧﻮروز ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ از ﻋﯿﺪ ﺳﻠﻮل را ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾ ﻢ. ﭘﺘﻮﻫﺎی روی زﻣﯿﻦ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﯾﻢ و در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ روی ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. ﭘﺲ از آن ﮐﻪ دﯾﻮارﻫﺎ و ﮐﻒ ﺳﻠﻮل را ﺷﺴﺘﯿﻢ و ﺧﺸﮏ ﮐﺮدﯾﻢ، ﭘﺘﻮﻫﺎ را روی زﻣﯿﻦ ﭘﻬﻦ ﮐﺮدﯾﻢ. دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﹺ ﻫﺮروزه ﺷﺴﺘﯿﻢ و ﮐﻠﺮ زدﯾﻢ. ﻫﺮﮐﺪام در ﺗﺪارک ﭼﯿﺰی و ﺗﻮاﻟﺖ را ﻫﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮدﯾﻢ. ﺧﻤﯿﺮ آﻣﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﻞ درﺳﺖ ﮐﻨﯿﻢ. ﻣﻦ ﭼﻨﺪ داﻧﻪ از ﺗﺨﻢ  ﻫﺎ ﮔ ﻫﺎی ﺳﺎﻗﻪ ی ﺟﺎرو را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮرﻣﻮﻗﺖ ﺑﺮای ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺳﻠﻮل ﺑﻪ ﻣﺎ داده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺧﯿﺲ ﺑﻮده ﮐﺮد م ﺑﻪ اﯾﻦ اﻣﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺒﺰ ﺷﻮﻧﺪ. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﻧﻮروز روزی اﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ در روزﻫﺎی ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺖ ﺳﻠﻮل ﺑﺎﺷﺪ. اﻣﺎ آرزوﯾﻤﺎن ﻋﻤﻠﯽ ﻧﺸﺪ. روز ﭘﯿﺶ از ﻋﯿﺪ، ﻣﻬﺘﺎب را از ﺳﻠﻮل ﻣﺎ ﺑﺮدﻧﺪ. او ﺗﺎزه ﺗﻌﺮﯾﻒ داﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺷﺮوع ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻫﺮ ﺳﻪ از اﯾﻦ ﺟﺪاﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ او، دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ را آوردﻧﺪ. ﺳﺎک ﻫﺎﯾﺸﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺎرﭼﻪ دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد از ﺗﺎزه دﺳﺖ ﮔﯿﺮﺷﺪﮔﺎن ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. از اﯾﻦ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﻣ ﯽ دﯾﺪم، ﺧﻮش ﻣﯽ ﺣﺎل ﺑﻮدم. ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از اوﺿﺎع واﺣﻮال ﺑﻨﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺳﺆال ﮐﻨﻢ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ از ﺑﻨﺪ ﮐﺎرﮔﺎه ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮدم را ﺟﻤﻊ وﺟﻮر ﮐﺮدم. ﺑﺎﯾﺪ اﺣﺘﯿﺎط ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﭼﻨﺪروزی از ﺑﻨﺪ دور ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻨﺪ » ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺗﻌﻄﯿﻠﯽ ر ا اﺳﺘﺮاﺣﺘﯽ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﻢ. « آن ﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﺷﻮروﺷﻮﻗﯽ ﺑﺮای ﻋﯿﺪ و ﻣﺮاﺳﻢ ﻧﻮروز ﻧﺸﺎن ﻧﺪادﻧﺪ. وﻗﺘﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﻞ و ﺳﺒﺰی ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ. ﭘﺮواﻧﻪ، ﯾﮑﯽ از آن دو، ﮔﻔﺖ:  در ﺗﺪارک ﮔ » ﻋﯿﺪ ﮐﺎر ﻃﺎﻏﻮﺗﯽ « ﻫﺎﺳﺖ. دﯾﮕﺮی، ﻣﺮﺿﯿﻪ: » ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﻬﯿﺪ در ﺟﻨﮓ، ﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﻋﯿﺪی ﻧﺪارﯾﻢ. ﻣ« ﻮﻗﻊ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﻧﻮ آن دو ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻤﺎز و ﻋﺒﺎدت ﺷﺪﻧﺪ. در ﻓﻀﺎﯾﯽ ﻣﻼل آور و ﺳﺎ ﮐﺖ، ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﯿﻢ. آن ﻫﺎ ﻣﻘﺪاری ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺘﻨﺪ، ﭘﺲ از ﻣﺎه ﻫﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ و ﻣﺤﺮوم از ﺧﻮردن ﻣﻮاد ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺟﺰ ﭼﻨﺪ ﻋﺪد ﻗﻨﺪ روزاﻧﻪ، ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﺎ ﻣﺰه ی ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻨﺪ. ﻓﻀﺎﯾ ﯽ ﮐﻪ آن ﻫﺎ از ﺑﻨﺪ ﮐﺎرﮔﺎه ﺗﺮﺳﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﺗﺄﺛﺮ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد. ﮐﺎرﮔﺎه ﺧﯿﺎﻃﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرﮔﺮان آن زﻧﺎن زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ، از ﻧﯿﻤﻪ ی دوم ﺳﺎل ٦١ داﺋﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ی ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ در ﮐﺎرﮔﺎه ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ در ﯾﮏ ﺟﺎ ﮔﺮد آورده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﯿﺶ ﺗﺮﺷﺎن