Munireh Baradaran - Simple Truth

175 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺎﻧﺪﭘﯿﭽﯽ ﺑﻮد. او در اﺗﺎق ﻗﺪم ﻣﯽ زد، ﯾﮏ ﺑﺎر ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺨﺖ ﻣﻦ آﻣﺪ و ﺑﺎﺻﻤﯿﻤﯿﺖ و ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﹸﺮدی دﻟﯿﻞ ﺑﯿﻤﺎرﯾﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ی ﺷﺪﯾﺪ ﮐ ﺑﯿﻤﺎری » ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪارم ﺗﻨﻬﺎ ﺿﻌﻒ و ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ اﺳﺖ. « ﻣﺮﯾﻢ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮد را ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﮐﻨ ﺎر ﺗﺨﺖ ﻣﻦ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ: » ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ﻣﻦ ﻫﻢ اوﻟﺶ اﯾﻦ ﻃﻮری ﺑﻮدم. « ﺑﺎ زﻫﺮﺧﻨﺪی ﮔﻔﺘﻢ: » ﺑﻪ ﻣﻦ روﺣﯿﻪ ﻣﯽ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ و زﻧﮓ داری ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺗﺸﻨﺞ و ﻟﺮزش ﺑﻪ او دﺳﺖ داد. وﺣﺸﺘﯽ ﺗﺎزه از دروﻧﻢ ﺳﺮ ﺑﺮآورد. وﺣﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ آن روز ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد. ﻧﮑﻨﺪ ﻣﻦ ﻫ ﻢ ﺗﻌﺎدل روﺣﯿﻢ را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ؟ رواﻧﯽ ﯾﺎ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﻮم و...؟ ﻧﻪ! ﭼﻪ وﺣﺸﺖ ﻏﺮﯾﺒﯽ. ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻬﯿﺐ زدم، ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻮی ﺑﺎﺷﻢ. ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺮوﻫﺎﯾﯽ در ﺧﻮدم ﺳﺮاغ دارم ﮐﻪ ﮐﺎرم ﺑﻪ آن ﭘﺮﺳﯿﺪم ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ دﺳﺘﺶ ﺑﺎﻧﺪﭘﯿﭽﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﮔﻔﺖ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن رﯾﺨ ﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﭼﻨﺎن ﺗﺮﺳﯽ ﺑﺮش داﺷﺘﻪ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ دوﯾﺪه و ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﻪ او ﺗﯿﺮاﻧﺪازی ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن زﻧﺪان ﺳﻨﻨﺪج ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ را از دﺳﺘﺶ ﺧﺎرج ﮐﻨﻨﺪ و ﭘﺲ از ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻫﺎی اوﻟﯿﻪ او را ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری اوﯾﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪ از ﺑﻬﺒﻮدی ﺑﻪ ﺳﻨﻨﺪج ﺑﺮﮔﺮدا ﻧﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ  ﺷﺪ. ﺑﯿﻤﺎر دﯾﮕﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ زد. ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻌﺪه اش ﺧﻮن رﯾﺰی ﮐﺮده اﺳﺖ. ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاب، ﻫﺮ ﮐﺴﯽ در ﺗﺨﺖ ﺧﻮد دراز ﮐﺸﯿﺪ. دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد، ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎی ﺧﻔﯿﻔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻧﺎﻣﺶ را ﭘﺮﺳﯿﺪم. ﺧﻮد را آزاده ١ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد. ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﮐﯽ دﺳﺖ » ای؟ ﺪه ﮔﯿﺮ ﺷ « ﯾﮏ»ــ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ. « و ﺑﺎز ﻧﺎﻟﻪ ﯾﯽ ﮐﺮد. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ درد ﻣﯽ ﮐﺸﺪ. ﺳﺎ ﮐﺖ ﺷﺪم. ﺑﻪ زودی ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد. ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ از ﺳﺮوﺻﺪا ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. آزاده اﺳﺘﻔﺮاغ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺮاﺳﺮ ﺷﺐ را ﺑﺎ وﺟﻮد ﻗﺮص ﻫﺎی ﻗﻮی ﺧﻮاب آور ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد، ﻣﺮاﻗﺒﺶ ﺑﻮد. ﺑﺮاﯾﺶ ﺳﻄﻞ آورده ﺑﻮد. ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳ م ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد، ﻧﻤﯽ  ﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﮑﻨﻢ. دﺧﺘﺮی ﮐﻪ زﺧﻢ ﻣﻌﺪه داﺷﺖ ﺑﻪ در ﻣﯽ ﹰ ﭘﺮﺳﺘﺎر آن ﮐﺮده ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﺟﺎ ﺑﻮد، وارد ﺷﺪ. ﻣﺮﯾﻢ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ آن ﻓﻀﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ دادوﺑﯿﺪاد. ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: آﯾﺎ اﯾﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ او را ﺑﻪ اﯾﻦ روز و ﺣﺎل درآورده « ؟اﻧﺪ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺳﺮش داد ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ » دﺧﺎﻟﺖ ﻧﮑﻦ ﺑﺮو ﺳﺮ ﺟﺎی ﺧﻮدت. « ﻣﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺸﻨﺞ و ﻟﺮز اﻣﺎﻧﺶ ﻧﻤﯽ داد، ١ . آزاده ﻃﺒﯿﺐ، ﻣﺠﺎﻫﺪ، اﻋﺪام ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ۶٧. ﺳﭙﺲ از دﺧﺘﺮ ﮐﺮد دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی رﻧﮓ

« دﻫﯽ؟

ﺟﺎ ﻧﮑﺸﺪ.

ﺷﺐ،

ﮐﻮﺑﯿﺪ.