Munireh Baradaran - Simple Truth

178 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده در اﻧﺘﻬﺎ ی ﻫﺮ راه روﯾﯽ، ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﺣﯿﺎط ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﯾﺎ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﭘﺰﺷﮏ و ﯾﺎ ﺑﺮای ﻫﻮاﺧﻮری ﻫﺎی اﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﺴﺎﺣﺖ آن ﭼﯿﺰﮐﯽ ﺑﺰرگ ﺗﺮ از ﯾﮏ ﺳﻠﻮل ﺑﻮد. اﻣﺎ ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻘﻒ ﻧﺪاﺷﺖ و آﺳﻤﺎن را ﻣﯽ ﭘﺲ از آن ﻫﺮ ﭼﻨﺪ روز ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﻫ ﺎ ﺑﭽﻪ و ﻣﺎدرش را ﺑﻪ ﻫﻮاﺧﻮری ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻣﺮﺗﺐ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻮی ﻧﻢ، ﻟﺒﺎس ﻫﺎ و ﮐﻬﻨﻪ ﻫﺎی ﮐﻮدک ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ روزاﻧﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﹺ ﺳﻠﻮل ﺑﺎز ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﺗﺎ ﻫﻮا ﻋﻮض ﺷﺪ، ﮔﺎه در ﺷﻮد. ﻣﺮﯾﻢ، ﭘﺎﺳﺪاری ﮐﻪ ﺗﺎزه آﻣﺪه ﺑﻮد و رﻓﺘﺎری ﻣﻮدب داﺷﺖ، ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ. ﭘﺲ از آن ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿ ﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻮاﺧﻮری ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ. در ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﻣﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ، آﻓﺘﺎب ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ از آن ﻣﯽ ﺗﺎﺑﯿﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮد را از دﯾﻮار ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽ دادﯾﻢ و ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻓﺘﺎب ﻣﯽ ﺳﭙﺮدﯾﻢ. ﯾﺎ ﻗﺪم ﻣﯽ زدﯾﻢ. در ﻫﻮای روﺷﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ی ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ر ا ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ. در ﻫﻤﯿﻦ روزﻫﺎ درﯾﭽﻪ ﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎﻻی دﯾﻮار ﺳﻠﻮل و ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺑﻮد، ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ. اﯾﻦ درﯾﭽﻪ ﻫﺎ، ﮐﻪ از داﺧ ﻞ ﺳﻠﻮل اﻣﮑﺎن ﺑﺎزﮐﺮدن آن ﻧﺒﻮد، ﻏﯿﺮ از ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺗﻮری ﻫﺎی ﻓﺸﺮده ﯾﯽ ﻣﺴﺪود ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﺎزﺷﺪن آن، ﻫﻮای ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. دﯾﮕﺮ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﺮای ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﮐﻼﻓﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ. آﺳﻤﺎن را ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎﻻی ﺳﺮﻣﺎن ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ. ﺷﺒﯽ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻣﺎه را دﯾﺪم. ﻧﻮر آن ﻣﺮا ﺑﯿﺪار ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺷﻌﺮ ﻓﺮوغ را ﺑﺎ ﺧﻮد زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم: دل ﺗﻨﻬﺎی ﺷﺐ ﺧﻮد ﺑﻮد داﺷﺖ در ﺑﻐﺾ ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮕﺶ ﻣﯽ ﺗﺮﮐﯿﺪ. « * * * ﺷﺒﯽ ﻫﺮ ﺳﻪ ی ﻣﺎ را از ﺳﻠﻮل ﺑﯿﺮون آوردﻧﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ در ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﻫﺎی ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. زﻧﺪاﻧﯿﺎن دﯾﮕﺮی را ﻫﻢ از ﺳﻠﻮل ﹰ ﺑﺰرگ ﺑﻮد. ﻣﺎ ﻫﺎ آورده ﺑﻮدﻧﺪ. اﺗﺎق ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻫﻤﮕﯽ دور ﻫﻢ روی زﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺘﻮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﯿ ﻢ. ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ اﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ. ﺳﻌﯿﺪه ی ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد.  ﭘﺎﺳﺪار ﮐﺎﻣﻼ از ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ﮐﻪ در اﺗﺎق ﺑﻮد ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ی اﺣﺴﺎن ﻃﺒﺮی ﭘﺨﺶ ﻣﯽ در رد ﻣﺎﺗﺮﯾﺎﻟﯿﺴﻢ و ﭘﺬﯾﺮش اﯾﺪه آﻟﯿﺴﻢ، ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ روی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺷﻮم. ﺗﻮﺟﻪ ام ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻮد. زﯾﺮﭼﺸﻤﯽ آن ﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم. ...» در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﺎه در ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ ﺷﻌﻠﻪ ﮐﺸﯿﺪ

ﺷﺪ دﯾﺪ.

ﻣﺎه

ﺷﺪ. او