Munireh Baradaran - Simple Truth

179 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ، آن ﻫﺎ را در ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ دﯾﺪه ﺑﻮدم. اﻣﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﭼﻬﺮه  ﻫﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. زﻧﯽ ﮐﻪ از زﯾﺮ ﭼﺎدر ﮔﻞ دارش ﻣﻮﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪش ﺑﯿﺮون زده د ﺑﻮ ﺑﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺧﻨﺪﯾﺪ. داﺋﻢ ﺣﻮاس اش ﺑﻪ ﮐﻮدک ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮا اﺷﺎره و ﺣﺮﮐﺎت ﺧﻨﺪه دار ﺗﻮﺟﻪ ﺑﭽﻪ را ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ. ﻣﻮﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪش ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ﹰ ی ﻧﺴﺒﺘﺎ

ﺟﻮاﻧﺶ ﺗﻨﺎﺳﺒﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﻪ در ﺑﻨﺪ ﺑﺎ او آﺷﻨﺎ ﺷﺪم داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻓﺮدﯾﻦ اﺳﺖ. آن زﻣﺎن ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ ﺳﺎل ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ در اﻧﻔﺮادی ﺑﻮد و آن روز از دﯾﺪن آدم ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﻪ وﯾﮋه ﯾﮏ ﺑﭽﻪ آن ﺳﻦ ﻫﻢ ﻫﻢ وﺳﺎل دﺧﺘﺮ ﺧﻮدش، ﺧﻮش ﺳﻌﯿﺪه ﮐﻮدک را ﮐﻪ دور اﺗﺎق ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺳﺮوﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﻦ و ﻣﺎدرش ﻗﺎدر ﺑﻪ آرام ﮐﺮدﻧﺶ ﻧﺒﻮدﯾﻢ، ﺑﯿﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺎﺳﺪاری ﺳﭙﺮد. ﹺ ﺑﻌﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺎ را ﺑﺮای اداﻣﻪ ﺷﺐ ی ﺷﻨﯿﺪن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﭽﻪ اش ﻧﯿﺎﻣﺪ. اﯾﻦ ﺑﺎر در اﺗﺎق ﭼﻨﺪ ردﯾﻒ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻃﻮری ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ. ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﯿﻢ، دﯾﺪم در ردﯾﻒ اﻧﺘﻬﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﭼﻬﺮه ی آﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻨﺪد. ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﯾﻢ داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺳﻼم ﮐﺮدم. ﺗﺎزه ﭘﺎ ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳ ﻌﯿﺪه در را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮوم ﺑﯿﺮون. ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم. دﯾﺮوﻗﺖ ﺑﻮد. ﺳﻌﯿﺪه ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺮﮐﺎﻧﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ. در راه رو اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ. از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی ، ﮐﻔﺶ دﻣﭙﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﺎ دارد و ﻟﺒﻪ ی ﺷﻠﻮارش را ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﮋاﻣﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺳﺮم داد زد ﮐﻪ » ﺑﺎز ﮐﺎر ﺧﻼف ﮐﺮده ای؟ ﻣﺎت« وﻣﺒﻬﻮت ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم، ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ از ﭼﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. در ﻣﯿﺎﻧﻪ ی دادوﺑﯽ دادﻫﺎﯾﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرش ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺳﻼم و اﺷﺎره ﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ آن دوﺳﺖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ردوﺑﺪل ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. » ﮔﻔﺘﻢ: وﻗﺘﯽ ﯾﮏ آﺷﻨﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻃﺒﯿﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﺳﻼم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، اﻣﺎ ﻣﺎ ﺣﺮف دﯾﮕﺮی ﻧﺰدﯾﻢ. « » ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ اﻋﺘﻤﺎد و ﻟﻄﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻮ اﯾﻦ اﺳﺖ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ اﻣﮑﺎن ﺧﻮدت را ﻣﺤﺪود ﻣﯽ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﻪ آن دوﺳﺖ را در ﺑﻨﺪ دﯾﺪم، ﮔﻔﺖ ﮐﻪ او ﺑﺎﺑﺖ آن ﺷﺐ ﻫﯿﭻ ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. * * * در آن روزﻫ ﺎ، اواﯾﻞ ﺑﻬﺎر ٦٣ ، ﺻﺪای ﻣﺎرش ﻧﻈﺎﻣﯽ از راه روی ﺑﯿﺮوﻧﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ. ﮔﻮﯾﻨﺪه، در ﻻﺑﻪ ﻻی ﻣﺎرش ﻧﻈﺎﻣﯽ، ﺧﺒﺮ ﭘﯿﺶ روی ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ اﯾﺮان را در ﺧﺎک ﻋﺮاق ﻣﯽ داد. ﺻﺪای ﻣﺎرش ﮐﻪ در ﺳﮑﻮت ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﻃﻨﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪی

ﺣﺎل ﺑﻮد.

« ﮐﻨﯽ.

ﻫﺎی