Munireh Baradaran - Simple Truth

185 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﺷﺪم دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰی را ﭘﺎره ﮐﻨﻢ، ﻇﺮﻓﯽ را ﺑﺸﮑﻨﻢ. ﻧﮑﺮدم اﻣﺎ. ﻓﻘﻂ ﻗﻀﯿﻪ را ﺑﺮای ﻧﺎﻫﯿﺪ و ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. درد و ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺑﻮد.  ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮای دوﺳﺘﯽ در زﻧﺪان ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم اﺣﺴﺎس

آن  ﺗﻠﺦ ﹺ ﻣﺮا ﻣﯽ روز ﻓﻬﻤﯿﺪ. ﺗﺎ ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻫﺮ ﺳﻨﺠﺎق ﻗﻔﻠﯽ آن اﺣﺴﺎس در ﻣﻦ زﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ و ﭘﺸﺘﻢ ﺗﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ا ﮔﺮ آن روز ﺧﺸﻢ ام را ﻓﺮ وﻧﻤﯽ ﺧﻮردم، ﺧﻮدم را ﭼﻨﮓ ﻣﯽ زدم ﯾﺎ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﭘﺎره ﻣﯽ ﮐﺮدم، اﯾﻦ اﺣﺴﺎس در ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﮔﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺟﺎی ﺷﺪ و ﺗﺎ ﻣﺎه ﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺳﻨﺠﺎق ﻗﻔﻠﯽ ﺑﺪﻧﻢ ﺗﯿﺮ ﻧﻤﯽ

ﮐﺸﯿﺪ.

اﻣﺎ ﻣﻮﺿﻮع دﯾﮕﺮی ﻫﻢ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ی آن ﹺ ﻣﺎ وﺟﻮد داﺷﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺐ رﻓﺘﻢ و آﺧﺮﯾﻦ ﺷﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪم. در ﻫﻤﯿﻦ اﺛﻨﺎ در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ ﭘﻮﺷﺎ ک ﺑﻪ داﺧﻞ ﭘﺮت ﺷﺪ. ﺑﺮای ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ از ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻮاده ﻟﺒﺎس رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﻣﺎ ﭘﺎی ورﻗﻪ ﯾﯽ را اﻣﻀﺎ ﮐﺮدﯾﻢ. درون ﺑﺴﺘﻪ ی ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻢ ﯾﮏ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﻔﯿﺪ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ دور ﯾﻘﻪ اش ﺗﻮردوزی ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﯾﺎد ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﯽ اﻓﺘﺎدم و دﻟﻢ ﺖ. ﮔﺮﻓ آن ﺷﺐ اﺣﺴﺎس ﻫﺎﯾﻢ ﭘﺮﺗﻨﺎﻗﺾ و رﻧﮓ ﺗﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻫﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ و ﺳﯿﻤﯿﻦ و ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﮐﻮدک را ﮐﻪ ﻣﯽ ﹺ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﻮدک ﹺ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﺮک ﻣﯽ ﺧﻮد ﮐﺮدم، ﻫﻢ درد ﺗﺤﻘﯿﺮی ﮐﻪ از ﻣﺎﺟﺮای ﺳﻨﺠﺎق ﻗﻔﻠﯽ رﯾﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ، اﺣﺴﺎس ﺗﻠﺨﯽ و ﺑﯿﺰاری ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ. و دﺳﺖ آﺧﺮ اﺣﺴﺎس ﺷﺎدی از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و از ﻣﺤﯿﻂ ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺖ ﺳﻠﻮل رﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻣﻌﻨﺎی دﯾﮕﺮ آن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻫﺎی ﻣﻦ ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ.

ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘ ﻢ آن ﯿ ﺷﺐ را ﺟﺸﻦ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ از ﻣﺎﺟﺮای ﺳﻨﺠﺎق ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻠﻮز ﺳﻔﯿﺪ ﺑﺎ ﯾﻘﻪ ی ﺗﻮردوزی را ﭘ ﻮﺷﯿﺪم ﺑﺎ ﯾﮏ ﺷﻠﻮار ﭘﯿﮋاﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻞ ﻫﺎی ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮓ داﺷﺖ. ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯽ رﻧﮓ» ﮔﻔﺖ: ﻫﺎی ﺷﺎد را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ام ﭼﻮن از ﻃﺒﯿﻌﺖ دور ﻫﺴﺘﯽ. « ﺷﻮرﯾﺪه و ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺑﻮدم. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﻮم و از آن ﻓﻀﺎ ﺑﮕﺮﯾﺰم. ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺸﻦ ﻣﺎن را ﻣﯽ آراﺳﺘﯿﻢ. ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﻧﺎن در ﺑﺸﻘﺎب ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و ﻟﯿﻮان ﻫﺎ را از آب ﮔﺮم ﭘﺮ ﮐﺮدﯾﻢ و از ﻗﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. ﻟﯿﻮان ﻫﺎی ﻗﺮﻣﺰ ﭘﻼﺳﺘﯿﮑﯽ را ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ زدﯾﻢ و ﻧﻮﺷﯿﺪﯾﻢ. ﻫﯿﺠﺎن زده ﺑﻮدم و ﺣﺎﻟﺖ آدم ﻣﺴﺖ را داﺷﺘﻢ. ﮔﺎه ﻧﺎﻫﯿﺪ را ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪم و از اﯾﻦ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ا ش ﺷﺪه ﺑﻮدم، ﭘﻮزش ﻣﯽ ﻃﻠﺒﯿﺪم. ﮔﺎه ﺳﯿﻤﯿﻦ را ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ دارم. ﺑﭽﻪ اﻣﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد. ﺣﺘﺎ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ ﺑﺮﻗﺼﻢ اﻣﺎ ﺧﻮد را از اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﺎﺗﻮان دﯾﺪم. ﺑﯽ ﺷﮏ ا ﮔﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮔﺮی در ﮐﺎر ﺑﻮد، آن ﺻﺤﻨﻪ را ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻫﺎی ﻫﯿﺴﺘﺮﯾﮏ ﻣﻦ و ﺑﺎ آن ﻗﯿﺎﻓﻪ ی ﻫﯿﺠﺎن زده، ﺑﺎ آن ﻟﺒﺎس ﻫﺎ و ﻣﻮﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﻪ ر وز ﭘﯿﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ