Munireh Baradaran - Simple Truth

زﻧﺪﮔﯽ دوﺑﺎره در ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻓﺮدای آن روز ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ وﺳﺎﺋﻠﻢ را ﺟﻤﻊ ﮐ ﻨﻢ و ﺑﯿﺮون ﺑﺮو م. ﭼﺎدر ﺳﺮ ﮐﺮدم، ﺑﻨﺪ زدم ﭼﺸﻢ و دوﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪم. واﮐﻨﺪن از ﮐﻮدک ﺳﺨﺖ ﺑﻮد. او ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﺑﻪ اﻣﯿﺪ دﯾﺪاری دﯾﮕﺮ وداع ﮔﻔﺘﯿﻢ و ﺑﯿﺮون آﻣﺪم. از راه رو ٢٠٩ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ٢١٦ رﺳﯿﺪم. در اﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﭼﻬﺎر ﺑﻨﺪ زﻧﺎن وﺟﻮد داﺷﺖ. ﻣﺪﺗﯽ در دﻓﺘﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪم. آن ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪان ﺟﺪﯾﺪ ﻣﺮا ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻫﻢ آن ﺟﺎ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭘﯿﺶ ﺗﺮ در ﮐﺪام زﻧﺪان ﻫﺎ ﺑﻮده ﹺ دﯾﮕﺮ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ام؟ ﭼﺮا ﺑﺎر ﺷﺪه ام؟ و آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﻮرد ﻗﻀﺎوﺗﺸﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺳﺮﻣﻮﺿﻌﯽ » « ﻫﺴﺘﻢ. ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺳﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. وارد ﺑﻨﺪ ﺷﺪم. از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ. ﭼﻨﺪ زﻧﺪاﻧﯽ ﭘﺎی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﺎزه وارد را ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ. در ﻣﯿﺎن آن ﻫﺎ، ﭘﯽ ﭼﻬﺮه ﯾﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدم. اﻣﺎ ﮐﺴﯽ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ. آن ﻫﺎ ﺑﺎ ﮐﻨﺞ ﮐﺎوی ﻣﺮا وراﻧﺪاز ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و اﯾﻦ ﮐﻨﺞ ﮐﺎوی ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز اداﻣﻪ داﺷﺖ. در زﻧﺪان، ﺗﺎزه وارد ﻫﻤﯿﺸﻪ زﯾﺮ ذره ﺑﯿﻦ ﻗﺮار ﻣﯽ ﺮد و ﮔﯿ ﺗﻤﺎم ﺣﺮﮐﺎت و رﻓﺘﺎر و ﺣﺘﺎ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪن ﺳﻨﺠﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﻨﺪ وﺿﻌﯿﺖ و ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺗﺎزه وارد را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺷﺎن ﻣﺪام اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ را ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ: » از ﭼﻪ دﺳﺘﻪ و ﮔﺮوﻫﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ « اﻣﺎ آن روز ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﻨﺞ ﮐﺎوی آن ﺑﯿﺶﻫﺎ ﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺳﺖ. ﺑﻌ ﺪﻫﺎ دوﺳﺘﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﯿ ﮑﻞ ﻻﻏﺮ و ﭼﻬﺮه ی رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ام و ﻣﻮﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه ﭘﺴﺮاﻧﻪ ام ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺄﺛﺮ و دﻟﺴﻮزی آﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻣﺜﻞ آدم ﻫﺎی ﺗﯿﻔﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪم. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﺮا ﺗﯿﻔﻮﺳﯽ » زدﻧﺪ. ﺻﺪا ﻣﯽ « ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﻨﺪ ﭼﻬﺮه ی آﺷﻨﺎ ﯾﺎﻓ ﺘﻢ. ﻣﻬﺘﺎب و زﻫﺮه ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﻠﻮل ﺑﻮدم ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻢ آﻣﺪﻧﺪ. از دﯾﺪن دوﺑﺎره ﻫﺎ ﺧﻮش ی آن در دﻓﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺳﻪ ﺑﺮوم. ﻣﺴﺌﻮل اﺗﺎق ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎدرم را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮد. اﻧﺪازه در اوﯾﻦ دﯾﺪه ﺑﻮدم. اﻣﺎ اﯾﻦ  ی اﺗﺎق ﻫﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﺎر ﺗﻤﯿﺰﺗﺮ و ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﺳﺎ ک ﻫﺎی دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه از ﭘﺎرﭼﻪ، روی ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ روی ﻗﻔﺴﻪ ﻫﺎی ﺑﺎﻻی دﯾﻮار ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺪ . ﭘﯿﺶ از آن ﺳﺎ ک ﻫﺎ ﻧﺎﯾﻠﻮﻧﯽ ﺑﻮد و ﻧﺪ ﺑﯿﺶ ﹺ وﻗﺖ ﺗﺮ ﻫﺎ روی ﺳﺮﻣﺎن ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﻧﺪ . زﯾﺮ ﭘﺎﯾﻪ ی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻫﻢ ﻃﺒﻘﻪ ﯾﯽ ﺑﺮای ﭼﯿﺪن ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎی ﺷﺎﻣﭙﻮ و ﺻﺎﺑﻮن ﺗﻌﺒﯿﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. در ﮔﻮﺷﻪ ی دﺳﺖ راﺳﺖ اﺗﺎق

ﺷﺎدﻣﺎن

او

ﺣﺎل ﺷﺪم.