Munireh Baradaran - Simple Truth

190 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده آﺷﻨﺎﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺎه ﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ در اﻧﻔﺮادی ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﺗﻌﺎدل ا روﺣﯽ ش را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد . ﻣﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ. ﺧﻮدش ﻫﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ او آزاد ﺷﺪه و اﮐﻨﻮن در ﯾﮏ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه رواﻧﯽ ﺑﺴﺘﺮی اﺳﺖ. ﹺ ﺳﯿﻤﺎ اﻋﺪام ﺷﺪه ﺑﻮد و او ﺧﻮاﻫﺮ ﭘﺪر دﯾﮕﺮی ﻫﻢ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﺳﯿﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺮش را ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮ ده ﺑﻮد و از آن دوره ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﺪاﺷﺖ، ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ از ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺖ از ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و از ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ او ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﯾﮏ روز در ﺻﻒ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﯾﮏ ﭼﻬﺮه

ی آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﻣﻨﯿﮋه ﺑﻮد ﮐﻪ در روزﻫﺎی اول دﺳﺖ ﮔﯿﺮی در ﮐﻤﯿﺘﻪ ی ﻋﺸﺮت آﺑﺎد ﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﯽ ﺑﻮدﯾﻢ. وزﻫﺎ رآن ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ و ﺷﺠﺎﻋﺖ او ﭼﺸﻢ ﮔﯿﺮ ﺑﻮد. اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺮﺧﻼف ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﻬﺮه اش ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ ﻫﻢ ﺳﻼم ﮐﺮدﯾﻢ. او ﻣﺎﺟﺮاﯾﺶ را ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐ ﺮد. از زﻧﺪان ﮐﻤﯿﺘﻪ آزاد ﺷﺪه اﻣﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ی ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر او را ﺑﻪ اوﯾﻦ آورده و ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺟﺮای ﺣﮑﻢ اﻋﺪام ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﭘﺲ از آن ﺗﻮاب و ﺑﻪ ده ﺳﺎل ﺣﺒﺲ ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺗﻠﺦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ دﺳﺖ ا ﮔﯿﺮی ش ﻟﻄﻒ ﺧﺪا ﺑﻮده ﺗﺎ ﺑﺎ آﺷﻨﺎ و « ﺣﻘﺎﯾﻖ » ﻣﺴﻠﻤﺎن واﻗﻌﯽ ﺷﻮد. ﮔﻔﺖ: » ﹺ دﺳﺖ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﻪ روزﻫﺎی اول ﮔﯿﺮی اﻋﺪاﻣﻢ

ﻧﮑﺮدﻧﺪ، وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻨﺎﻓﻖ از اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻣﯽ « ﻢ. رﻓﺘ دﯾﮕﺮ ﺷﺎداﺑﯽ و ﺷﻮر ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻧﺪاﺷﺖ. ﭼﻬﺮه ی زﯾﺒﺎﯾﺶ را اﻧﺪوه ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ و ﮐﯿﻨﻪ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﺑﺴﯿﺎر اﻃﻼﻋﺎت داده و ﺑﺎ ﺑﺎزﺟﻮﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﺎری ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﯿﺶ ﹺ اوﻗﺎت او را در ﮔﻮﺷﻪ ﺗﺮ ، رو راه در اﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﺑﺎﻻی ﺳﺮش ﻗﺮار داﺷﺖ، ﻣﯽ دﯾﺪم. از اﯾﻦ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﻧﻮﺣﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ ﯾﺎ اﺳﺎﻣﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ، ﻣﻼﻗﺎت ﯾﺎ ﺑﻬﺪاری ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ. ﻣﻨﯿﮋه در ﻫﻤﺎن ﮔﻮﺷﻪ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ دو ﻃﺮف راه رو ﻧﻈﺎرت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ، آﻧﺠﺎ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺪ . اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ دﯾﺪم اﻏﻠﺐ ﻣﺎت ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ و ﮔﺎه ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﮐﻪ آدﻣﯽ دﯾ ﮕﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ی اﺗﺎق ٢ ﺑﻮد و زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺣﺘﺎ اﺣﺘﺮام ﺧﺎﻧﻢ ﺟﺎاﻓﺘﺎده ﻣﻌﻠﻢ او ﺑﻮد ﻧﮕﺎه  ﯾﯽ را ﻫﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﻧﻤﯽ داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺪدﻫﻨﯽ ﻣﯽ ﺑﺎرﻫﺎ از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم آﯾﺎ در ﻗﺎﻟﺐ ﮐﻨﻮﻧﯽ ا ش راﺿﯽ اﺳﺖ؟ ا ﮔﺮ روزی آزاد ﺷﻮد، از ﮐﺮده اش ﭘﺸﯿﻤﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟ ﹺ ﺑﻨﺪ، ﭼﺸﻤﻪ دﺧﺘﺮﺑﭽﻪ ﹺ ﮐﻮدﮐﺎن در ﻣﯿﺎن ﺑﯿﺶ ﺳﺎﻟﻪ ی ﯾﮏ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﺮا ﻣﺠﺬوب ﺧﻮد ﮐﺮده ﺑﻮد. ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺒﺰ و ﺷﻔﺎﻓﺶ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ ﯾﯽ زﻻل ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ. در آدم ﻣﯿﻞ در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺶ را ﺑﺮﻣﯽ اﻧﮕﯿﺨﺖ. اﻣﺎ ﺑﺮ ﭘﯿﺶ ﺑﻨﺪ ﻟﺒﺎس اش دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد » ﻣﺮا ﻧﺒﻮﺳﯿﺪ. ﺑﻪ« راﺳﺘﯽ ﻫﻢ ا ﮔﺮ ﻗﺮار ﻣﯽ ﺷﺪ ﻫﺮ روز ٢٥٠ ﻧﻔﺮ

ﮐﺮد.