Munireh Baradaran - Simple Truth

191 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر ﮔﻮﻧﻪ

ﹺ ﮔﻠﺶ را ﺑﺒﻮﺳﻨﺪ، ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴﻤﯽ و روﺣﯿﺶ ﺑﻪ ی ﭼﻮن ﺑﺮگ

ﺧﻄﺮ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد. روزی در ﮔﻮﺷﻪ ی راه رو آرام ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﯾﮏ ﮐﺘﺮی ﺑﺎزی ﻣﯽ

ﹺ ﮐﺘﺮی ﮐﺮد. در را ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺖ و دوﺑﺎره ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴ ﺘﻢ و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺶ ﺷﻮ ﻧﮕﺎه م ﻓﻘﻂ اش ﻣﯽ ﹺ ﮐﺮدم. ﻣﺎدرش در ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﻣﻮاﻇﺒﺶ ﺑﻮد. ﻣﺎدر

ﭼﺸﻤﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻣﺎه اول ﺣﺎﻣﻠﮕﯽ ا ش ﺑﻮد. او را ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و او اﻣﯿﺪ ﺑﻪ زﻧﺪه ﯾﺎ ﺳﺎﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪن ﺑﭽﻪ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻧﯿﺮوی ﺟﻮاﻧﯽ و ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻪ ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ در ﺷﮑﻢ ﻣﯽ ﭘﺮوراﻧﺪ، ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺧﺒﺮ اﻋﺪام ﺷﻮﻫﺮش را در زﻧﺪان ﺑﻪ او داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻮد و ﻓﺸﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ اﯾﻦ ﹺ دردﻧﺎک را ﺑﻪ ﺑﻬﺎی ﮔﺰاﻓﯽ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽ ﺧﺒﺮ ﮐﺮد. ﻫﻤﻮاره ﻏﻤﯽ ژرف ﺑﺮ ﻧﮕﺎه و ﭼﻬﺮه ی ﺟﻮاﻧﺶ ﺳﺎﯾﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ اﻋﺪام ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻮدﮐﺶ اﺟﺮای آن را ﺑﻪ ﺗﺄﺧﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﺮط ﺧﻼﺻﯽ ا ش از اﻋﺪام اﻧﺠﺎم ﯾﮏ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ و اﺑﺮاز ﻧﺪاﻣﺖ ﺑﻮد. اﻣﺎ او ﺑﻪ آن ﺗﻦ ﻧﺪاده ﺑﻮد. در آن روزﻫﺎ او از ﻣﻌﺪود زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در آن ﺑﻨﺪ ﻧﻤﺎز ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ و ﺗﻮاب ﻫﺎ ﺑﻪ او ﮐﯿﻨﻪ داﺷﺘﻨﺪ و او را ﺑﺎﯾﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و رواﺑﻄﺶ را ﺑﺎ دﯾﮕﺮان زﯾﺮ ﻧﻈﺮ دا ﺷﺘﻨﺪ. اﻣﺎ او در ﻣﯿﺎن زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ از اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد. دوﺳﺘﺎﻧﺶ اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ او ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﺧﻮدش ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ را ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ داد. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻓﺸﺎری ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ زودﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ در ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﺎم ﺧﺎﻟ ﯽ ﺑﻮد، ﻟﺒﺎس ﻫﺎ و ﮐﻬﻨﻪ ﻫﺎی ﭼﺸﻤﻪ را ﺑﺸﻮﯾﺪ. در اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﺸﻤﻪ ﻫﻨﻮز در ﺧﻮاب ﺑﻮد. ﺣﻤﺎم ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮف ﻫﺎ و ﻟﺒﺎس ﻫﺎ ﻫﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺗﻤﺎم روز ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد. ﻣﺎدر ﭼﺸﻤﻪ ﺑﻪ «ﮐﺎﻓﺮ » ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻮدﻧﺶ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد. آب دﺳﺖ ﻫﺎ و ﻟﺒﺎس اش ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﮑﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. دﺳﺖ ﺧﯿﺲ او ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن » « ﻣﯽ او اﺻﺮار داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ او  ﺧﻮرد و ﻏﯿﺮه. دوﺳﺘﺎﻧﺶ از ﺟﻤﻠﻪ ﯾﮏ دوﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ را در ﮐﺎرﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ. اﻣﺎ او ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ رﺿﺎﯾﺖ داده ﺑﻮد ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎر دارد، از دﺧﺘﺮش ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ.

ﭼﻨﺪﺑﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮم. ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﻘﺎوم و ﻣ ﺴﺘﻘﻞ او در ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺣﺲ اﺣﺘﺮام ﺑﺮﻣﯽ اﻧﮕﯿﺨﺖ. او ﻣﺮزﻫﺎی ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺎ ﻧﮕﺎه اش ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش زد ﮐﺮد. ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺗﻔﺎﻫﻢ و ﺳﻼﻣﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ: ﺗﻮ را ﻣﯽ » ﻓﻬﻤﻢ. « ﻫﺮ دو ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ و ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ داﺷﺘﯿﻢ. اﻣﺎ ﭼﺮا ﭼﺸﻤﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐ ﻪ در ﻣﺮز ﯾﮏ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻮد، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ؟ ﻣﮕﺮ او ﭼﻪ ﻗﺪر ﺟﻬﺎن را دﯾﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﭼﺸ ﻤﺎن