Munireh Baradaran - Simple Truth

19 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ آن ﺟﺎ ﺑﺮای ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﭘﯿﻐﺎم ﺑﮕﺬارﯾﻢ. ﯾﮏ ﺑﺎر در ﻧﻮﺑﺖ دﺳﺖ  ﺷﻮﯾﯽ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎن را ه رو را ﺗﺮک ﮐﺮده ﺑﻮد، از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﺎﻣﻪ را داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﺑﺮادرم اﻧﺪاﺧﺘﻢ. در ﻧﻮﺑﺖ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﻌﺪی در ﻫﻤﺎن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﺎﻏﺬ زرورق را ﯾﺎﻓﺘﻢ. ﻧﺎﻣﻪ ی ﺑﺮادرم ﺑﻮد. ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: » ﻣﺪرﮐﯽ از ﻣﺎ ﻧﺪارﻧﺪ، اﻣﺎ وﺿﻊ ﻣﻦ ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ. ﺗﻮ و ﻧﺮﮔﺲ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ وﺿ ﻌﺘﺎن را از ﻣﻦ ﺟﺪا ﮐﻨﯿﺪ. ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺗﻮ آزاد ﺷﻮی. و... « ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد در اﯾﻦ ﺻﻮرت وﺻﯿﺘﺶ را ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪن اﺗﻮﻣﻮﺑﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽ ﺷﺪ، ﹰ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ. ﺿﻤﻨﺎ ﺧﻮاﺳ ﺘﻪ ﺑﻮد ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻤﺎﺳﺶ را ﺑﺎ ﻧﺮﮔﺲ ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎزم.

ﻧﺎﻣﻪ را ﭼﻨﺪ روزی ﺣﻔﻆ ﮐﺮدم. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ آن را ﻧﮕﻪ دارم اﻣﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻄﺮﻧﺎک اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ آن را از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد. ﺑﺎ ﻧﺮﮔﺲ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻣﺤﻞ ﻗﺮار را ﺑﻪ اﻃﻼع او ﻧﯿﺰ رﺳﺎﻧﺪم. اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای ﺗﻤﺎس ﻣﯿﺎن آن ﻫﺎ ﭘﯿﺶ آﯾﺪ، ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﯾﻢ. ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻧﺮﮔﺲ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺴﻦ آﻗ ﺎ ﯾﮏ ﺑﺎر اﻣﮑﺎن ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺮادرم را ﺑﺎ ﻧﺮﮔﺲ ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﺮده و ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﻫﺎ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻮﯾﻨﺪ. ﻧﺮﮔﺲ ﻧﯿﺰ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺟﺰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺖ. ه روز، ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ ﻣﺮا از ﺳﻠﻮل ﺑﯿﺮون آوردﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻧﺘﻘﺎﻟﯽ  ﺑﻌﺪ از د ﻫﺴﺘﯽ. از ﻣﻨﯿﮋه ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم، ﺑﻪ اﻣﯿﺪ دﯾﺪار ی دﯾﮕﺮ )اﻣﺎ ای ﮐﺎش ﭼﻨﯿﻦ اﻣﯿﺪی ﻧﻤﯽ داﺷﺘﻢ. ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ، او را در زﻧﺪان دﯾﺪ م، اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر او ﮐﺴﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻮد و رﺿﺎﯾﺘﺶ در آزار دﯾﮕﺮ زﻧﺪاﻧﯿﺎن. او ﯾﮏ ﺗﻮاب ﺷﺪه ﺑﻮد.( ﺑﻌﺪ از اﻧ ﮕﺸﺖ ﻧﮕﺎری و ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﮑﺲ، ﻣﺮا ﺳﻮار ﮐﺎﻣﯿﻮﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﯾﮏ اﺗﺎﻗﮏ ﻗﺮار داﺷﺖ. در اﺗﺎﻗﮏ ﭼﻨ ﺪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﺮد و دو زﻧﺪاﻧﯽ زن دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ و دﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. در ﺑﯿﻦ آن ﻫﺎ ﺑﺮادرم و ﻧﺮﮔﺲ را ﺗﺸﺨﯿﺺ دادم. اﻣﺎ ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪ دﯾﮕﺮم ﻧﺒﻮد. ﭘﺲ او آزاد ﻣﯽ ﺷﺪ. از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﯿﺎﻟﻢ آﺳﻮده ﺷﺪ. دﺳﺖ ﻫﺎی ﻣﺮا ﻧﯿﺰ ﺑﺴﺘﻨﺪ. دو ﻧﮕﻬﺒﺎن در دو ﻃﺮف اﺗﺎﻗﮏ، ﻣﺴﻠﺴﻞ ﻃﺮف ﻣﺎ ﻧﺸ ﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﹺ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، و ﺻﺪای ﺣﺴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻨﻮز در ﹺ آﻗﺎ از ﺑﯿﺮون ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ: » ﭼﺮا اﯾﺴﺘﺎده اﯾﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎ، اﯾﻦ ﻫﺎ ﻫﻢ آدم ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻣﮕﺮ آدم ﻧﺪﯾﺪه اﯾﺪ. « ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎ، ﻋﺪه ﯾﯽ ﺳﺮﺑﺎز ﭘﺎدﮔﺎن ﮐﻨﺞ ﮐﺎ و ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺲ از ﭘﯿﻤﻮدن ﻣﺴﯿﺮ ﹰ زﯾﺎدی ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ﻧﺴﺒﺘﺎ . ﻣﺎ را ﭘﯿﺎده ﮐﺮدﻧﺪ و دﺳﺘﻮر دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻒ ﺷﻮﯾﻢ و ﭘﺸﺖ ﻫﻢ را ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. ﻣﻦ از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده، ﭘﺸﺖ ﺑﺮادرم اﯾﺴﺘﺎدم و ﭘﻮﻟﯿﻮرش را ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﭘﻮﻟﯿﻮر ﺳﺒﺰ ﭘﺸﻤﯽ ا ش ﺑﺮاﯾﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد. در ﻣﺴﯿﺮ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺎ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ﯾﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زدﯾﻢ. او ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻮف ﻣﯽ

ﺧﺒﺮﭼﯿﻦ

ﺷﺎن را ﺑﻪ

ﮐﺎﻣﯿﻮن

ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮد و ﻓﺮﯾﺒﺸﺎن را ﻧﺨﻮرد. ﺑﻪ او اﻃﻤﯿﻨﺎن دادم ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﹰ . ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﯾﻘﯿﻨﺎ اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﺶ را ﻣﯽ ﺷﻨﻮم. ﭘﺲ دﻟﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس

زﻧﻨﺪ