Munireh Baradaran - Simple Truth

204 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. او ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ. اﻣﺎ ﺑﯿﺶ ﹺ دوﺳﺘﺎن دﯾﮕﺮﻣﺎن را ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﺮ ﻧﺎﻫﺎر را در ﻓﻀﺎﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻏﻢ ﺑﺎر در اﺗﺎق ﺧﻮردﯾﻢ. از ﭼﻬﻞ وﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ اﺗﺎق ﻣﺎ ﺗﺮ ﮐﻢ از ﻧﯿﻤﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ی اﺗﺎق و ﻣﺮﺿﯿﻪ و دارودﺳﺘﻪ اش ﺷﺎدی ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و از ﮔﻮﺷﻪ ی ﭼﺸﻢ ﻣﺎ را ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪﻧﺪ و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﯽ ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ اﻋﻼم ﺷﺪ ﻣﺎ ﻫﻢ وﺳﺎﺋﻠﻤﺎن را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ. ﺧﻮش ﺣﺎل ﺷﺪم. ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ دﯾﮕﺮی در ﻫﻤﺎن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣ ﺷﻮﯾﻢ. ﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ در راه رو اﺻﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ و ﭼﺎدر ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. داﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎر ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ. ﻫﻤﺎن ﺑﻨﺪ ٢٤٠ ﮐﻪ ﺳﺎﺑﻖ در آن ﺟﺎ ﺑﻮدم. ﺗﻨﻬﺎ آرزوﯾﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد

ﮐﺮدﻧﺪ.

ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻠﯽ ﯾﮏ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ. اﯾﻦ را ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻌﺪادی از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻟﯿﺴﺖ ﺳﯿﺎه را ﺑﻪ ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﻓﺮﺳﺘﺎده اﻧﺪ و ﺗﻌﺪادی ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺷﺎن ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﯾﮏ اﺗﺎق و ﺑﻪ ﻫﺎی درﺑﺴﺘﻪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ رﺳﯿﺪ. ﻣﺮا ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎر ﺑﺮدﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻢ رﺣﯿﻤﯽ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ را ﻣﯽ ﹺ ﺑﺎﻻ، اﺗﺎق ﭼﻬﺎر ﻓﺮﺳﺘﺎد. از ﺳﺎﺑﻖ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻨﺪ داﻧﺴﺘﻢ اﺗﺎق ﻫﺎی ﭼﻬﺎر و ﺷﺶ ﻣﺨﺼﻮص زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﭼﭗ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق دوﯾﺪم. ﻧﯿﺎز

ﺷﺪﯾﺪی ﺑﻪ ﺗﻮاﻟﺖ رﻓﺘﻦ داﺷﺘﻢ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ در راه رو ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺮا ﮐﻨﺞ ﮐﺎواﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﭼﻬﺮه ی آﺷﻨﺎ ﻫﻢ دﯾﺪم ﺳﻼم ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺷﺘﺎب ﺑﻪ ﻃﺮف دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ دوﯾﺪم. ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﭘﯿﭻ راه رو، ﺟﻠﻮی دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم وﺳﺎﺋﻠﻢ را زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وارد دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺷﺪم. ﺑﺮﺧﻼف ﺳﺎﺑﻖ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺻﻔﯽ ﺟﻠﻮی دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﻧﺒﻮد. ﺑﯿﺮون ﮐﻪ آﻣﺪم ﯾﮏ راﺳﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق ﭼﻬﺎر رﻓﺘﻢ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ از ﻗﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻢ آﻣﺪﻧﺪ. ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﺑﻮﺳﯿﺪﯾﻢ. از دﯾﺪن ﻣﻦ ﯾﮑﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ اﻋﺪام ﺷﺪه ام. ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯽ» ﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐ ﻪ زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻢ. « اﺗﺎق ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﺑﻖ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. دورﺗﺎدور اﺗﺎق ﭘﺘﻮﻫﺎ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﭼﯿﺪه و ﭘﺘﻮی ﺗﻤﯿﺰی ﻫﻢ روی آن ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد. روی ﯾﮑﯽ از ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ وارد ﺧﺎﻧﻪ ام ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ، اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ داﺷﺘﻢ. ﺧﻮش ﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻨﺞ ﮐﺎوی ﻧﮑﺮد. ﺑﻪ زﻣﺎن ﺑﺎ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﻫﺎی ﯾﮏ آﺷﻨﺎ دﯾﮕﺮ ﺷﺪﯾﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دو ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. دﯾﮕﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ از ﺳﺮ و ﮐﻮل ﻫﻢ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ. ﺗﻮﺟﻪ ام ﺑﻪ ﭼﻨﺪ زن ﻣﺴﻦ ﺟﻠﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ردﯾﻒ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﺮووﺿﻊ ﺷﺎن اﻧﺪﮐﯽ ﺑﺎ ﻣﺎدرﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﮐﻪ در زﻧﺪان دﯾ ﺪه ﺑﻮدم، ﺗﻔﺎوت داﺷﺖ. ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﻬﺎم در زﻧﺪان ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻨﺪ زن ﺟﻮان ﻫﻢ در ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﯾﮑﯽ از ﻫﻢ ﺑﻨﺪی ﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ام ﺧﺒﺮ اﻋﺪام ﻣﺮا داده ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﯽ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﻢ آﻣﺪ. ﭼﻮن ﮔﻠﯽ ﭘﮋﻣﺮده ﺑﻮد. در ﭼﻬﺮه و ﻧﮕﺎه اش ﭼﯿﺰی ﺗﻐﯿﯿﺮ

ﻣﺮور

ﺷﺪ.