Munireh Baradaran - Simple Truth

209 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺮﻣﯽ اﻧﮕﯿﺨﺖ.

ﭼﻨﺪﺑﺎر ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. در ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻃﻨﺰ ﻫﻤﻪ ی ﺣﻘﺎﯾﻖ را ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ از ﺣﻘﻮق ﮐﺎرﻣﻨﺪی درآﻣﺪی ﻧﺪاری ﻣﺴﺘﮑﺒﺮ » « ﻫﺴﺘﯽ و ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ » ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ « اﺳﺖ و ﺣﻖ دارد ﺗﻮ را ﺑﯿﺮون ﮐﻨ ﹺ ﺪ، ﭼﻮن اﯾﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ » ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﯿﻦ « اﺳﺖ ﻋﻠﯿﻪ » ﻣﺴﺘﮑﺒﺮﯾﻦ .« در ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ اش ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺧﻮرده ﺑﻮد، ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﺰ ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﻨﻮﯾﺲ. ﺑﺎر دوم در ﻧﺎﻣﻪ اش ﻧﻮﺷﺖ: » ﺳﻼم، ﺣﺎل ﺗﺎن ﭼﻪ ﻃﻮر اﺳﺖ. ﭼﻮن ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﻏﯿﺮ از ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﻨﻮﯾﺴﻢ، ﻧﺎﻣﻪ را ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ. اﻟﺒﺘﻪ « اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺧﻮرد. ﻣﺎدر ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﺎل وﻧﯿﻢ ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد. و ﺑﻪ زودی ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺘﺶ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭘﺴﺮی ﻧﻮﺟﻮان داﺷﺖ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﯽ رﻓﺖ و او را ﻣﯽ دﯾﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﻣﯿﺪ ﻣﻦ دارد ﺷﯿﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﯽ ﻣﺎدر در ﻣﺮزﺑﻨﺪی ﻫﺎ و ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎ و ﺿﺎﺑﻄﻪ ﻫﺎی ﻣﻮﺟﻮد در رواﺑﻂ زﻧﺪان روش ﺧﺎص ﺧﻮد را داﺷﺖ. ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﮔﺮوه ﺑﻨﺪی ﻫﺎ رﻓﺘﺎری دوﺳﺘﺎﻧﻪ و ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ داﺷﺖ. ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ او ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺘﺮام ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺎ و ﺳﻮزی دل ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﻋﺸﻖ ﻣﺎدری را ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ی ﻏﺬا ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ او را ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺎﻣﺎنﻣ» « ﺻﺪا زد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﺮخ ﺷﺪ. ﻣﺎدر » ﮔﻔﺖ: زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺧﻄﺎﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در زﻧﺪان ﻣﯽ ﺷﻨﻮم. ﺧﻮش ﺣﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ را در ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ. « ﻣﺎدر، ﻫﻢ ﻏﺮور داﺷﺖ و ﻫﻢ ﻟﺞ ﺑﺎز ﺑﻮد. دوﺳﺘﺎن ﻧﺰدﯾﮏ اش ﺑﺎرﻫﺎ از او ﺧﻮاﻫﺶ و ﺗﻤﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺸﻮﯾﻨﺪ ﭼﻮن ﻫﻤﯿﺸﻪ از درد اﺳﺘﺨﻮان ﻧﺞ ﻣﯽ ر ﺑﺮد. ﻣﺎدر اﻣﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﻦ ﻧﻤﯽ داد. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﯿﺪ ﺑﯿﻤﺎرﯾﺶ را ﮐﻢ اﻫﻤﯿﺖ ﺟﻠﻮه دﻫﺪ ﯾﺎ ﺣﺘﺎ آن را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ. ﺑﯿﻤﺎری ﮐﻮﻟﯿﺖ ﻫﻢ داﺷﺖ و ﺑﯿﺶ ﺗﺮ وﻗﺖ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻏﺬای زﻧﺪان را ﺑﺨﻮرد. ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ اﻧﺪک ﮔﻮﺷﺖ ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ﺑﺮای او ﺑﮕﺬارﯾﻢ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ * * * ﮔﺮﭼﻪ از ﻧﻈﺮ روﺣﯽ وﺿﻌﻢ ﺑﻬﺘﺮ و ﺧﻮدم آرام ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم. اﻣﺎ وﺿﻊ ﺟﺴﻤﯽ ام ﺑﻬﺒﻮد ﻧﻤﯽ ﯾﺎﻓﺖ. ﻣﺮﺗﺐ دﭼﺎر ﻟﺮز ﻣﯽ ﺷﺪم و ﺑﯿﺶ ﺗﺮ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺳﺮدرد ﻫﻢ داﺷﺘﻢ. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﺮدردﻫﺎ از ﻧﻮع ﻣﯿﮕﺮن، ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از آن ﻫﻢ داﺷﺘﻢ، ﻧﯿﺴﺖ. ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ از ﺧﻮاب ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم، اﺣﺴﺎس ﺿﻌﻒ ﺷﺪﯾﺪی ﮐﺮدم و ﻟﺮز ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﮐﻪ ﺗﮑﻪ ی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﭘﻨﯿﺮ ﺑﻮد و ﻧﺎن و ﻧﺼﻒ ﻟﯿﻮان ﭼﺎی ﺧﻮردم و

ﺷﻮد.

ﮐﺮد.