Munireh Baradaran - Simple Truth

210 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده روی ﯾﮑﯽ از ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻫﺎ دراز ﮐﺸﯿﺪم. ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون آﻣﺪم. ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ داﺷﺘﻢ و در راه ﺑﯽ ﻫﻮش ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪم ﺧﻮدم را روی زﻣﯿﻦ راه رو دﯾﺪم و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﻬﺮه ﻫﺎی ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﺳﺮم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ دور ﺳﺮم ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ. ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺮاﯾﻢ آب و ﻗﻨﺪ آورد. ﺑﻪ ﮐﻤﮏ دﯾﮕﺮان ﭼﻨﺪ ﺟﺮﻋﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪم. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﯽ ﮔﺬﺷﺖ، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ رﻓﺘﻢ. ﺑﺎر دﯾﮕ ﺑﯽ ﺮ ﻫﻮش ﺷﺪم. و اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪم ﺧﻮد را در اﺗﺎق دﯾﺪم. ﭘﺘﻮﯾﯽ روﯾ ﻢ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﺑﯽ ﻫﻮﺷﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ. ﺑﺎ ﺗﮑﺎن ﻫﺎﯾﯽ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺷﻬﯿﻦ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻇﺮﻓﯽ در دﺳﺖ ﺷﻬﯿﻦ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﻣﻌﺠﻮن » ﮔﻔﺖ اﺳﺖ « ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮری. ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم اﺗﺎق ﻧﯿﻤﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد. ﺳﺎﻋﺖ را ﭘﺮﺳﯿﺪم . ﺣﻮاﻟﯽ ﻏﺮوب ﺑﻮد. ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺪت ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﺎﺷﻢ. ﯾﺎرای ﺗﮑﺎن ﺧﻮردن ﻧﺪاﺷﺘﻢ. دوﺳﺘﺎﻧﻢ اﺻﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺨﻮرم. ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﭼﻨﺪ ﻗﺎﺷﻖ از ﻣﻌﺠﻮن » « آن دﻟﻢ را زد.  را ﺧﻮردم. ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻣﻌﺠﻮن » « ﻣﺨﻠﻮﻃﯽ ﺑﻮد از ﹺ ﺧﺸﮏ و ﻗﻨﺪ و ﮔﺎه ﺷﯿﺮ ﺧﺸﮏ، ا ﮔﺮ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺧﺮﻣﺎ، اﻧﺠﯿﺮ ﻣﺨﻠﻮط را ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﭼﺎی ﯾﺎ آب ﮔﺮم ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪﻧﺪ. ﭼﯿﺰی ﻣﻘﻮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﻫﺎ اﻧﺮژی ﻣﯽ ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﯿﺪی ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯽ» داﻧﻢ ﭼﻪ ام ﺷﺪه؟ ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ راه ﺑﺮوم؟ دﻟﻢ « ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ. دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﯿﻨﻢ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﺗﺸﻮﯾﻖ ام ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺠﻮن » « را ﺑﺨﻮرم. ﭘﺰﺷﮏ اﺗﺎق ﮔﻔﺖ اﺳﻤ ﻢ را ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮل دارو داده ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اورژاﻧﺲ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ. از ﻣﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ آﯾﺎ ﺳﺎﺑﻘﻪ ی ﺑﯿﻤﺎری ﺻﺮع ﯾﺎ ﺣﻤﻠﻪ ی ﻣﻐﺰی داﺷﺘﻪ ام. ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ: » ﻧﻪ! ﻣﻦ ﻣﺮﯾﺾ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﻓﻘﻂ ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﻢ آﻣﺪه. « ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ رﻧﮓ ﭼﻬﺮه ام آن ﻗﺪر ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ وﺣﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮ دﻧﺪ. ﺷﺮاره ﺣﺘﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻟﮕﻦ ﺑﯿﺎوردﻧﺪ ﯾﺎ روی دﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺒﺮﻧﺪ، اﻣﺎ از ﺗﺼﻮر آن وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ زودی ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﭼﻨﺪ ﻗﺎﺷﻘﯽ از ﻣﻌﺠﻮن » « ﺧﻮردم. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻋﻀﻼﺗﻢ دوﺑﺎره ﺟﺎن ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺠﻮﯾﺰ ﮐﺮد. ﻗﺮص ﻫﺎی آﻫﻦ را ﺗﺎ ﻣﺎه ﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮردم و ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ. ﻫﻮاﺧﻮری ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ اﻣﺎ، ﺑﻌﺪ از اﻋﺘﺮاض ﻫﺎی زﯾﺎد، ﺑﺎﻻﺧﺮه اﺟﺎزه دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﺷﺴﺘﻪ را در ﺣﯿﺎط ﭘﻬﻦ ﮐﻨﯿﻢ. روزی ﯾﮏ ﺑﺎر ﯾﮏ ﻧﻔﺮ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد دﻓﺘﺮ، ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﺷﺴﺘﻪ را ﺑﯿﺮون ﻣﯽ ﺑﺮد و روی ﻃﻨﺎب ﺣﯿﺎط ﭘﻬﻦ ﻣﯽ ﹺ اﺗﺎق ﻣﺎ و ﺷﺶ از ﻃﻨﺎب ﺑﻘﯿﻪ ﺟﺪا ﺑﻮد. ﮐﺮد. اﻟﺒﺘﻪ ﻃﻨﺎب ﻓﺮدای آن روز ﻣ ﺧﻮن  م  ﺮ  ﺮا ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﺑﺮدﻧﺪ. دﮐﺘﺮ ﺑﺮاﯾﻢ ﭼﻨﺪ ﺳ ﺳﺎز و ﻗﺮص آﻫﻦ

ﺷﺪ.

داد.

ﭘﺎﯾﯿﻦ

ﺷﻮم.