Munireh Baradaran - Simple Truth

212 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ دادﮔﺎه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﻃﭙﺶ ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ . ﺑﻪ ﺧﻮدم دﻟﺪاری ﻣﯽ دادم ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﺬ رد. و ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ زودﺗﺮ از اﻧﺘﻈﺎرش ﺧﻼص ﺷﻮم. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﺮد ﭘﺎﺳﺪار ﻣﺴﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ او را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯿﻢ و زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﺑﺮای ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﻣﯽ ﺑﺮد، ﺳﺮ رﺳﯿﺪ. ﻫﻤﮕﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﯿﻢ و از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﻌﺪ از ﻃﯽ ﻣ ﺴﯿﺮی ﺳﺮاﺷﯿﺐ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺮﮐﺰی ﺷﺪﯾﻢ. اﺗﺎق ﻫﺎی دادﮔﺎه در ﻃﺒﻘﻪ ی ﺳﻮم ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮدم از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﺮوم و در ﻃﺒﻘﻪ ی ﺳﻮم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ. در راه روی دادﮔﺎه ﻫﻢ ﺣﺪود دوﺳﺎﻋﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻮﺑﺘﻢ رﺳﯿﺪ. ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﺑﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ م را ﺑﺮدارم. ﺣﺎ ﮐﻢ ﺷﺮع، ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﺒﺸﺮی ﺑﻮد، ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺮد دﯾﮕﺮی، ﮐﻪ آﺧﻮﻧﺪ ﻧﺒﻮد، ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ دﯾﮕﺮی. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻣﻘﺎﻣﯽ دارد. ﺣﺎ ﮐﻢ ﺷﺮع اول ﻧﺎم و ﻣﺸﺨﺼﺎت ﻣﺮا ﭘﺮﺳﯿﺪ و ﭘﺲ از آن ﮐﯿﻔﺮﺧﻮاﺳﺘﻢ را ﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﻫﺮ ﮐﯿﻔﺮﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺎﻟﻢ دﮔﺮﮔﻮن ﻣﯽ ﺷﺪ. در ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺷﺪت اﻏﺮاق ﺷﺪه ﺑﻮد. در ﻣﻮرد ﭘﺎره از ﻣﻦ ﺳﺆال ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﻧﯿﻤﯽ از ﮐﯿﻔﺮﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ  ﯾﯽ ﻫﻢ اﺻﻼ ﮔﺰارش زﻧﺪان ﺑﻮد. » زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻤﻮﻧﯽ، اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا، راﺑﻂ زﻧﺪان ﺑﺎ ﺑﯿﺮون... «  اﺻﻼ ﺗﺼﻮرش را ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. در ﭘﺎﯾﺎن ﮐﯿﻔﺮﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯾﯽ از ﻧﻈﺮ ﺑﺎزﺟﻮ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه ﮐﻪ، ﻫﻢ ﭼﻮن دادﺳﺘﺎن، ﺗ ﻘﺎﺿﺎی اﺷﺪ ﻣﺠﺎزات را ﮐﺮده ﺑﻮد. درﻣﺎﻧﺪه و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم. ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﻣﯽ ﻓﺸﺮد. ﺣﺎ ﮐﻢ ﺷﺮع ﭘﺮﺳﯿﺪ: » ﺧﻮدت ﭼﻪ ﻣﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ و ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ از ﺧﻮدم دﻓﺎع ﮐﻨﻢ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻈﻠﻮم و ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻢ. در اﯾﻦ ﮔﯿﺮودار ﺻﺪای اذان ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺣﺎ ﮐﻢ ﺷﺮع ﮔﻔﺖ: » اﻣﺮوز ﺑﺮو د وﺑﺎره ﺻﺪاﯾﺖ ﻣﯽ « ﮐﻨﻢ. ﺑﯿﺮون آﻣﺪم. اﺣﺴﺎس ﺗﻠﺨﯽ داﺷﺘﻢ. اﺣﺴﺎس آدﻣﯽ ﺑﯽ ﺳﻼح و ﺗﻨﻬﺎ در ﺟﻨﮕﯽ ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ. ﺑﻪ اﺗﺎق ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺷﻬﯿﻦ، ﻣﺎدر و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎن دورم ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻏﺬاﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ آوردﻧﺪ. اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻣﺎﺟﺮا را ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢ دردی آن ﻫﺎ ﺳﺒﮏ ﺗﺮ ﺷ ﺪم و از ﺑﺎر ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ام ﮐﺎﺳﺘﻪ ﹺ ﺗﻌﻄﯿﻞ در ﭘﯿﺶ اﺳﺖ و ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ روز ﺳﻮم ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ. ﺷﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ دو روز ﻋﺼﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ روﻓﯿﺎ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﻗﻀﯿﻪ ی دادﮔﺎه را ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮدم. آن ﭼﻪ م ﻣﯽ  در د ﮔﺬرد زﯾﺒﺎﺳﺖ. آﯾﻨﺪه را ﺑﮕﺬار ﺑﺮای روزﻫﺎی آﯾﻨﺪه.

« ﮔﻮﯾﯽ؟

ﭘﯿﮏ ﻧﯿﮏ در زﻧﺪان!