Munireh Baradaran - Simple Truth

213 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻓﺮدای آن روز ﮐﻪ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺑﻮد از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ دﺳﺘﻮر آﻣﺪ » ﺗﻤﺎم اﻓﺮاد ﺑﺮای ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ آﻣﺎده ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ و ﺑﺸﻘﺎب .« وﻟﻮﻟﻪ اﻓﺘﺎد. ﻣﺎﺟﺮا ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮ ﻣﯽ ﻧﺪ؟ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺣﺘﺎ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺗﺮﻫﺎی زﻧﺪان ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺣﺪﺳﯽ ﺑﺰﻧﻨﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه از ﮔﻮﺷﻪ وﮐﻨﺎر ﺧﺒﺮ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﻧﮕﺮان ﮐﻨﻨ ﺪه ﻧﯿﺴﺖ ﻗﺮار ، اﺳﺖ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﭘﯿﮏ» ﻧﯿﮏ ﺑﺒﺮﻧﺪ. « ﭘﯿﮏ» ﻧﯿ « ﮏ؟ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺑﺮوﯾﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﮏ» ﻧﯿﮏ « در زﻧﺪان دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺴﺖ. ﻣﺎدر و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ در ﺑﻨﺪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ. اﻣﺎ از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺟﺒﺎری اﺳﺖ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺮون رﻓ ﺘﯿﻢ و در ﺳﺮاﺷﯿﺐ اوﯾﻦ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺮﮐﺰی راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. از آن ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ و ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﻪ راﺳﺖ ﭘﯿﭽﯿﺪﯾﻢ. وارد ﻣﺤﻮﻃﻪ ی ﺟﻨﮕﻞ ﻣﺎﻧﻨﺪی ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪﺻﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ ی ﺑﺎزی رﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻃﺮاق ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ. در ﯾﮏ ﮔﺮدﺷﮕﺎه واﻗﻌﯽ ﺑﺎﻻرﻓﺘﻦ از ﻃﻨﺎب  ﺑﻮدﯾﻢ. ﻃﻨﺎب ﺑﺮای ﺑﺎزی و ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎی آوﯾﺰان. ﻧﺮده ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺧﺰﯾﺪن و ﻧﻈﺎﯾﺮ آن ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺮای آﻣﻮزش ﻫﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. اﺳﺘﺨﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد. از ﺷﺪت ﻫﯿﺠﺎن ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﯿﻢ. ﻣﯽ دوﯾﺪﯾﻢ، ﻃﻨﺎب را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ، از ﻧﺮده ﻫﺎی آﻫﻨﯽ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﹺ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺪه و ﺷﺎدی ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد. رﺣﯿﻤﯽ و ﭼﻨﺪ ﭘﺎﺳﺪار زن ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ ، اﻣ ﺎ آن روز ﮐﺎری ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ، ﺗﺬﮐﺮ و اﺧﻄﺎری در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد. ﻣﺎ آزاد ﺑﻮدﯾﻢ. ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی ﺟﺮأت ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ آب ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ. ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ آب زدم. ﯾﮑﯽ از ﺗﻮاب ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ آب زد و ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ ﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد. ا و ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻃﺮز ﺷﻨﺎ ﮐﺮدن ﯾﺎد ﻣﯽ داد. آن ﺟﺎ ﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﻧﺠﺲ» ﻧﺒﻮدﯾﻢ. « ﻣﻨﺎﻓﻖ »و « ﻣﺪﺗﯽ در آب دﺳﺖ وﭘﺎ زدم. ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم و آن ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﭙﺮﻧﺪ ﺗﻮی آب. ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی ﻫﻨﻮز ﻣﺮدد ﺑﻮدﻧﺪ. رﺣﯿﻤﯽ ﻫﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻨﺎر اﺳﺘﺨ ﺮ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ از آب ﺑﯿﺮون آﻣﺪم و زﯾﺮ آﻓﺘﺎب اﯾﺴﺘﺎدم ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﻮد. اﻣﺎ اﯾﻦ ﭼﺎره ﺳﺎز ﻧﺒﻮد. ﭼﺎدر را دور ﺧﻮد ﭘﯿﭽﯿﺪم و ﻟﺒﺎﺳﻢ را درآوردم و در آﻓﺘﺎب ﭘﻬﻦ ﮐﺮدم . دﯾﮕﺮان ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮد ﻧﺪ. ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎن ﺧﻨﺪه دار ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺖ ﻇﻬﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺠﺎب ﺑﺎﺷﯿﻢ. واﻧﺖ ﺑﺎری آﻣﺪ و ﻏﺬا و ﻫﻨﺪواﻧﻪ آورد . ﻫﻨﺪواﻧﻪ ﺑﺮای دﺳﺮ؟ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺖ. ﮔﺮوه ﮔﺮوه دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﯾﻢ. ﻋﺪه ﯾﯽ ﻫﻢ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻧﺎﻫﺎر ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. ﻏﺬا ﻫﻢ ﻣﺜﻞ روزﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻧﺒﻮد. ﻟﻮﺑﯿﺎﭘﻠﻮ در ﺑﺸﻘﺎب ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد. ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﻋﺪه ﯾﯽ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادﻧﺪ زﯾﺮ آﻓﺘﺎب ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ. ﻣﻦ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻗﺪم زدﯾﻢ. از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﯿﺮوی ﭘﺎ و ﺳﺎﯾﺮ ﻋﻀﻼﺗﻢ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻧﺸﺎط ﺻﺪای ﺧﻨ روﻓﯿﺎ آن روز ﻣﺜﻞ ﭘﺮواﻧﻪ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ. ﻣﯽ

رﻓﺘﯿﻢ.

ﻫﺎی ﭘﺮ.

دوﯾﺪ و