Munireh Baradaran - Simple Truth

217 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده او ﺗﺰرﯾﻖ ﻣﯽ ﺷﺪ. از آن ﮔﺬﺷﺘﻪ زﺧﻢ ﻣﻌﺪه ﻫﻢ داﺷﺖ ﮐﻪ در زﻧﺪان ﺗﺸﺪﯾﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭘﺸﺖ ﻣﯿﮑﺮوﻓﻮن رﻓﺖ و ﮐﻮﺗﺎه و ﺧﻼﺻﻪ ﺷﺮح ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﺶ را ﮔﻔﺖ و در ﭘﺎﯾﺎن اﻇﻬﺎر ﻧﺪاﻣﺖ» « ﮐﺮد. ﺗﻮاب ﹺ ﻣﺎ ﻋﻠﯿﻪ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ اش ﮔﺰارش دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز » ﺳﺮﻣﻮﺿﻌﯽ « اﺳﺖ و ﺷﻌﺎر » ﻣﺮگ ﺑﺮ ﮐﺎﻓﺮ « در ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ده روز ﺑﻌﺪ ﺻﺪاﯾﺶ زدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐ ﻪ ﺑﺎز ﺑﺎﯾﺪ در زﻧﺪان ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ آدم» ﺷﻮد. « ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ. از ﺧﺸﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: » از اﯾﻦ ﺗﻮاب ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ آدم اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻣﺘﻨﻔﺮم. « ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ی زﻧﯽ از اﺗﺎق ﻣﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺣﺰب ﺗﻮده دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻗﺪوﺳﯽ از او ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺟﺎﺳﻮس ﺑﻮده اﺳﺖ. وﻟﯽ او ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮔﺎه ﻫﯿﭻ ﺟﺎﺳﻮس ﻧﺒﻮد ه اﺳﺖ. ﻗﺪوﺳﯽ ﻣﯽ ﹺ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺧﻮد ﮐﯿﺎﻧﻮری اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ ﮐﺮده ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﯾﯽ ی ﺗﻮده ﻫﺎ ﻫﻢ ﺟﺎﺳﻮس ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﻌﺎر » ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺟﺎﺳﻮس ﺗﻮده « ﯾﯽ در ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ و ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺑﻮد. ﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ آزاد ﺷﺪ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ اﺗﺎق را ﺗﺮک ﻣﯽ ﮐﺮد ﺧﻮش ﺣﺎل ﻧﺒﻮد و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد.

در اﺗﺎق ﭼﻬﺎر و ﺷﺶ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺪت ﻫﺎ و ﺣﺘﺎ ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﻮد ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻣﺎ ﭼﻮن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ را ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن در زﻧﺪان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺎدر ﻫﻢ ﺣﮑﻤﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و دﻓﺘ»ﺑﻪ ﺮ آزادی ﻓﺮا « ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪ. از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻧﺪاﻣﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ و ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﮐﻨﺪ. ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ. اﻧﮕﯿﺰه اش را ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ. ﺑﺎﺻﺮاﺣﺖ ﭘﺎﺳﺦ داد: » ﭼﻮن ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. زﻧﺪاﻧﺒﺎن « ﻫﺎ از ﺻﺮاﺣﺖ و ﺷﺠﺎﻋﺘﺶ

ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: » وﻟﯽ ﺗﻮ ﮐﺎره ﯾﯽ ﻧﺒﻮدی. « ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ: » وﻗﺘﯽ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻤ ﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﻮدم ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ و ﻧﻪ ﻣﻮاﻓﻖ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺣﻘﺎﯾﻖ را در زﻧﺪان دﯾﺪم، ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﺪم. « ﹰ وﻗﺘﯽ ﻣﺎدر ﺑﺮاﯾﻤﺎن اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد، ﻫﻤﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﭼﻮن دﻗﯿﻘﺎ ﺧﻼف آن ﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﺮﺳﻮم زﻧﺪان ﺑﻮد، ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ »ﺷﺪ: ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﻘﺎﯾﻖ در زﻧﺪان ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻧﯿﺖ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼ ﯽﻣ و اﺳﻼم ﭘﯽ ﺑﺮدم. اﯾﻦ ﺑﻪ« ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺎدر ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺴﺎن دﯾﮕﺮ ﺳﺎل ﻫﺎ در زﻧﺪان ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻒ ﻣﺎﻧﺪ. ﯾﮏ ﻧﻔﺮ از ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎی اﺗﺎق ﺳﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﮑﻤﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ

ﮐﺮده اﻣﺎ « رد» ﺷﺪه ﺑﻮد. او را ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺣﻤﺎم ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﻇﺮﻓﯽ را ﻣﯽ ﺷﺴﺖ. ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ آن را آب ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﯾﺎ ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ آﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎ و ﭘﺎﭼﻪ ی ﺷﻠﻮارش را ﺑ ﺎﻻ زده و دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺶ را ﻣﯽ ﺗﺎ ﺑ ﺷﻮﯾﺪ وﺿﻮ ﺑﮕﯿﺮد. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر را اداﻣﻪ ﻣﯽ داد. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ رﻣﺎﺗﯿﺴﻢ اﺳﺘﺨﻮان ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد ﯾﮏ ﻣﺎﻧﺘﻮی ﺳﺮﻣﻪ ﯾﯽ و ﯾﮏ روﺳﺮی ﺑﻮد. ﻧﺪﯾﺪ ه

ﻌﺪآن